maandag 29 februari 2016

Stenen

Vandaag was ik in een edelstenengroothandel. Zo mooi. Een bijzondere gewaarwording. Ik weet dat stenen ergens voor staan, elke steen zijn eigen uitwerking. En toch ga ik niet op zoek naar een steen. Mijn aandacht wordt meestal gevangen door een bepaalde steen. Of vandaag dus meerdere stenen. Als ik ze oppak, vasthoud, voel ik of het ok is. Daar komt weinig nadenken bij. Bij één stuk steen, een geoene calciet, voelde ik echt een vredig gevoel door me heen trekken. Zo intens. 

Ondertussen lacht mijn hoofd me uit. Belachelijk! Een steen? En daar voel jij je goed bij?
Ja, dus.

En nu ik thuis uitzoek waar deze steen goed voor is, raakt het me weer. Want dat klopt met dat stukje waarop ik me nu aan het ontwikkelen ben: zachtheid, rust, evenwicht, loslaten wat ik niet meer nodig heb. 

Gaaf dat dat zo werkt. Ik hoef steeds minder na te denken. Mijn intuïtie werkt prima. Daar mag ik op vertrouwen.

Nu ligt er trouwens een dikke donkergrijze kater, genaamd Igor bovenop me. Tevreden spinnend. Dat is ook heel fijn. Bevordert ook rust.
 


dinsdag 23 februari 2016

Schrijven

Ik schrijf graag. Net zoals ik graag teken. Maar met beide is het zo dat ik soms verstrikt raak in de wil om resultaat te boeken. Dat het iets moet worden. Dus nu begin ik vanuit dit en weet ik niet waar ik heen wil. Omdat ik wel weet dat dat helend werkt. 

Vanmorgen liep ik mijn rondje op de hei. Het was er weer zo prachtig. De zon, dienieuwsgierig tussende nog winterse bomen heen piepte. De lucht lekker vochtig-fris. 
Soms loop ik al een tijdje en merk dan pas dat mijn voeten nauwelijks contact met de aarde hebben. Dan loop ik wel, ik beweeg vooruit, maar ben met nauwelijks bewust van de dragers van mijn lichaam. 
Als ik vervolgens met aandacht in mijn voeten loop, is dat zo fijn. Het afrollen van de voet in de schoen. Het contact met de bodem (zacht, hard, glad, hobbelig). 
Langzaam voel ik me weer in mijn lichasm zakken.
Dat klinkt heel raar. Alsof ik anders niet in mijn lichaam zit. Maar het klopt wel. Soms ben ik zo volledig bezig met mijn gedachten, dat ik mijn lichaam vergeet. Of bij angstige, bezorgde of boze gedachten zelfs op slot zet.
Dus voor mij is het meerdere keren per dag doen van een bodyscan (aandachtig aanwezig zijn bij de sensaties in mijn lichaam van tenen tot kruin) een must. Het houdt me hier en voorkomt dat ik verzand in getob, gepieker en nodeloos gefantaseer. 

Dus zo liep ik lekker over de hei, door de bosjes. Af en toe een huppeltje. Holadiee. 

zondag 21 februari 2016

Zondag

Zonder dagelijks blog houd ik tijd over. Maar ik mis het ook. Dus daarom nu een kort blogje. 

Ik was vroeg op. Of mijn jongste dochter was vroeg op. Zeven uur. Normale tijd voor een 5-jarige natuurlijk. En inmiddels lijkt het ook mijn tweede natuur te zijn geworden. 

Maar ik verlang ook zo naar zalig niksen in bed. Waarom spring ik altijd op zodra ze naast mijn bed staat? 
Ik spring op om rekening te houden met de rest van het gezin. Zodat die niet wakker worden van het geklets. En ze lekker uitgerust zijn.

Wat is dat toch met mij dat ik altijd rekening hou met....? Dat ik mezelf zo onmisbaar maak in het gezin. Dat de kinderen altijd alles aan mij vragen en dat ik daar dan meestal direct op reageer?

Ik ben daarin niet de enige. Ik ken er wel meer van dat slag. En het zijn meestal vrouwen. We denken/voelen voor de ander (die heeft dat en dat nodig) en zorgen ervoor dat er geen strobreed in de weg ligt.
 
Hoe nobel, hoe altruïstisch, welk een opoffering!!

Ja, ammehoela. Ik word er chagrijnig van.  Want ik offer me soms op, maar van binnen kook ik en wilde ik ook nog even terug in bed. Of even onaanspreekbaar zijn. Tijd voor mezelf hebben.

Dus nu zit ik en blog en drink koffie. En kom langzamerhand tot rust. Ik moet nu echt gaan leren om goed voor mezelf te zorgen. Als basis. Happy mom, happy kids, happy family. Dat vind ik moeilijk. Nog steeds wil ik, met name thuis, het goede doen voor de ander. En dat zonder me af te vragen of ik het goede voor mezelf al heb gedaan. 

Is dat egoïstisch? Zo voelt dat soms. Ik heb altijd om me heen gezien hoe vrouwen zorgen en zorgen. En weinig echt zorg aan zichzelf geven. Liefde en aandacht. Ja, misschien wel voor de buitenwereld: er netjes uitzien, goed gekleed zijn. Maar echt echt echt doen wat ze nodig hadden? 

En dan komt de vraag: hoe weten we wat we nodig hebben? Hoe kom ik er achter wat mij nu helpt om weer lekker in mijn vel te zitten?

Dat is natuurlijk eenvoudig. Dat gaat op dezelfde manier waarop we weten wat onze kinderen nodig hebben: goed observeren en kijken wat er achter het gedrag van onze schatjes steekt. En dan gaan we voorbij regels, afspraken, tastbare waarnemingen. Dan wordt het subtieler. Dat heet intuïtie. Die gebruiken wij vrouwen overal voor. Maar meestal niet zo voor onszelf. 

Dus nu ga ik even zitten. Stil worden. Met mijn aandacht naar binnen. Kijken hoe het met me is onder al die actie, boosheid en onvrede. Zodat ik weer plezier kan hebben. 





vrijdag 19 februari 2016

De laatste dag -50 dagen Awesomes kaartjes

De laatste dag van mijn 50- daagse blogavontuur. Ik keek net even terug op de eerste dag en ontdekte dat ik meteen met de deur, of in dit geval het kaartje, in huis val. Ik heb helemaal niet uitgelegd waarom en waarover ik blog deze 50 dagen. Dat had ik op FB en in een mail wel uitgelegd. Maar voor mensen die onderweg binnen zijn komen vallen, was dat misschien vaag. Mijn excuses daarvoor.

De laatste blog-dag. Het was een avontuur en vooral ook een commitment. 50 Dagen lang doen wat ik beloofd heb: bloggen over kaartjes. Dat vond ik lastig, maar het is me gelukt. En ik heb er nog plezier aan beleefd ook. Ik heb de kracht van mijn eigen Awesomes kaartjes eens aan den lijve ondervonden. Ik heb mezelf er mee weten te steunen in moeilijke tijden. Dat vind ik echt gaaf. Ik was namelijk voor mijn burnout buiten mezelf op zoek naar antwoorden: "Zeg het me! Zeg me wat ik moet doen, denken, weten!". Maar als mensen dan echt eens advies gaven, deed ik er niets mee. Nu sta ik open voor advies, maar laat vooral mijn intuitie spreken.

En nu? Wat nu?
Nu leg ik de laatste hand aan mijn webshop www.awesomes.nl. En het wordt me toch mooi! Er komen 3 producten in: Awesomes Inspiratiekaartjes, Awesomes Kidskaartjes en....persoonlijke Awesomestekeningen. En daar wil ik graag iets over vertellen.

Sinds ik deze kleine intuitieve tekeningetjes ben gaan maken, heb ik niet alleen de pakjes kaarten ontwikkeld, maar ook persoonlijke tekeningen gemaakt. Op dezelfde manier: zwart-witte lijntekeningen. Simpel, helder, soms wat bevreemdend, maar voor de ontvanger altijd herkenbaar. Soms niet onmiddellijk, maar wel na een paar dagen of weken. Ik gaf de tekeningen altijd weg. Als afscheidskado of bedankje. Op een spiritueel festival. Meestal op visitekaart-formaat. Maar eigenlijk borrelde al lang het verlangen om deze 'coachende' tekeningen te gaan vermarkten. Anders geef ik alleen maar weg. En dat voelt niet meer goed.
Dus....rapapa....ze komen in de webshop! Binnenkort kun je bij mij een tekening bestellen, op A5-formaat. Je stuurt me je naam & adres. Ik maak een tekening. Die stuur ik je dan toe. En als je het fijn vindt, kun je een afspraak maken om nog een coachend nagesprek met me te voeren. Soms roept de tekening vragen op. Of wil je er nog meer uit halen. Of raakt ze iets wat je graag wilt onderzoeken.

Hoe werkt zoiets nou? Dat was mijn vraag vandaag. Want als er iets is wat ik graag wil, dan is het concreet zijn. Niet vaag. Dus kom op, kaartje er bij:
Die had ik de afgelopen 50 dagen nog niet gehad, geloof ik. Ik moest meteen glimlachen. Want ik weet heus wel hoe het werkt. Het werkt namelijk als aura-lezen. Elk mens heeft een aura of energieveld om zich heen. Sterker nog, alles heeft een aura: de bomen, de dieren, je huis, je voedsel. Je kunt leren die energie waar te nemen. Dat gaat verder dan kijken. Bij aura-lezen neem je de persoonlijke energie van een ander waar en benoemt waar die persoon op dit moment in zijn of haar leven mee bezig is, zich in ontwikkelt. Dat helpt die persoon verder op zijn of haar pad, met het maken van keuzes die het beste passen. Die keuzes maakt de aura-lezer niet. Die maakt de persoon die 'gelezen' wordt zelf.
Dus als ik een tekening voor je maak, kan die tekening je wijzen op patronen of ontwikkelingen waar je onbewust al mee bezig bent of voor open staat. Het is aan jou wat je hiermee gaat doen.

Zo, nu weet je wat ik doe en wat ik maak. Je weet inmiddels wel waar ik voor sta. En ik nodig je van harte uit om binnenkort (voor 1 maart) een kijkje te nemen op www.awesomes.nl . Ik zal zowel op Facebook als in dit blog een aankondiging doen wanneer het zover is.

Bedankt voor je luisterende oor. En ik hoop dat het volgen van deze 50-daagse jou iets opgeleverd heeft voor jouw leven en jouw keuzes. Want daarom blog ik. Natuurlijk vind ik alle aandacht ook heerlijk. Maar het gaafste vind ik als mensen, door de dingen die ik doe, zien hoe gaaf ze zelf zijn en wat zij willen doen met hun leven. Doe vooral niet zoals ik. Want dat doe ik al...Volg je eigen pad.
Jij bent namelijk....








donderdag 18 februari 2016

Dag 49 - 50 dagen Awesomes kaartjes

De 50 dagen zijn bijna voorbij. Voorbij gevlogen. En dan? Wat daarna? 
Ik blog lekker verder, want dat vind ik heerlijk om te doen. Maar elke dag is misschien een beetje veel van het goede. Dus bedenk ik ondertussen een nieuwe Awesomes actie. 

Voor vandaag deze:
Soms als ik deze zie, schrik ik. Willen die grote handen dat kleine mensje wurgen? Maar anderzijds zijn het ook een soort vleugels, hulp die uit hoger sferen wordt aangereikt. Dat is mooi. Maar ook raar. En beangstigend. Want hulp die je niet ziet en wel ervaart, hoe verklaar je dat? Hoe deel je je ervaringen met anderen? Dat kleine stukje hoofd dat bij mij vaak nog stoort ("doe normaal, er is niet meer dan wat je ziet"), speelt steeds minder een rol. Ik vaar meer en meer op mijn intuïtie.....

....toen stopte ik met tikken en ging andere dingen doen. En nu ben ik de draad kwijt.

Wel heb ik nog een kidskaartje voor mijn meisjes gekozen:
We waren echt samen vandaag. Al leek het er vanmiddag niet op, toen de meiden verschrikkelijk boos waren op elkaar. Hoewel, ze waren niet allebei boos. N. was boos en E. bleef koel. En geniepig. Zo klein als ze is, weet ze precies hoe ze haar zusje moet sarren. 
Deze keer zat ik erbij toen ze bezig waren. E. bij mij op schoot. N. Woest tegenover ons. Ze was ontzettend boos. Ik deed niets. Maar ik voelde me heel rustig. Ik dacht: "ik laat ze zelf even begaan."
Even later vertok N. naar boven. En E. huilde bij mij op schoot. Ze was verdrietig, zei ze. Maar dat had ze N.nog niet laten merken. 
Lang verhaal kort. Het kwam goed. Toen ik haar E. voorstelde om even naar N. te lopen, wilde ze dat wel. Ze ging vrijwillig naar boven en gaf N. een knuffel.

Ook dat is intuïtie, denk ik. Vertrouwen op hun goede intenties. En dat ook zij groter en liefdevoller zijn dan ze soms in hun gedrag doen vermoeden. Als ik er tussen kruip, keren ze zich meestal beide tegen mij. Het was dus een goede ruzie met een mooie afloop. Daarna was het vredig en zacht in huis. Wat een mazzel hebben wij met deze mooie vrouwen in huis. 


woensdag 17 februari 2016

Dag 48 - 50 dagen Awesomes

Mijn eigen lied, mijn eigen lied...telkens komt het terug. Alle vragen rondom mijn bedrijf voeren terug naar: 'zing je eigen lied'.
En dus ben ik al de hele dag bezig met mijn binnenkort te openen webshop. Ik schaaf aan teksten, schuif met tekeningen, ben op zoek naar de ultieme achtergrondkleur voor de Awesomes doosjes in de shop. En tussendoor surf ik naar andere websites. Soms raak ik geïnspireerd en soms verward. 
Moet ik niet wat meer realiteit er in? Foto's dus van hoe leuk mijn kinderyoga er uit ziet? Gaan ze me op mijn woord (en tekeningen) geloven? Ben ik niet te vaag in wat ik doe? Moet er meer uitleg bij? Of juist niet? 
Maar volgende week is het af. Dan verklaar ik het allemaal af. 

Oh en dan nog iets. Gisteren heb ik een reis geboekt, een spirituele...en de aanbetaling is gedaan van geld dat ik de komende weken ga verdienen. Ik ging echt vet uit mijn comfortzone. Eng, spannend, gaaf. Mijn dochter boos: "ik wil ook eens naar Spanje". Maar er kwam geen schuldgevoel. Want dit voelt heel ok. Niet als in snoepreisjes-ok. Maar als een echt ik-kies-nu-helemaal-alleen-voor-mij-ok. Ik verlang al zeker 5 jaar naar een weekje meditatie in de natuur. Eens echt loskomen van mijn dagelijkse leven en naar binnen keren. Maar er komt telkens niets van.

Ja, ik zing mijn eigen lied. Het begint steeds meer een echte melodie te worden. Mijn stem wordt vaster. En ik zing soms vals, maar daar neem ik ook de ruimte voor.
(Allemaal figuurlijk, hè? Want in het echt zing ik eigenlijk niet vals. En zing ik bovendien meestal andermans liederen)

U hoort binnenkort meer van mij.

En het meisje trok een kaartje op de vraag: "hoe zorg ik ervoor dat ik al mijn moeilijke huiswerk de komende dagen gedaan krijg?"
"Dat kan dus helemaal niet!" 
Nee, als je het kaartje heel letterlijk neemt niet. Maar je kunt het ook zien als jezelf omarmen zoals je bent. En dat je dan de teksten die je moet schrijven (en waar je huizenhoog tegenop ziet), ook schrijft op jouw manier. Niet op de manier waarop jij denkt dat de meester het wil hebben. Die heeft natuurlijk ook geen zin om 25 keer hetzelfde tekstje na te kijken. 
Dus morgen krijgt ze mijn hulp. Maar niet té veel, want dan wordt het weer mijn werk en daar zit de meester helemaal niet op te wachten. 



dinsdag 16 februari 2016

Dag 47 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vandaag had ik een kinderyogales. Fantastische kinderen. Maar ook uitdagend. Ze zijn in de leeftijd van 5 tot 9 ongeveer, jongens en meisjes. En na schooltijd zijn ze vaak moe. 
"Juf, mogen we al slapen?" 
Daarom begin ik tegenwoordig vaak met de relaxation. Maar eerst kiezen ze een kaartje en leggen dat bij het altaar:
En zo zag ik pas bij het opruimen dat er ook wat van mijn stenen bij gelegd waren. Het doet ze altijd goed zo'n kaartje te kiezen, zelfs als ze het niet mogen houden. Dat willen sommigen wel, ik zag per toeval een paar kaartjes in een tas zitten na afloop can de les. Haha! 
Dat ervaar ik echt als een compliment. Deze kaartjes maken de kinderen blij. 

Vandaag werkte ik met kleur. Met een kleur kon je aangeven hoe je je voelde. Eerst visualiseerden we onszelf helemaal wit als sneeuw. Blanco, niet blank hoor. 
En vervolgens nam je de kleur van je gevoel aan: bijv rood voor blij of paars voor verdrietig. Sommige kinderen wilden wat vertellen over hun dag. Er was van alles gebeurd wat nog in hun systeem rond ging. 

Het mooie is dat je met een kleurtje, een toverkleurtje, jezelf weer wat moed kunt geven. Ik ging rond met een handje onzichtbare kleurstof en gaf het de kinderen. Ze legden daarna hun hand op hun buik. 

Nu ben ik thuis, maar de kinderen en hun energie hangen nog in mijn systeem. Ik voel me bevoorrecht om met ze te werken. Maar ik ben ook moe. Deze groep vraagt veel.

Een kaartje:
Zijn deze handen van mij? Geef ik de kinderen rust en heling? Ik denk het wel. Zo voelt het wel. 
Maar ikzelf heb ook behoefte aan rust en heling. Vooral na inspannende dagen. Weet je wat, ik maak mezelf ook weer even blanco: alles wat niet bij mij hoort mag weg. En een fijn kleurtje toevoegen. Hop! Klaar!!



maandag 15 februari 2016

Dag 46 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Het einde van de 50-daagse is in zicht. Maar we hebben nog niet alle 50 kaartjes gehad. Dat komt natuurlijk omdat ik meestal blind kies. Bovenstaand kaartje is ook al eerder voorbij gekomen. Ik trok deze na mijn (innerlijke) vraag hoe ik nu het beste verder kan gaan met het promoten van deze kaartjes. Deze kaart wijst mij op 'naar buiten durven gaan'. En ook de wijsheid van de mensen om me heen durven gebruiken. Niet te bang zijn. 

En daar komt een punt. Ik ben bang om mijn eigenheid te verliezen als ik me laat adviseren. Mensen geven graag tips. Heel vaak ongevraagd. God knows dat ik er ook zo één ben. Ik weet het altijd beter voor een ander. Maar advies aannemen? Help! 

Het is voor mij belangrijk om een goede balans te vinden in mijn waarheid leven en tegelijkertijd in de wereld staan, in verbinding. Niet in mijn eentje mijn eigen ding doen dus. 

Een voorbeeld: ik was op zoek naar het ultieme doosje. Daar had ik een idee over. Ik had een plaatje in mijn hoofd. Iets met recycle-karton en een mooi labeltje. Totdat ik bij een vriendin kwam (die ik schoorvoetend om advies vroeg) en we eigenlijk tot de conclusie kwamen dat een doorzichtig doosje het mooist zou zijn. Maar doorzichtige plastic doosjes zijn nooit mooi. Ze zijn 'plastickig', beetje goedkoop. Ik zat er maar mee in mijn maag. Totdat ik, na wekenlang struineb op het net, het opvragen van sample doosjes etc, ik eindelijk een fantastisch doosje had gevonden. In Frankrijk. Betaalbaar. Simpel. Het laat de kaartjes heel mooi tot hun recht komen. Het doosje is helder en je ziet meteen wat er in zit. En voor iemand die graag tot de kern komt, is helderheid belangrijk. 

Grote voorraad gekocht, kaartjes besteld, stickertje er op! Joehoe! De setjes zijn precies geworden wat ik in mijn hoofd had. 

Nu was er nog 1 probleem. Zouden de doosjes de post overleven? Dat probeerde ik dus uit. En ja hoor, glansrijk geslaagd! 

Ja, een gerecycled doosje is cool. En verantwoord. En niet breekbaar. Die tips kreeg ik al van anderen. Maar nu zijn ze zoals ik ze graag zie. En dat is het belangrijkste. 

Dus voor mij was het een goede les in hulp durven vragen, meningen horen. En tegelijkertijd in diep contact met mezelf een beslissing nemen. 

En zo wil het nu ook. Hulp vragen met de promotie. Maar het wel mijn eigen Awesomes projekt laten zijn. 

Want als ik alles helemaal in mijn uppie doe... dan gebeurt er helemaal niks. Dan twijfel en mijmer en verlang ik nog twee jaar door. Ik heb wat anders nodig, een ander zijn realiteit, om me aan te schuren. 

Thanx Svenny en alle anderen die me hebben bijgestaan! Door jullie kom ik telkens weer stap dichter bij waar ik heen wil.

zondag 14 februari 2016

Dag 45 - 50 dagen Awesomes kaartjes

We zijn weer thuis. Moe, nog enigszins stuiterend van de afgelopen week (carnaval, werk, St Petersburg). Ik vond het heerlijk om weer zelf wat te eten klaar te maken. In mijn eigen keuken. En slapen in mijn eigen bed. Ik ben graag thuis. Met zijn vieren aan tafel. De week evalueren: wat was er leuk, lekker en lief de afgelopen week? 
We doen nog een imiteer, raad- en doorfluisterspel en daarna kiezen we kaartjes voor de komende week:

E. kiest haar lievelingskaartjes van vandaag:
Ze is er overduidelijk heel tevreden mee. 

N.:
"Ik denk dat het een hele leuk week wordt. Dat we weer lekker samen zijn."
En dat ben ik helemaal met haar eens. 

En dan ik:
En die sluit mooi aan bij het kaartje van gisteren, dag 44: de naar binnen gekeerde blik achter een boek. Het is tijd dat ik me wat terugtrek uit de grote acties naar buiten toe. De afgelopen weken ben ik erg "out there" geweest: Zachte Kracht organisatie, carnaval, op reis. Dat was heel tof allemaal. Maar het is nu tijd om weer wat in een rustiger ritme te komen. En om me te gaan beraden op Awesomes, de webshop, hoe nu verder? Hoe zorg ik ervoor dat ze de wereld in gaan? 

En ik? Wat heb ik nodig? Geen geren, dat voel ik wel. Ik moet nu het lef hebben om weer echt te gaan voelen. Mijn wilskracht wil me vooruit duwen: resultaat!! Geld!!!! Succes!!!! Maar het is niet de weg die goed voor me is. 




zaterdag 13 februari 2016

Dag 44 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Weer naar huis. Paar heerlijke dagen in St Petersburg. Nu fijn weer naar huis, naar de twee mooiste meisjes van de hele wereld. Kaartje gekozen op het 'naar huis gaan':
Tja, soms kan ik er niks mee. Maar wie weet? Ik laat me verrassen wat de rest van de dag & de reis nog brengt. Je hoort het morgen.

donderdag 11 februari 2016

Dag 43 - 50 dagen Awesomes kaartjes

De Awesomes kaartjes, zowel voor kinderen als volwassenen, die gemaakt heb en die ik hier al 43 dagen aan je laat zien, zijn er om je inzicht te geven in jezelf. Op een liefdevolle manier. Je zult er je prachtige en lelijke kanten mee ontdekken. En beide omarmen. Ik weet dat dat zo werkt. Dat is awesome zijn: jezelf liefhebben hoe je bent én hoe je niet bent. Eerlijk zijn. Soms betekent dat dat je licht gaat zetten op datgene wat je niet aangenaam vindt.
Dat geldt voor mij ook, en zeker de afgelopen 43 dagen, waarin ik mezelf volop in de spotlights heb gezet. Ik kom akelige gewoonten tegen. En de gemeenste is nog wel mijn gebrek aan liefde voor mezelf. Ik word steeds aardiger voor mezelf. En dan tóch word ik weer overvallen door mijn innerlijke criticus. Die zegt dat ik niet zo veel moet willen. Die zegt dat ik tevreden moet zijn. Niet zo moet piepen. Er is wat er is en daarmee basta. Leg je erbij neer.

Vandaag heb ik licht geschenen op een pijnlijk plekje, heel diep in mijn wezen. Dat deed pijn, ik schaamde me, voelde me schuldig. En ik ben weer bovengekomen.
 
Meer wil ik er niet over kwijt. Hoe openhartig ik ook lijk, sommige ervaringen en lessen houd ik graag voor mezelf.




Dag 42 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vandaag vond ik mijn patroonheilige Olga in de Kazan kathedraal:
En nu ben ik niet meer zo van de kerk, maar deze plek raakte me. We zijn er misschien een uur blijven hangen. De hele kerk hangt vol met iconen van Maria, Jezus, verschillende heiligen. Iederen lijkt er zijn eigen lievelingsheilige op te zoeken en te vereren met een kusje, een kruisje, een kaarsje. Soms wordt er geknield. 
Voor de madonna met het kind stond een enorme rij mensen van alle leeftijden, rangen en standen. Ze hadden briefjes, ingevuld, bij zich. Als ze aan de beurt waren, werd de glazen plaat voor de icoon uitbundig gekust, ze sloegen meerdere kruisjes. 

En ik vraag me af wat hun gebeden waren. Wat vroegen ze, wat hadden ze nodig? En hoe voelde het om vervolgens weg te gaan, naar huis of naar het werk. Was de last van de schouders getild? Hadden ze weer wat vertrouwen in het leven? 

Ik ben heel gelovig. Ik geloof in Jezus, in god of het goddelijke, in Maria. Altijd gehad ook. Ik geloof niet dat ik ooit getwijfeld heb. Waar ik nooit zo'n vertrouwen in had, is de kerk. Ik moest elke week gaan, maar luisterde nooit. De lessen snapte ik niet. Maar de muziek, de beelden en schilderijen, de engelen. Prachtig. Daar voelde ik het goddelijke. 

Toen ik klein was, overleed mijn lievelingsoom, nonk Pierre. Hij was mijn held. Hij was de held van de familie. Een slimme, grappige en ongelofelijk liefdevolle man. Het leven was na zijn dood nooit meer hetzelfde. Ik ben altijd blijven praten met hem. Niet dat ik hem zie of zo. Ik hoor hem niet antwoorden. Maar ik had hem zo nodig, dat ik tegen hem bleef spreken.

Ik heb dus een heel persoonlijk geloof. En ineens zag ik zoiets openlijk gebeuren in deze russisch-orthodoxe kerk. De mensen zagen er uit alsof ze op bezoek gingen bij een dierbare vriend. Dat vind ik zo ontroerend. Maar brengt deze vriendschap ze ook dichter bij het leven, hier en nu op deze aarde?
Toen ik veel dacht aan mijn oom, deed ik dat soms uit wanhoop. Ik wilde niet leven in een wereld zonder hem. Ik wilde niet leven in een wereld waarin de hele familie stomgeslagen was door het plotselinge verlies. Ik was mijn kinderlijke onschuld kwijt geraakt. Ik ontdekte dat het leven moeilijk is.

Nu, ruim 30 jaar later, blaas ik mijn spiritualiteit nieuw leven in. Ik bid of mediteer, vraag hulp aan engelen, Maria en overleden ooms. Maar ik houd vooral ook van het leven. Ik zoek bewust het mooie in het alledaagse. Dat gaat niet altijd vanzelf. Als ik te veel in de krant lees, verlies ik al mijn geloof in het goede van de mens, van mezelf. Dus daar ben ik voorzichtig mee. Want ik weiger nog langer te geloven dat de wereld hard is, dat mensen moeilijk zijn. Of dat sommige mensen goed zijn en andere niet. Ik doe er niet aan mee. 

Zo. Klaar met mijn pleidooi voor mijn eigen gelovigheid. Een kaartje erbij dan maar:
Ik ga mezelf niet langer vasthouden in wat waar is of niet. De zak mag weg. De wereld is open en ik ben vrij om te doen, te zijn wat ik wil met wie ik wil. 

Jij ook trouwens.

Hoe zou het trouwens met de kindjes zijn? 

Geen nieuws van de kinderen vandaag. Geen nieuws is goed nieuws.


woensdag 10 februari 2016

Dag 41 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Hallo hier, Olga vanuit St Petersburg, Rusland. Hier zijn A. en ik een paar dagen. Ik heb met de meisjes thuis (die verzorgd en verwend worden door opa en de oma's) afgesproken dat we Awesomes kaartjes uitwisselen via Whatsapp. Zodat we van elkaar snappen hoe het gaat.
Met mij gaat het zo:
Ik vond het heel spannend om hier naartoe te komen. Ik associeer Rusland met donker, grimmig en intens. Misschien door de boeken (Maxim Gorki, Tolstoy etc) die ik ooit las. Maar zodra ik uit het vliegtuig kwam, voelde ik 'onderzoekdrang'. Ik voel me als een vogel die naar een nieuwe omgeving vliegt. Niet weet wat het me gaat brengen. Hoe is het eten? Hoe zijn de mensen? Ik beleef alles altijd erg intens. Indrukken komen heftig binnen. Ik zie, hoor, ruik, proef, voel alles. Ik wil de taal kennen, de mensen snappen, contact maken. Da's best veel voor 4 dagen. 

Ik kan niet beschouwen. Ik kan niet goed afstand houden. Dus dan is het goed om een fijn en veilig, tijdelijk nest te maken. En daar zijn we nu. 

En de meisjes? Met hen gaat het zo:
Goed dus!



maandag 8 februari 2016

Dag 40 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Dat kaartje van gisteren snap ik wel. Maar hoe de vork precies in de steel zit, is me nog niet duidelijk. 

Ik begon 40 dagen geleden met veel plezier aan deze 50-daagse. In de eerste week raakte ik kriegel, omdat ik elke dag moest. Maar het lukte me om telkens weer wat te schrijven en bezield te raken.
Nu loop ik echter al een paar weken tegen iets aan, waar ik de vinger niet op kan leggen. En ik heb moeite om echt te benoemen hoe het voor me is. Ik wil geen zeur zijn, geen zeikerd. Ik wil dat mensen me inspirerend vinden en daardoor mijn kaartjes gaan kopen. 

Nu is het 9 februari, dag 40. Het is 05.00 uur en ik lig al anderhalf uur wakker. Het was gezellig gisteren. Carnaval in mijn oude dorp. Ik heb genoten van oude klasgenoten, die ik tegenkwam in de kroeg. Ik had eindelijk eens tijd om te horen hoe het met mijn beste vriendin gaat. En met haar gezin. Genoten van mijn dochters die lekker speelden met kinderen die ze niet eens kennen. Gewoon, omdat ze zo zijn. Open en vrolijk en vol nieuwsgierigheid. 

Maar ik heb diezelfde dag ook enorm gedoe gemaakt met mijn moeder. Omdat ze iets deed wat mij niet zinde. Precies datzelfde conflict dat ik 's ochtends met mijn dochter had. Ik deed iets wat haar niet beviel. En dat schuurt. Dat klopt niet met wat ik wil. Met hoe ik mijn leven wil leiden. In liefde, in verbondenheid. Ik kom die (vaak innerlijke) conflicten vaak tegen de laatste tijd. En ik weet domweg niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik kom niet uit mijn woorden, durf niet te vragen aan bijv. mijn partner wat ik nodig heb. Ik ga echt diepgaand contact uit de weg. 

Het is de doos van hoe het hoort. Eerst was die doos een doos van werk waarin ik probeerde te passen. Nu lijkt het alsof ik een nieuwe doos creëer. Een nieuw soort kader waarin ik moet passen. Heb ik nieuwe labels bedacht: inspirerend, intuïtief, liefdevol, vreedzaam, vrolijk, aaltijd aardig. En elke keer dat ik niet voldoe aan het label, komt er een label bij: pas op!!! Niet waar!!!

Maar wie ik ben, in het diepst van mijn wezen is liefde. Dat weet ik ook.

Tegelijkertijd geniet ik meer van mijn kinderen dan ooit. Met hen durf ik fouten te maken, alles opnieuw te beginnen. Elke dag weer. Met hen ben ik meer Awesome dan met welke ander dan ook. Alles mag er zijn. Ook het lelijke.

En ineens daagt er wat. Met de meisjes gebruik ik de Awesomes Kidskaartjes, daarmee kunnen ze me 's avonds vertellen hoe het met ze gaat. Nare gevoelens van de dag loslaten en nieuwe zachtere gevoelens omarmen. Bijvoorbeeld met deze:
En dat wil ik ook met de conflicten die ik voer in mijn hoofd. Mijn hoofd dat vindt dat ik de dingen goed moet doen, braaf moet zijn, geen fouten mag maken. Ik wil ze laten gaan en nieuwe omarmen.

Welk gevoel wil ik loslaten? Dat het perfect moet zijn. Dat ik overal  verantwoordelijk voor ben. Dat ik het alleen moet doen. Dat ik succes moet hebben.

Ik leerde ooit van Een docente dat je pas iets los kunt laten, als je het eerst ook vastgehouden hebt. Misschien is dat wat er nu nodig is. Diep kunnen voelen hoe deze oude gevoelens of eerder zelfopgelegde dogma's mijn leven elke dag beïnvloeden. En écht ontdekken dat dat oude jasje niet meer past. 

En misschien is deze 50-daagse niet aan het mislukken (wat ik denk, omdat mijn blogs er niet vrolijker op worden), maar juist heel goed op gang gekomen. 

En bedankt dat je dat allemaal leest, al 40 dagen lang. Ik hoop dat het jou als lezer ook iets oplevert. 



Dag 39 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Coming to Bunde. Oudewets gezellig in de Haverput, bij Stefan en de Vos (nog niet geweest, maar komt vast zo wel). Nasi bij de mam, kindje in bed en hup verder. 
Wat het kaartje ermee te maken heeft? 

Ik kom er vast morgen achter!

zondag 7 februari 2016

Dag 38 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Geen blog. Geen kaartje. Alleen een foto.

zaterdag 6 februari 2016

Dag 37 - 50 dagen Awesomes kaartjes


Het is vastelaovend in Limburg. We, de meisjes en ik, hebben de tocht naar het zuiden weer gemaakt. Met carnavalsmuziek op de radio. Beetje suf, dat zijn we wel. We zitten er nog niet helemaal in. Bovendien zijn beide meiden ziek geweest deze week. 

Maar carnaval is een serieuze aangelegenheid. Verzaken heeft geen zin. Als ik in Naarden blijf, voel ik langzamerhand een diepe weemoed opkomen. Heimwee naar een streek waar mijn wortels liggen. En waar ik waarschijnlijk nooit definitief terugkeer. 

Er zijn jaren geweest dat ik terugging en me van donderdagavond tot en met dinsdagnacht onderdompelde in de surreële sfeer van Valkenburg, Maastricht en vooruit dan ook even Bunde, het dorp waar ik opgroeide.

Dit jaar doen we rustig aan. Twee dagen en dan weer aan het werk en naar school. Deze dagen praat ik consequent dialect tegen de meiden, of ze dat nou leuk vinden of niet. Dat moet. Dat voelt zo. Er zijn veel nietszeggende dingen die in het limburgs prachtig verwoord kunnen worden. 

Het mooie aan vastelavend in Maastricht is dat het er niet toe doet wie je bent of wie je kent. Of je braaf bent of stout, of je van politiek houdt of niet. Het maakt niet uit of je pakje van de HEMA is of zelfgemaakt. Iedereen is gelijk. En iedereen is uniek. En je hoeft niet veel. Je hoeft niet gek te doen (wat veel mensen denken). Je hoeft geen bier te drinken. Je mag gewoon met een lullig kindermuziekinstrumentje in een hoekje staan genieten van de "bonte störrem" die aan je voorbij trekt.

Als ik je tegenkom in Mestreech dit weekend, dan berg je maar. Want "es te mich versjteis dan praot ich plat tege dich". En als je het niet verstaat, heb je pech. Dan kunnen we altijd nog "get sjoenkele". Of jij sperlt blokfluit en ik begeleid je met mijn tamboerijn. Wat zal het heerlijk zijn!

Alaaf!

En dan vertrekken A. en ik volgende week voor een paar dagen naar het geboorteland van mijn voornaam: Rusland. Wat heb ik het goed! 

vrijdag 5 februari 2016

Dag 36 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Weinig te melden. Het stormt in mij. Komt er een griepje aan? Of is het iets anders. 
Gelukkig heb ik nog de AK kaartjes die je kunt laten zien als je je gevoel wilt delen, maar de woorden niet kunt vinden. 

Komt het weer goed?
Ja, maar eerst een potje huilen. Daar past een mooi gedicht bij van Hans en Monique Hagen:

           als de nacht nog niet zo oud is
           en mijn bed niet meer zo koud is
           droom ik
           dat ik alles mag
           en alles kan
           en alles heb
           maar één ding wil ik niet
           een potje om te huilen
           een potje voor verdriet

De tekst hiervan vind ik net op een blog, dat geschreven werd om datzelfde dat ik voel: verdriet. En ervan weg willen rennen. En niet weten waar het vandaan komt. In mijn hoofd op zoek zijn naar redenen, oplossingen. Rond blijven draaien. Een zondebok zoeken. Er zit maar 1 ding op: het verdriet straks, als ik even tijd voor mezelf heb, echt voelen. Er in duiken. Localiseren waar het gevoel zit in mijn lijf (datgene wat ik kinderen altijd probeer te laten ervaren). 

Eigenlijk wilde ik niks schrijven nu. Want ik ben niet vrolijk. En ik wil graag inspireren. Bruisen. Stralen. Straks raakt iedereen van slag van mijn blog. En dat dan nóóit meer iemand iets van mij wil horen...

Dat soort verdriet dus. 
Maar misschien ben ik niet de enige die dit soms heeft.



donderdag 4 februari 2016

Dag 35 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Hoe kom ik in drukke tijden weer tot mezelf? Het is een vraag die telkens terug komt. Maar goed dat ik het nu merk dat er íets anders nodig is. Vroeger rende ik door en was boos op de wereld dat de wereld de wereld was. 
Heb ik deze niet eerder gehad? Ik denk aan 'to-the-point' en 'met de vuist op tafel'. Ik zie ook iets van precisie, de 'vinger op de zere plek'.

En daar komt ie weer, van de Beatles: "I'm fixing a hole where the rain gets in, to stop my mind from wandering"
En dan verwijs ik jou en mezelf door naar dag 7 van deze Awesomes 50-daagse. Daar ging het om dezelfde vraag en hetzelfde kaartje. Dit gaat wéér over de dingen doen op mijn manier. Terwijl ik nu allerlei bordjes in de lucht loop te houden om iedereen tevreden te houden, hopend dat ik niet ga instorten. 

Cakes bakken, zakelijke afspraak, besluiten nemen, materiaal zoeken voor carnaval én kinderyoga, zieke kinderen troosten, facturen maken, keuzes maken, opties overwegen, koken, bloggen. En dat in een halve dag tijd. 

Het kán ook niet dat dat allemaal goed gaat. En dan overzie ik ook de rest van de maand niet meer. Ik denk dat ik nú alles meteen onder de knie moet hebben: bedrijf, plannen, financiën, administratie. Ik ben bang om het niet onder controle te hebben wat ik doe. Maar op die manier houd ik mezelf klein, kan ik niet groeien.

Dus wat heb ik nodig? Hulp!! Niks!! Rust!! 

Later, na het eten, kiezen we allemaal kaartjes. En dan spreek ik eindelijk uit hoe ik me voel. 
En laat ik even los dat alles nú moet. 


woensdag 3 februari 2016

Dag 34 - 50 dagen Awesomes kaartjes

GRitme is belangrijk. The rythm of life. 
Ik merk dat mijn ritme snel verdwijnt. Soms noodgedwongen. Maar vaak ook uit gebrek aan discipline. Dan blijf ik tot het laatst in bed liggen en spring dan op om mijn kinderen te voeden etc. Dan sla ik mijn ochtendyogaritueel over. Ik zing de mantra niet die mij zo'n fijne rustige start van de dag geeft. 

Ritme. Dat betekent ook dat haast geen zin heeft. Haast is namelijk een versnelling van het ritme. Haastvoedt niet. Haast verarmt. Appels die nog groen geplukt worden, smaken anders dan een rood door zongerijpt exemplaar. 
Ik heb vaak haast. Overhaastheid gaat altijd gepaard met kramp in mijn lichaam en vervolgens grote vermoeidheid en een enorme behoefte aan rust. 

Zo vind ik dat ik nu veel haast moet maken met de Awesomes kaartjes. Actiever moet promoten. Mensen opzoeken, brieven schrijven etc. Dat vind ik. Maar zo voelt het niet. Het voelt alsof ik gestaag door moet gaan met waar ik voor het Zachte Krachtweekend mee bezig was. De webshop afmaken. Een plannetje bedenken voor verdere actie. Bloggen. 

Maar ja, de financiën hijgen in mijn nek.

Nu is de vraag: wat doe ik? Ga ik voor de oude manier van hard werken, paniek om geld. Tobben en ongelukkig zijn. Me incompetent voelen?
Òf ga ik voor nieuw, de manier waarvan ik niet weet waar die me brengt. De manier van:
En:
Reiken voor mooi en warm en liefdevol. En wachten tot de appel valt. 

Rust nemen wanneer mijn lijf me dat vertelt. Beetje spelen met de website , achter de computer. Orde brengen op mijn bureau, waar nog van alles van het afgelopen weekend ligt. 

Dat ga ik doen. Eerst ZK2016 afronden hier in huis. Dan pas verder. En wie weet straks nog een rondje door de Vesting lopen. 

Ik ga met N. En haar vriendin naar de open dag van het Geert Grootecollege. Over 1,5 jaar gaan ze naar het middelbaar onderwijs en onze oriëntatie begint hier, in Amsterdam. Niet naast de deur. Maar wel leuk. 
Ik vraag hen naar hun verwachtingen:
"Ik hoop dat ze niet heel overdreven doen, maar wel leuk."
"Ja, een warm bad."

"Ik vind het fijn om er met vriendinnen heen te gaan. Ik vind het fijn dat wij nu samen gaan."

Na afloop, in de auto:







dinsdag 2 februari 2016

Dag 33 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Geld. Daar gaat het vandaag over. 
Ik wil geld verdienen met dat wat ik graag doe: tekenen, Awesomes kaartjes de wereld insturen, kinderyoga, mensen helpen hun Awesome te vinden. 
Daar wil ik veel geld mee verdienen, zodat ik dat geld kan gebruiken om leuke dingen met mijn gezin te doen. En ik wil een inspirerende retraite Spanje doen. En ook wil ik graag mijn opleiding voltooien. Af en toe een kadootje voor de mensen om me heen, lekker uit eten, naar de film. Van het leven genieten zonder zorgen. Ik kijk er naar uit.

Maar hoe ga ik dat veroorzaken? Heel hard werken vind ik geen optie meer. Dat kost me mijn gezondheid. Heel veel nadenken en uitrekenen en tobben lijkt me ook geen goed idee, dat levert stress op. Maar wat dan wel?
Een kaartje:
Oh, daar moet ik even op broeden, geloof ik. Ik zie veel emotie. Loslaten. Wat zit er tussen mij en geld hebben?
Ik kom nooit geld te kort. Maar ik heb ook nooit veel geld. Het is een beetje niksig. 
Het is alsof ik het mezelf niet gun. 
Soms heb ik moeite met geld vragen voor wat ik doe. Geef graag wat kado. 

Ik weet dat de tijd is gekomen om niet meer bang te zijn. Gaan voor liefde, plezier & groei is nu aan de orde. Maar de geldkwestie (wat als het niet lukt met mijn eigen bedrijf?) blijft telkens terug komen. En ook de andere kant op: wat als het groot wordt? Te groot?
Zo tob ik dan verder.

Ik wil vrijheid. Ik wil vrij zijn in het besteden en vooral ook in het verdienen van geld. Vrij in hoe en waar en wie. 

Geld moet stromen. 

Hier laat ik het maar even bij. De doorbraak heeft blijkbaar tijd nodig.

N. gaat met een druk hoofd naar bed:
Het mannetje op de wolk. Stel je eens voor dat je op een wolk ligt. Voel maar hoe je voeten de wolk raken, je kuiten, je, knieholtes.....(en dan door tot de kruin).
Zachtjes zweeft de wolk weg en val je in slaap. 


maandag 1 februari 2016

Dag 32 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Ik trok vandaag 3 kaartjes. Eentje voor mijn werk, eentje voor het gezin, eentje voor mijn relatie:
Verder is er niet veel te vertellen. Hier kan ik wel wat mee. 
Maar het is dus weer een nieuwe manier van kaartjes trekken op verschillende facetten van mijn leven. Ook leuk.