slimme dingen

Stond vandaag in de kleutergroep op onze school. Het was een drukke dag. Ik wilde veel. Had goede bedoelingen. Heel educatief. Heel doelgericht. Maar vanaf het moment dat de kinderen binnen kwamen gebeurden er al interessante dingen.
Er werd tijdens de erg uitgelopen inloop een enorme KAPLA-toren gebouwd. We hielden de meetlat erlangs, maar die was te kort. 'Die is 12 meter hoog', zei een jongen. Eerst dacht ik dat hij maar wat zei. Maar toen vroeg ik hem waaraan hij dat kon zien. Hij zei dat hij doortelde voorbij de meetlat (die telde 1, 2, 3...voor elke 10 cm). En zo op het oog had hij gelijk. Geniaal.
Tijdens het buitenspelen zochten de kinderen wormen en stopten die in loeppotjes. Er werd druk gegraven en ik zag kinderen in kleine groepjes druk praten (over wormen?).
Ik heb vandaag eens de tijd genomen om te kijken. Zonder oordeel, al is dat verdomde lastig, want ik moet toch iets doen? En ik zag een stel prachtige kinderen, die met elkaar communiceren, onderhandelen, samenwerken, ruzie maken en het ook weer goed maken...meestal heel efficient zonder mijn hulp.
En op zulke momenten twijfel ik vreselijk aan mijn rol als onderwijzer. Ik twijfel aan de verbeterplannen, efficiente werkwijzen, protocollen en reglementen. Alle dingen die gedaan moeten worden, steeds meer en steeds vaker. Totdat het hele onderwijs volgepropt zit met meer en meer. Waar komt dit vandaan? Waar komt dit wantrouwen in de groeikracht van kinderen vandaan?
Ik heb vandaag gekeken en vergat te genieten, want ik dacht de hele tijd: 'maar moet ik niet iets doen....' Waar ben ik het vertrouwen kwijtgeraakt? In de kinderen, maar vooral ook in mezelf. Het vertrouwen dat ik, door goed te kijken, een verschil kan maken. Niet zozeer door veel te doen. Maar door er te zijn, te luisteren naar wat ze nodig hebben om te groeien. Zodat de kinderen kunnen groeien op een manier die bij hen past, niet op een manier die de overheid heeft voorgeschreven.

...en dan nog iets

vind je niet ook dat kastanjebladeren zo op handen lijken. Hun pas uit de knop kruipende bladeren voorzichtige vingers, die iets heel delicaats willen oppakken.

een boom in een bos

Ik fietste vandaag langs een bos. Ik zag bomen van alle soorten en maten: lange, smalle, dikke, rechte, alleenstaande en gezellig met zijn allen bij elkaar.
Laatst zei een vriend, na een blik te hebben geworpen op mij laatste twee schilderijen (bomen):
'ah, dus dat is dat je wil...stevig wortelen!'
Ja, dat wil ik. Met mijn wortels ferm in de aarde en mijn takken reikend in de hoogte.
Maar wil ik dan een eenzame boom, bijvoorbeeld een eik, op de hei zijn? Stoer, zelfstandig, uniek en opzienbarend. Of wil ik er een van de velen zijn, schaduw en bescherming zoekend bij mijn vrienden. Samen een mooi bos zijn, ook al ben ik als voom alleen niet zo interessant.

lente

De lente is begonnen.
En ik ben somber.
Mijn hoofd is een grote warboel van gedachten.
Gedachten over allerlei dingen, behalve over die dingen die ertoe doen: liefde, aandacht, genieten.
Maar de belangrijkste dingen doe je niet met je hoofd. Die doe je met heel je wezen.
Mijn wezen heeft behoefte aan aandacht, liefde en genieten.
Maar wie zet mijn gedachten even uit?

outsiders

Kijk 'de wereld draait door'. Het gaat over Outsider Art. Een fantastische man, Jeroen Pomp, die prachtige tekeningen maakt. En dat doet ie veel en goed. Deze outsider artists, vaak met een (autistische) stoornis of een traumatisch verleden, maken de meest dwingende en onvermijdelijke kunst. Het lijkt gewoon te moeten. De kunst moet gemaakt.

Dat wil ik ook. Dat ik niet anders kan dan tekenen en dat het beeld er gewoon uit komt. Maar tussen mij en die onvermijdelijke tekening zit een wereld van rationele overwegingen en afleidingsmanoeuvres.

Nu ik er over denk, zou ik dat bij wel meer dingen willen hebben. Dat ik de dingen gewoon doe. Zonder gedachten, zonder gedoe. Gewoon doen. En dan ook geen behoefte meer hebben aan succes. Geen verdriet meer over mislukkingen.

Maar misschien doe ik deze outsiders tekort als ik denk dat zij al deze dilemma's niet ervaren. Misschien doe ik mezelf ook te kort, soms, denk ik.

lopen & stilstaan

Ik ontdekte vorige week dat deze blog nog ergens onafhankelijk va mij op het web leefde. Nou ja, leefde...echt veel is er niet mee gebeurd. Sterker nog, ik geloof niet dat iemand mijn blog ooit gelezen heeft. En dan volgt onvermijdelijk de conclusie dat datgene wat ik nu zit te typen wellicht ook niet gelezen wordt. Een blog voor mezelf dus. Ik ga maar verder alsof dit mijn eigen digitale dagboek is. Leuk met plaatjes en filmpjes. Zonder dat ik hoef te plakken en te knippen.

Zo en nu verder met datgene waar ik het over wilde hebben. Afgelopen weekend hebben mijn lief en ik door Drenthe gewandeld. Het was zonnig en koud. We hadden geen handschoenen, wel een sjaal. Soms hielden we elkaars hand vast, voor de warmte. Hij wees mij ergens op en ik wees hem ergens op. Soms liepen we zwijgend, in onszelf gekeerd.
Ik vergeet soms hoe belangrijk wandelen is. Voor mij. Hoe het me weer terug op aarde brengt na weken van zorgen en piekeren en heel belangrijke dingen doen. Dan loop ik door een wei. Ik zie een boom. En denk: dit is het. Dit is belangrijk. Rust. Genieten van wat er om me heen is. Niet bezig zijn met wat er niet is. Geen "goh, wat jammer dat hier geen kroeg zit". Of " wat staan die koeien daar raar". Eigenlijk ben ik vaak bezig met wat er allemaal niet goed is en wat er dan aan gedaan moet worden.

's Avonds lag ik om half tien in bed, moe en tevreden. Ik hoefde niets meer te doen, bereiken, afmaken, opzetten. Ik heb geslapen als een os (zo'n soort os die ook rondliep tussen Westervelde en Veenhuizen).