de pade op de lanen in

Wat was het weer prachtig in het bos. Ik wilde dat ik er woorden voor had. Maar die heb ik niet.

lente

dikke vingers

Ik ben tegenwoordig in de ban van een tekenapp op mijn Iphone.
Ik heb al een heel arsenaal aan tekeningen gemaakt met DrawCast.
Altijd bij de hand, lekker snel en als het er niet uit ziet zo uitgewist.
Ik verspil er geen papier mee en heb ook niet het gevoel dat ik er perse iets mee moet. Het is een heerlijke manier van oefenen.
Er is echter 1 probleem. Het schermpje is zo klein en mijn vingers zijn zo dik.

Mijn oudste dochter is 6 geworden. En nu heb ik haar verboden (voor zover dit kleine vrouwmens zich iets laat verbieden) overdag te duimen. Ze mag van mij haar knuffels, wier labeltjes onlosmakelijk verbonden zijn met het duimen, niet meer mee naar school nemen.
Het lastige aan dit opvoedoffensief is dat ik die drang tot duimen zo goed snap. Zelf was ik tot mijn 13e een zeer fanatieke duimer. Mijn moeder beloofde me regelmatig een mooi kado als ik ermee stopte. En zo stopte ik, regelmatig. Een elpee van de door mij begeerde Shakin' Stevens was 1 van de kado's die ik wist binnen te slepen. Ik kan me niet herinneren waar, wanneer en hoe ik uiteindelijk echt gestopt ben met sabbelen. Maar ik ben gestopt. En echt veel schade heeft mijn gebit niet geleden. Dus misschien moet ik het bij Nora ook maar een beetje door de vingers zien.

10000000 ideeen en nog meer

Ben begonnen, op advies van mijn man, alle ideeen die ik heb op te schrijven.
Poeh, datzijn er nogal wat. En ik voer ze nooit uit. En elke dag komen er weer een paar bij.
Kun je daar je beroep van maken?
Ik zou zeggen: mail me en voor een leuk prijsje mag je mijn idee zelf uitvoeren.

Allee dan, laat ik er 1 nu in praktijk gaan brengen. Ik zet vanaf nu elke dag een tekening op dit blog:

crisismanagement

Volgens mij lijdt de wereld aan symptoombestrijding. We proberen met zijn allen de wereld beheersbaar te houden door crises te bestrijden of erger nog: te voorkomen.

In het onderwijs wordt het ene gat met opgevuld, maar laat ergens anders een gat achter. Er moet ineens heel sterk gefocused worden op rekenen en taal, met als gevolg dat er scholen zijn die nauwelijks nog tijd hebben voor muziek, kunst, wereldorientatie. Over een paar jaar zal de overheid concluderen dat het met rekenen en taal weliswaar heel goed is gegaan, maar dat de kinderen zo weinig weten van de wereld en nauwelijks nog kunnen zingen. En dan zal er een nieuw muziek en WO-offensief worden ingezet.

Maar kunnen we alle crises voorkomen? Ik vraag me dat af in een tijd als deze waarin de ene ramp na de andere ontstaat. Hadden we die eigenlijk allemaal moeten zien aankomen en moeten voorkomen?

Zo gaat het ook met mij persoonlijk. Elke crisis die zich aandient (met kinderen, man, werk, zwangerschap, creativiteit....) wordt door mij in paniek ontvangen, waarna ik hem (de crisis dus) met man en macht te lijf ga. Daarbij loopt mijn hoofd vol met gedachten over 'of ik het niet van tevoren had zien aankomen' en 'waarom heb ik niet eerder ingegrepen' en 'wat als ik niet eerder'....'dan'...'dus'.... De eindconclusie is ingewikkeld en laat mij als een hoopje onvermogen achter. Krachteloos. Want ik heb geen verweer tegen de beschuldigingen die mijn brein me voorschotelt.
Maar als ik die crisis dan eindelijk doorleefd heb, denk ik triomfantelijk: 'Ha! Zo moest het dus! Glansrijk geslaagd!' Ik klop mezelf een paar keer flink op de borst en leef fluitend verder tot de volgende crisis zich aandient.

Rest mij 1 ding: schilderen. Zomaar, zonder reden. Niet om een crisis te bedwingen, niet om applaus te krijgen. Zomaar.
Ik heb er een schildersezel voor gekocht.

Want nu

.... met die ezel....kan ik elke crisis aan.