Vertrouwen

Vandaag was er de jaarlijkse kerstmarkt op het schoolplein. Mijn oudste dochter dartelde vrolijk rond door de regen, gewapend met een strippenkaart. Ze kocht cakejes, koekjes, zelfgemaakte kerstballen, vetbollen voor koude vogeltjes, een gluhwein voor haar mama.
De jongste, al een beetje moe, lag in de buggy. Ik had een regencape over haar heen gelegd, zodat alleen haar gezicht nog zichtbaar was. Ik vond het een beetje sneu voor haar zo. Maar de oudste had nog zoveel plezier.
Terwijl ik zo stond te twijfelen over 'naar huis of nog even blijven', schonk ze me ineens een gulle glimlach.
Eentje die uit haar tenen kwam.
En mij tot in mijn tenen deed smelten.

Hemel & Hel

Dit weekend was er één van uitersten. Het was druk, veel gedaan. Maar in mij was het af en toe heel stil. Dat was bijna een nieuwe ervaring. Al heb ik het eerder meegemaakt, telkens voelt dat weer als nieuw: drukte en stilte tegelijk.
En meer dan dat, dit weekend hebben zowel mijn ziel en mijn hart als mijn geest alle hoeken van de kamer gezien.

Kan het minder vaag alstublieft?
Goed.

Ik heb geknutseld met 5 jonge meisjes. Mijn dochter's plan. En ik kon er geen nee op zeggen. Ik dacht 'vooruit dan maar'. Zonder stressgevoel, zonder 'daar gaat mijn rustige zondagochtend'-gevoel. Ik regelde materiaal en wat vage ideetjes, zij bracht de inspiratie & het enthousiasme. En ik heb genoten van deze meiden. Deze 5 ongeveer even oude, maar o zo verschillende jonge vrouwen. Elk op hun eigen manier verdiept in een kerstknutsel.

Vervolgens naar Theater Draad, een groep muzikanten en acteurs die terugspeeltheater maken op basis van verhalen uit het publiek. Nou ben ik nooit de beroerdste om mijn zieleroerselen op tafel te leggen. Dus rond 14.00 uur vanmiddag werd mijn hele leven in een notedop voor me opgeserveerd door Tjitske en de haren. Wat ik zag, was mezelf in al mijn drama. En ik vond het mooi. Ik schaamde me niet. Wederom diep geraakt door het spel van deze mensen. Theater voor de ziel.

En toen de kerstmarkt in Laren. Uggs, zorgvuldig gestylede mensen, een zingende kerstboom, veel te dure snuisterijen te koop. Een heerlijk broodje worst en zuurkool, een Berenburger. En daarna een sapje en bitterballen in t Bonte Paard, onder het genot van wat zondagse jazz.

Tot slot een bizarre film in ons plaatselijke filmtheater. Een film over het verkopen van je ziel aan de duivel. Over verlangen en steeds meer willen en daarin je leven, je waardigheid en ook datgene wat je verlangt te verliezen. Een heel zinnelijke film. Niet echt gezellig. Mijn vriendin verliet de zaal na tien minuten. En vervolgens laveerde mijn hoofd tussen genieten van de film en het me rot voelen over het aanbieden van een rare film aan mijn vriendin.

Mijn weekend is compleet. Af. Op.
Nu is het tijd om me niet langer vast te klampen aan het nagenieten. Maar los te laten & in te slapen.

Truste