Ik wil zoveel

“Jij mag ook niet te veel willen”, zei mijn business coach laatst, toen ik zei hoe moeilijk ik het vind om mijn toekomst te dromen. Ik barstte in tranen uit. Het is zo waar. Het is een mantra dat als een rode draad door mijn leven loopt.

Jij mag ook niet te veel willen

Niet te veel willen

Ik mag niet zoveel willen

En ik wil altijd zoveel

Ik heb zoveel fantasieën

Ik wil 

Ik wil

Jij wil teveel

Je moet niet teveel verwachten

Wees blij met wat je hebt

Ik heb de gave om te genieten van simpelheid. Ik ben altijd blij met kleine dingen. Ik geniet van het zingen van een lied. Ik geniet van een tekening. Een fijn boek lezen. Een zelfgemaakte taart. Een bloemetje uit mijn tuin in een vaasje. 

En dat is mooi. Ik kan anderen ook leren kijken naar de kleine dingen in het leven. Ik kan je laten kennismaken met je eigen schoonheid, dat wat er allemaal al is.

En toch....als ik eigenlijk groter wil gaan..... Dan wordt het dus ingewikkeld. Ik droom stiekem namelijk van voor grote groepen vrouwen staan. Van mijn liedjes delen. Ik droom van vrouwen te leren spelenderwijs hun eigen kracht te ontdekken. En daarmee hun valkuilen te leren zien. Dat is wat ik wel wil. En op kleine schaal doe ik dit al. Met mijn vriendinnen, in individuele coaching. Maar het voelt zo groot om dit op groter formaat te gaan doen. Zo groot. Een eerste stap durf ik bijna niet te zetten. 

Maar ik wil zo veel!!!!

Ik wil alles!!!

Liefde, plezier, groei, familietijd, op reis, een leider zijn, inspireren, lachen, huilen, seks, intimiteit, stilte, herrie....

Alles wil ik!!! 

Maar wat als Alles teveel is?

Mijn moeder zei eens tegen me: “als je niet teveel verwacht, valt het ook niet zo tegen als het niet doorgaat” toen mijn vriendinnen voor de zoveelste keer op het laatste moment een afspraak afzegden. 

En ik snap haar opmerking zo goed. Ik snap zo goed waar ze vandaan kwam met die opmerking. Ik sta vaak op het punt om het tegen mijn kinderen te zeggen. Ze te behoeden voor teleurstelling. Voor pijn. Voor de buitenwereld. 

Maar potver, zo komen ze ook nergens. Zo gaan ze nooit op onderzoek uit. 

Zo ga ik nooit op onderzoek uit. Zo blijf ik zitten waar ik zit, op mijn zoldertje. Het liefst onder een dekentje.

Terwijl ik ‘out there’ moet zijn. Tussen mensen. In verbinding met anderen, de wereld. Het is veilig daar.

Dus vanaf vandaag mag ik zoveel willen als ik wil. 

En zoveel verdriet hebben als nodig is.

En zoveel vieren als kan.

Baby's

Ik heb tegenwoordig een baan als invalkracht bij een kinderopvangorganisatie, naast AWESOMES. Vandaag had ik de eer om te werken met baby's & dreumessen. Ik zag er een beetje tegenop. Ze zijn zo kwetsbaar, die kleintjes. En ik niet zo heel erg ervaren, in ieder geval niet met  meerdere baby's tegelijk. Maar wat was het leuk! Wat zijn baby's toch geweldig. Ik had me voorgenomen om me niet al te druk te maken, het op me af te laten komen. En daar zat ik dan op de grond met een stapel snotterende, kruipende, tijgerende, brabbelende kinderen om me heen.

Ik hoefde niet zo veel te doen (naast flessen melk geven, groentehapjes voeren, luiers verschonen en kinderen in en uit bed tillen). Tussendoor was er genoeg tijd om te kijken, spelen en genieten.

Wat ik zo prachtig vind aan jonge kinderen is de intensiteit waarmee ze de wereld ontdekken. Alles is nog interessant als je nog maar net komt kijken. Een bal, een voet, een spiegel, de tafel. Hoe leuk is het om onder de tafel te spelen? Kom daar nog maar es om bij basisschoolkinderen!

En tegelijkertijd zie ik de wijsheid in hun ogen. De ferme en onverschrokken blik waarmee sommige kleintjes me aankijken. Alsof ze zeggen willen: "ik doe wel alsof ik een baby ben, maar ik loop hier echt al langer rond hoor. Ik begin alleen opnieuw." Laatst werkte ik met een 1-jarige die me minutenlang recht in de ogen keek, liefdevol en nieuwsgierig. Ik voelde me echt bekeken. Heerlijk!

Ik ben namelijk net zo nieuwsgierig als zij. Ik wil ook ontdekken en spelen en uitproberen. Maar ik heb gaandeweg geleerd dat je als volwassene vooral veel moet kunnen. Dat het goed moet zijn. Bestudeerd, gediplomeerd, afgecheckt en ingevuld. Dat het bewezen is dat ik het kan anders mag ik het niet doen.

Maar wat probeer ik graag! Wat houd ik toch van voelen, aanvoelen, aftasten, proefballonnen oplaten, heen- en weren tot er iets moois ontstaat: een lied, een tekening, een gesprek.

Dus je zou kunnen zeggen dat ik stage loop in de kinderopvang. Dat ik leer van de kinderen. Zij zijn mijn leraren. En godzijdank geven zij geen puntenlijsten. Maar een grote glimlach, een knuffel, een aai. En dan ben ik geslaagd.

(Dit kind is trouwens mijn eigen kind. Ook heel fijn!)

Awesomes Inspiratie

VIEREN!!

Ik gebruik al een tijdje een aantal kanalen om mezelf te laten zien, te vertellen waar mijn leven over gaat. In de hoop dat het andere vrouwen inspireert, dat het herkenbaar is. Dat het vrouwen helpt nieuwe stappen te zetten. Met een liefdevollere blik naar zichzelf te gaan kijken.

Hier schrijf ik, ik deel mijn emoties, mijn moeilijke momenten, mijn overwinningen op mezelf. Op Facebook deel ik foto's & filmpjes van zelfgezongen liedjes. Op Instagram vooral foto's. En op Youtube kun je mijn liedjes vinden. Ik wil graag dat het wat meer bij elkaar komt. Want alles is Olga en alles is ook Awesomes. Maar waarom zo versnipperd? 

Nu ik al een poosje door twee geweldige coaches begeleid word in mijn AWESOMES-onderneming, spookt het telkens door mij heen: Hoe krijg ik het bij elkaar? En is het werkelijk mogelijk dat ik met alles wat ik leuk vind en wat er moeiteloos gaat een geweldige onderneming kan bouwen die vrouwen kan ondersteunen om meer van zichzelf te houden, zichzelf te leren zien zoals ze echt zijn?

Dus nu deel ik hier ook maar (want ik zie dat ik er nog met geen woord over gerept heb) dat ik in augustus de laatste hand legde aan een 365 dagen durende teken-challenge. Wat ben ik trots op mezelf dat ik dat een jaar lang heb volgehouden. Elke dag maakte en deelde ik (op Facebook) een kleine simpele tekening recht uit de ziel. Zonder nadenken. Zonder gedoe. Zonder perfectionisme. Zonder me af te vragen wat anderen er van vinden. Gewoon simpele zelfexpressie. Dit is wie ik ben en wat ik  doe. Gaandeweg het jaar ben ik ook begonnen af en toe liedjes te plaatsen. Ook nu weer zonder me druk te maken over wat anderen er van vinden. Maar wat voelde ik me toch ook gestreeld als er mooie en lieve reacties kwamen. 

Een nieuwe stap in mijn leven is dat ik ruimte maak voor vieren. Ik heb namelijk al heel erg veel gedaan in mijn leven. Maar omdat ik er nooit zo lang bij stil sta, vergeet ik vaak hoe bijzonder het is als ik iets heb neergezet, afgemaakt.... Nu ik dankzij mijn coaches meer stil sta bij mijn talenten, mijn passies & bij alles wat ik graag doe en creeër, ontdek ik hoe vaak ik maar weer doorraas. Dus eigenlijk wilde ik na de 365 dagen AWESOMES weer verder. Hup, volgende project. Nu maar eens een jaartje zingen...

Diep van binnen riep een stemmetje echter al een poosje: "Nee!! Maak er een feestje van! Dit is toch gaaf! Er zijn ook een heleboel mensen die je gevolgd hebben! Laat ze meedoen!" Die stem had ik al een paar keer aan de kant geduwd, genegeerd, maar dat liet ze niet toe. Je moet namelijk weten dat mijn intuïtie zo langzamerhand meer te zeggen krijgt in mijn leven en mijn onderneming. Dat wilde ik al heel graag. Maar het lukte niet altijd. Omdat ik dus dat stemmetje negeerde.  

Lang verhaal kort (ben ik vandaag een ietwat chaotisch? Of is dat mijn andere innerlijke stemmetje, die van de innerlijke criticus?): er wordt gevierd! 

Het lijkt me namelijk  geweldig als alle 365 tekeningen een plekje krijgen bij vrouwen thuis. Een mooie tekening om 

je eigen werkkamer, meditatieplek, slaapkamer, kledingkast te sieren en er elke dag even naar te kijken. Awesomes tekeningen voeden de ziel. Ze brengen je even contact met je diepste kern. Wil je weten hoe jij in het bezit komt                                                          van 1 van de 365 dagen? Ga dan naar:

https://www.awesomes.nl/c-4575086/de-grote-365-dagen-awesomes-tombola/

Hier vind je me trouwens op Facebook: https://www.facebook.com/dewereldrond/

En hier op Instagram: https://www.instagram.com/olgaaussems/?hl=nl

En weet dus dat ik bezig ben met een geheel nieuwe AWESOMES, een bedrijf waarin ik mijn passies met elkaar combineer en verweef. Voor jou. Voor je buurvrouw, voor je vriendinnen. Voor vrouwen die weten dat er meer uit het leven te halen is, die verlangen naar een leven dat beter past bij wie ze echt zijn. Een leven zonder aanpassen en inpassen. Een leven dat helemaal mag draaien om jou. Met jezelf moet je het namelijk nog een leven lang doen. Dus maak er wat moois van! Ik help je graag!

Het is middernacht, later nog. Ik lig wakker in een Turijns appartement. Mijn familie slaapt. Mijn man, mijn dochters. En ik voel onrust. Onrust over wie ik ben en wat ik hier kom doen. Wat is mijn taak? Wie moet ik zijn? Wat heb ik mensen te leren? 

En ineens voel ik een onnoemelijk verdriet. Want het leven mag niet gaan over wie ik móet zijn. Het gaat om volledig erkennen wie ik ben. Met mijn hele geschiedenis, mijn talenten, kwaliteiten én onhebbelijkheden. Want ook die horen bij mij. Mijn angsten. Mijn weerstand. Ik hoef me er niet voor te verbergen, me niet te verweren. Me niet beter voor te doen dan ik ben. Geen poppenkast. 

Ik ben Olga, AWESOMES. De vrouw die zich soms nog kind voelt en graag huppelt over de hei. De vrouw die niet graag ergens toe gedwongen (nee helemaal niet met zachte hand) wordt en het liefst haar eigen weg gaat. De vrouw die zo graag zingt, muziek hoort en tekent. De vrouw die graag confronteert. De vrouw die boos kan zijn om dingen in de wereld die niet echt zijn. De vrouw die zo graag wil dat mensen gelukkig zijn. De vrouw die (ook als kind al) de pijn van anderen kan voelen en niets liever doet dan die pijn helpt te helen. De vrouw die intens verdrietig kan zijn om de wereld en de manier waarop we met elkaar omgaan. 

Ik voel verdriet. Verdriet van alle kinderen die niet gezien worden. Kinderen die zich uit gevoeligheid voor de wereld om hen heen aanpassen. Kinderen die pillen slikken om te passen in de wereld die de volwassenen hebben gecreëerd. Kinderen die zich anders gedragen dan hoort en daarom niet op school passen. Timide kinderen die zichzelf niet durven te laten zien. Uitbundige kinderen, die zichzelf soms overschreeuwen. Kinderen die hun ouders iets spiegelen wat ouders ontkennen in zichzelf. Kinderen die de pijn van hun ouders dragen. Kinderen zoals ik die de pijn voelen van de wereld om zich heen en zich daar soms verantwoordelijk voor voelen. 

Ik voel verdriet. Verdriet van ouders die hun kinderen niet snappen. Ouders die hard werken om een leven in stand te houden dat ze eigenlijk niet willen. Ouders die thuiskomen en moe zijn, te moe van het aanpassen aan hun werk. Ouders die zo druk zijn dat ze zichzelf niet meer voelen. Ouders die vergeten zijn dat ze zelf ooit een kind waren. Ouders die vergeten zijn dat ze dat kind nog in zich dragen, met al haar pijn en angsten. Ouders die hun eigen kinderen beter willen opvoeden dan ze zelf zijn opgevoed. Ouders die hun eigen ouders niet echt kunnen accepteren. Ouders die hun kinderen niet kunnen accepteren. Ouders die pijn hebben. Ouders die vinden dat hun kinderen het goed moeten doen. 

Ouders zoals ik die vinden dat ze het goed moeten doen met hun kinderen.

En ik wil roepen: WEES JEZELF!!! Doe wat je leuk vindt! Ga naar buiten en huppel. Zoek je innerlijke kind op en luister!! Zoek je eigen kinderen op en luister! En kijk!! 

Deze vakantie heb ik veel tijd voor mijn innerlijke kind én voor mijn dochters. En ik zie nu hoe ik ze zowel geweldig vind als ze afwijs. Ik wijs de kleine Olga af omdat ze zoveel tijd voor zichzelf nodig heeft. En dan omarm ik haar door een liedje voor haar te spelen. Ik wijs mijn dochters af omdat ze eigenwijs zijn, niet meewerken. Niet doen wat ik van ze vraag. En dan ineens zie ik hun krachtige pracht. Want wat een power hebben die twee. Wat een uitstraling. En ze vervullen me met een diep gevoel van liefde. Zelfs in hun NEE!! zijn ze zo prachtig. Ze laten zich niet dwingen in wat ze niet willen. Ze laten zich niet manipuleren. Soms moeten ze toch. Zoals wandelen in de bergen. En dan stuiten we op flink verzet. En eindigen met een diepe verbinding met ons viertjes. Want natuurlijk hoeven we niet alleen maar te doen wat we leuk vinden. Ik ook niet. Soms is het leven pittig. Soms heb ik geen zin om met mijn dochters te zwemmen. Maar als ik mijn verzet opgeef, heb ik lol met ze. En waarderen ze me. En ik geniet van het spel.

Het leven met mezelf en met mijn gezin is als ademen. Het zet soms uit en vervolgens krimpt het wat in. Ik hou vast en laat los. Neem leiding en laat me leiden. Er gebeuren fijne dingen, maar ook verdriet komt langs. Het is als een dans. En het enige wat ik kan doen, is die dans dansen. Het fijne ervaren tot diep in mijn lijf en het verdriet ook. Boos zijn met heel mijn hart (zonder de verantwoordelijkheid bij een ander neer te gooien) en liefhebben met heel mijn hart. Pas wanneer ik me tegen die dans verzet, word ik ongelukkig. Wanneer ik het ‘goed’ probeer te doen, gaat het mis. Wanneer ik te rade ga bij anderen in plaats van diep in mezelf kijk, wankel ik. Wanneer ik me spiegel aan anderen die het zakelijk/privé ‘beter’ doen dan ik, haak ik af. Dan haakt mijn innerlijke kind af. Ze voelt zich in de steek gelaten. ‘Ben ik niet goed dan?’

Dus elke keer keer ik weer terug en vind ik dat kleine meisje. En ik zie haar. En ik zing een lied voor haar. Ik vraag: ‘wat heb je nodig nu?’ En ik ben lief voor haar. Voor mij. Want ik ben haar en zij is mij. 

In elk kind zit een volwassene. In elke volwassene zit een kind. We hebben allemaal een enorme wijsheid in onszelf. Laten we die wijsheid horen. Eerst van onszelf, dan pas van anderen. 

Als een klein kind

Tijdelijk werk ik als invalkracht bij een kinderopvang-organisatie. Vandaag had ik het voorrecht om met een groep peuters te mogen werken. Ik heb genoten (en hard gewerkt, ja, dat ook). 

Wat een prachtige mensen zijn kinderen zo rond hun derde jaar. Ze spelen als ze spelen. Ze eten als ze eten. Ze drinken als ze drinken. En zijn boos als ze boos zijn. Ze doen alles heel intens en op hun unieke eigen wijze. 

En het doet me denken aan de manier waarop ik graag zing en teken: ín het moment. Niet bezig met: “ wat zullen mensen er van vinden?” en “ik beheers de techniek niet goed genoeg!". Gewoon zingen vanuit mijn tenen als ik zing. Met heel mijn wezen. En tekenen wat ik voel, precies op dít moment. Dat is precies zoals ik het wil.

En dan denk ik: dát is wat ik jou graag wil leren ontdekken. Dat je weer mag leren voelen en ervaren en spelen als een peuter. Zonder to do-lijstjes. Zonder gène. Zonder plan of doel. Maar echt voelen wat jíj nú wilt doen. Waar heb jij zin in? Als je met niemand rekening hoeft te houden, wat zou je dan willen doen? 

Peuters zeggen graag: “maar ik wil dat niet!”. 

Wees eens eerlijk....hoe vaak durf jij dat nog hardop te zeggen...

...tegen je leidinggevende (als je het niet eens bent met beleid)?

...tegen je man (als je niet houdt van voetbal kijken)?

...tegen je kind (als je te moe bent om het verhaaltje nóg eens te lezen)?

...tegen je vriendin (als ze om hulp vraagt, maar je eigenlijk al zoveel aan je eigen hoofd hebt)?

...tegen de juf van je kind (als ze vraagt of je voorleesmoeder wilt worden)?

“Ik wil niet!!! Nu even niet! Ik heb tijd nodig voor mezelf” 

Durf jij dat? Zonder schaamte, zonder schuldgevoel?  Gewoon zeggen wat er voor je is. Wat je nodig hebt. waar je het niet mee eens bent? Met het risico dat je niet meer aardig gevonden wordt. Of afgewezen. Misschien word je ontslagen? Dat kan zomaar allemaal, als je stopt met aardig doen. 

Maar dan ben je wel trouw aan jezelf en je eigen behoeften. Want je moet nog je hele leven met jezelf door één deur. En dan kun je maar het beste je eigen supporter zijn & hardop toegeven: 

Ik ben mijn eigen BFF! 

Manifest

Vandaag ben ik 45 jaar. Ik vind mijn eigen verjaardag altijd heel belangrijk. Ik ben als een kind zo blij, dagen van tevoren al. Ik roep de hele week tegen mijn gezin: "zaterdag ben ik jarig, hè!"
Dit jaar was mijn grote wens om met het hele gezin naar Wonderfeel te gaan, een muziekfestival in de natuur. Dat lijkt me zo prachtig. Maar het ging niet lukken om 1 of andere reden en ik had me daar bij neergelegd. Ik had een ander plan bedacht. We zouden gaan varen met de kinderen. Picknickje erbij. Ook heel fijn. ik kon het prima loslaten, al bleef het verlangen er om ooit een keer naar Wonderfeel te kunnen gaan.
Gisteren vertelde mijn man dat het varen niet door kan gaan....omdat hij kaartjes had kunnen bemachtigen voor Wonderfeel. Ik ben zooooo blij! En mijn hartewens kwam uit zonder dat ik daar gestresst over raakte. Ik liet het los en het kado kwam zomaar op mijn pad (hoe mooi, in een week dat ik hardop heb uitgesproken dat ik opensta voor alle kado's van het universum).

Nu ben ik dus echt jarig en om 5.30 was ik al wakker. Het lukte me niet meer om te slapen en wat doe je dan? Nu sta ik doordeweeks ook heel vroeg op. Maar op mijn verjaardag?

Dus ik ben maar opgestaan en ben aan 't werk gegaan. Ik heb mijn 344e AWESOMES tekening gemaakt. Kaartjes gemaakt voor mijn schatjes, omdat ze zo lief zijn en ik zo gelukkig met ze ben. En ik heb een manifest geschreven voor mijn 46e levensjaar. Want ik ben nu op weg. En hoe wil ik op weg zijn? Waar mag mijn 46e levensjaar over gaan? Waar wil ik dat het over gaat?

Het mag gaan over liefde & vertrouwen. En aandacht voor mijn eigen weg. Over het neerzetten van talenten en volop genieten van het leven. En over succesvol mogen zijn (van mezelf).

Wat een heerlijk jaar!

Me Myself & I

Soms als ik mijn blogs lees, schrik ik even. O ja, zo was het toen. Ik was het echt zat. Er moest iets gaan verschuiven. En hoe is het nu, zul je denken? Ik zit nu vol in mezelf. IK IK IK, zeg maar.

IK heb een detox van drie weken gedaan (inclusief elke ochtend vroeg op, koud douchen, yoga en mediteren)
IK heb twee geweldige business-coaches gevonden (die me helpen om echt te voelen wat ik wil neerzetten in de wereld en alles wat me daarin tegenhoudt onder de loep te nemen)
IK heb een vision-board gemaakt over mezelf in mijn toekomst (met alles wat ík wil en waar ík van droom)
IK begin elke ochtend een uur voordat iedereen opstaat met mezelf (bij een kaarsje doe ik yoga, mediteer ik, lees ik een inspirerend boek)

Dat klinkt allemaal wel heel erg egoïstisch fluistert het lelijke stemmetje in mij. Je bent altijd alleen maar met jezelf bezig. Moet jij niet gewoon geld verdienen, zorgen dat je kinderen gelukkig zijn en verder niet zeiken? Gewoon zoals iedereen dat doet? Gewoon je bijdrage leveren aan de maatschappij.

Nee. Dat móet ik niet. En dat wil ik ook niet. Ik weet namelijk dat er meer is. Er is meer uit het leven te halen. Of eerder: uit mezelf te halen. Ik benut niet mijn volledige potentieel. En ik weet dat heel veel mensen dat niet doen. Ken je dat gevoel dat je zit te wachten op de dag dat het echt leuk gaat worden? Morgen heb ik tijd! Volgende week is het vakantie, dan kan ik ontspannen! Als de kinderen het huis uit zijn, dan kan ik een bedrijf beginnen. Als Als Als.....

Laatst oefende ik met aura-lezen. Ik zit in mijn laatste opleidingsjaar en oefen in het lezen van de energie van mensen die ik helemaal niet ken. Spannend. Moeilijk soms. Maar ook heel erg gaaf. (Neem gerust contact met me op als je dat ook wel eens wil meemaken: info@awesomes.nl).
Tijdens deze sessie kreeg ik ineens een helder inzicht. Ik word telkens zo heen en weer geslingerd door allerlei gebeurtenissen, ben dan heel afhankelijk van wat er om me heen gebeurt en raak van slag. Wat ik vervolgens doe, is me terugtrekken uit mijn lichaam. Ik haak als het ware af. Wil in een hoek kruipen, de knop even uitzetten of de knop aanzetten, van de tv. Mijn energie verplaatst zich naar mijn hoofd waar mijn gedachten dan rondtollen in een vicieuze cirkel. Mijn lichaam voel ik niet meer, laat staan mijn energieveld om me heen. Wat ik daarmee doe, ontdekte ik, is mezelf heel klein maken. Ik haal alle kracht uit mezelf weg. Dus als er iets onverwachts of vervelends gebeurt, haak ik af. Ik raak de verbinding met mezelf kwijt.

En daarom ruim ik nu juist veel tijd in voor mezelf. Om stil te staan bij mijn energie. Met die energie moet ik het namelijk doen: mijn leven leiden. Ik sta meerdere keren per dag even stil bij hoe het met me gaat. Wat vertelt mijn lijf me? Welke gedachten maken me klein, verwarren me? Wat heb ìk nú nodig?

En het mooie is, dat het leven gewoon doorgaat. En fijner ook. Als ik echt goed voor mezelf zorg, lukt het me ook beter om voor mijn kinderen te zorgen. Er voor ze te zijn. Of heldere grenzen aan te geven. Dan ben ik er namelijk helemaal. Hier en nu!

Stilte

Soms wil ik veel. Ik ben wat Emilie Wapnick noemt een Multipotentialite . Ik heb de hele dag ideeen over van alles wat ik zou willen doen in de wereld. Dat gaat van tekenen naar zang via coaching en workshops naar kinderen en hun ouders en zo maar door. Ik hoor vaak dat ik teveel wil. Dat ik me op 1 ding moet focussen. En dat goed doen.

Daarnaast heb ik een sterke wil en ben hooggevoelig .  Ik weet vaak prima wat iedereen om me heen doormaakt en nodig heeft. En geef dat dan ook. Maar tegelijkertijd wil ik zelf ook van alles en het liefst wil ik met rust gelaten worden. Ik wil mijn eigen leven bepalen.

Ik kan je vertellen dat dit best een pittige combinatie is voor een moeder. Die ook nog graag werkt en een missie heeft: Vrouwen opnieuw in verbinding brengen met hun ware zelf, het zelf dat verlangt en ook een missie heeft in dit leven.

....

Nu stop ik even met bloggen, omdat ik zo uit verbinding ben met mezelf, dat de tekst nergens heen gaat. Wat wilde ik nou toch vertellen? Ik weet het even niet meer. Ik ga even ukulele spelen, iets leuks doen.... I'll be back

....

Oh en toen was ik een week verder en vergat deze blog, maar ontdekte haar weer toen ik een nieuwe wilde gaan schrijven. Wat is het leven toch een geweldig avontuur vol kadootjes.

Even terugkijkend op het bovenstaande kan ik concluderen dat ik heel lang heb gekeken naar anderen. Wat is normaal, hoe 'hoort' het? Wat doen vrouwen zoals ik?
Maar ik wil helemaal niet normaal zijn en ik wil niet zoals anderen doen. Ik wil VRIJHEID, PLEZIER, ZELFEXPRESSIE, MEZELF KUNNEN ZIJN! En kijken naar anderen en hen enigszins proberen na te doen, brengt me verder bij mezelf vandaan... Maar hoe dan wel?

Dus tegenwoordig laat ik me coachen door twee ontzettend goede coaches. Twee geweldige vrouwen die beiden een succesvol bedrijf voeren in dat wat hen zelf inspireert. Ze leven hun eigen missie, zonder compromissen. "That sounds good", dacht ik. En stapte in. En goddank!

Het mooie is dat ze hetzelfde doen wat ik ook doe in een workshop, coachin, tekening, een liedje. Ze brengen me elke keer weer terug bij mijzelf. Ze leiden me met hun vragen, aandacht, opdrachten altijd weer naar binnen: de Olga die AWESOMES is. De vrouw met een groot verlangen om haar missie te leven. De vrouw die zich laat raken door het leven en anderen wil raken in hun leven.

En dan wordt het weer even stil, dan gaat het niet meer per sé over doen doen doen. Maar voelen. Voelen wat ik écht wil en wat ík nú nodig heb. In stilte, in contact met mijn lijf. En daar komen de antwoorden die zuiver zijn en waar. Voor mij. Want dat is het startpunt. Alleen vanuit dat punt kan ik jou helpen jouw startpunt te vinden.

Dus ga ook eens zitten. Op een lekker plekje. Of vlei je neer in een hangmat. En adem eens diep in en uit en maak contact met je lichaam. Wat voel je? Is het fijn? Of misschien op sommige plekken niet zo? Geef er geen woorden aan, maar voel. En wat heb je dan nodig? Nog even blijven liggen of zitten? In bed kruipen? Een wandeling maken? Huppelen?

Wat heb jíj nú nodig? Geef het jezelf dit kado.

Wat er niet gezegd kan worden

Ik praat veel. Ik zit vol mooie en lelijke woorden. Ik ben enthousiast in mijn praten. En soms ben ik gemeen en akelig in mijn praten. Ik vlei, amuseer, irriteer, onderhoud, beschuldig....allemaal met mijn spraak.

Tegenwoordig voel ik vaak geen woorden meer. Ik heb al zoveel gezegd. De woorden lijken niet meer te passen bij wat ik wil, nodig heb, te geven heb. Wie ben ik tussen al die lettergrepen in? 

Als ik zing, leen ik woorden. Ik hoef ze niet zelf te bedenken, laten rijmen. Ik voel en proef de woorden die anderen zo mooi gegeven hebben aan hun gevoelens. En ik laat ze rollen door mijn hoofd, mijn ziel, mijn hart, mijn lijf, mijn bekken...en daar landen ze. En voelen ze alsof ze van mij zijn. Die liedjes over hartzeer, pijn, verdriet, woede, stilte, de zoektocht naar mijn ware ik. De zoektocht die iedereen, al dan niet bewust, maakt. 

En die zoektocht gebeurt eerder in stilte nu. Ik ben niet vooruit te branden, al voel ik dat er binnenin van alles gaande is waar ik geen woorden aan kan geven. Het is alsof ik langzaam aan naar binnen getrokken word. En alles wat me weer naar buiten haalt, weer ik het liefste af. 

Met woorden. 

Maar die woorden deden het nu juist niet meer zo goed...

Elke dag weer opnieuw

Nieuwe week. En ik start met een intentie voor de dag. Vandaag mag over mij gaan. Ik mag me verdiepen in wat ik nodig heb om stevig te staan, me goed in mijn vel te voelen. Na een periode van achter de feiten aan  rennen en ondoordachte acties, wil ik de rust in mezelf zien te vinden. 

Want het eerste waar ik mee opsta is altijd: "ik moet...." en "straks moet ik niet vergeten....".

En ja, ook vandaag heb ik afspraken. Maar ik ga mezelf oefenen om dit vanuit rust te doen en niet vanuit moeten. Ik ben er aan toe dat het leven wat meer voor mij gaat werken in plaats van andersom. Dat is best lastig voor een druk baasje als ik. Mijn overtuiging over mezelf is dat ik lui ben en te weinig doe. De realiteit is dat ik heel veel jaren zo verschrikkelijk veel in 1 dag probeerde te proppen (wat vaak ook voor anderen was en niet echt nodig), dat mijn lijf er genoeg van heeft. Mijn lichaam is al een paar weken zwaar in opstand. Alles doet zeer. Ik slaap er 's nachts niet van. 

En nu...

...even terug naar donderdagavond. Samen met Marcel, een bevriend muzikant, zong ik op een prachtige plek in Amsterdam Soothing Songs. Verzachtende liedjes. Lief, mooi, ontroerend, meeslepend, verstillend. We wisten niet precies wat we wilden spelen, lieten het afhangen van de sfeer ter plekke. Misschien waren er verzoekjes. Het was een prachtige avond. Niets moest. We mochten gewoon zijn, voelen en ik hoefde alleen maar te zingen. Ik doe niets liever dan dat. Wanneer ik zing, schakelt al mijn denken uit. Dan laat ik me leiden door de klanken en mijn gevoel. Ik word er zo ontzettend gelukkig van. 

Het gevoel dat ik bij zingen heb, wil ik zo graag op alle momenten kunnen ervaren. Het leven als een liedje. Soms zacht, verstillend. Op andere momenten meeslepend en krachtig. En misschien is mijn leven ook wel zo. Mag ik alleen accepteren dat moeilijke momenten erbij horen. Dat een pijnlijk lijf geen straf is. Dat het alleen maar een teken is dat ik wat meer naar mezelf mag luisteren. Dat mijn eigen licht (zie vorige blog) me even toeflitst: "Hé, vergeet niet wie je echt bent!"

Ik denk dat ik een behoorlijke perfectionist ben. Dat ik vind dat alles moet kloppen. Maar door het harde werken, zie ik soms niet dat alles al klopt. Ik raas er overheen. En zie het mooie niet. Zie mijn eigen schoonheid niet.

En die intentie, die kan ik elke dag opnieuw maken. Die zal elke dag anders zijn. Want elke dag is anders. Vandaag is in ieder geval een dag die over mij mag gaan.

Wil je meer weten over Soothing Songs? Houd dan https://www.awesomes.nl/a-51824342/zingen/soothing-songs/#description in de gaten. Binnenkort plannen we een nieuwe avond en kun jij erbij zijn!

Licht

Diep in mij, in ons allemaal, is het licht. We zijn allemaal licht. En liefde. Een vat vol mogelijkheden. Een open toekomst. 

Soms is het lastig om erbij te komen. Er moet veel gedaan worden elke dag. Eten, drinken, werken, kinderen verzorgen, huis gepoetst, solliciteren, omzet maken, muggenbulten behandeld, de tuin onderhouden, de wasmachine gerepareerd. Er is altijd wel iets dat gedaan moet worden. En daar kun je in verstrikt raken. Je gaat denken dat dat is waar het over gaat hier: dingen doen, doelen nastreven en van alles bereiken. Als ik nou eenmaal.... (vul in: het huis gepoetst heb/die baan heb/een nieuwe wasmachine heb/genoeg klanten heb gegenereerd...). Maar je bereikt het nooit. 

Want je bent er al. Je bent namelijk licht. En al die ruis belet je soms om je eigen licht te zien.

Dat is ook best lastig, want als je echt gaat kijken, kom je ook duisternis tegen: alles wat je fout gedaan hebt, verloren bent, niet bereikt hebt. 

Maar ik zeg je: je bent licht. Dus graaf maar diep, worstel jezelf door de jungle heen en ontdek het licht. Zie je het daar....daar tussen die hoge en die lage boom...die met die hele enge dikke slang er in? Oja, en dan voorbij de rivier, die met die loerende krokodillenogen. Daar....zie je het? Dat licht? Dat heldere, stralende, unieke licht? Dat ben jij. Daar is thuis. 

Je bent er bijna

Bang

Ik ben bang. Bang om risico's te nemen. Bang om samen te werken,. Ik doe alles het liefste alleen. Maar loop er telkens tegen aan dat ik in mijn eentje niet alles kan. Er mist expertise. En bovendien is het heel erg vermoeiend om alles alleen te doen.
Sjonge wat drukt het op mijn schouders. Ik ben er zo verdrietig om. Allemaal oud zeer.
Ik kom er niet bij. Ergens is het kind in mij bang geworden om los te laten, om anderen te vertrouwen. Alsof samenwerken gelijk staat aan autonomie verliezen. En mijn ideëen niet verwezenlijkt zien.

Wat is er gebeurd? Wie is dat kleine meisje dat stampvoet en zegt: Ik wil het anders!!! Ik wil het zelf bepalen!!!

Gek genoeg lijkt dit besef ontketend te zijn door een klant in een training. Ze wilde alles anders. Had moeite met bij de groep te zijn, echt mee te doen. Zat veel in haar hoofd. Ik verbaasde me over haar. Kon er niet veel mee. Kon er bij haar ook niet doorheen prikken, wat me doorgaans wel lukt bij de meeste mensen. Ik kwam niet tot de kern. Hoe kan dat? Ik heb me er een paar weken over opgewonden. En mezelf beschuldigd van 'het niet kunnen', 'slecht ondernemerschap'....etc..

Maar wat er is...is dat ik mezelf wel herken in dit kleine jongetjesgedrag: IK WIL HET BEPALEN!!! Ik hoor mijn jongste dochter dit zinnetje regelmatig zeggen. En dan denk ik. Nee, dat kan niet. Je kunt niet altijd alles zelf bepalen. Je moet je aanpassen...... En daar word ik dan zo verdrietig om. Want is haar stem of in mijn geval mijn stem niet krachtig genoeg om hordes mensen mee te nemen in wat ik wil en mogelijk zie? In mijn visie?
Ik zie dat ik mezelf daar heel klein houd. En ik ben er nog niet uit. Het is niks dat weg te poetsen is met doen. Gewoon doen. Ja, dat moet ook gebeuren. Maar het gaat niet over oplossingen. Het gaat over fundamenteel in het leven staan. Ik denk dus dat ik het niet verdien om werkelijk een leven te leiden dat helemaal voor mij is. Een leven vol bloei en groei en plezier en overvloed. Liefde en lol, gaan en stilstaan. Op alle gebieden: de liefde, mijn kinderen, mijn werk, mijn missen, vriendinnen.
Gewoon omdat ik het zeg dat het zo mag zijn: ik geef mezelf toestemming om te stromen. En vanuit mijn intuïtie werk te creëren. En helemaal vertrouwen om mijn persoonlijk magneetje dat klanten aantrekt. Mijn energie waar mensen van willen hebben.

Nu zit ik vaak zelf zo in de twijfel....daar komen natuurlijk geen mensen op af. Waarom zouden mensen een beetje Awesomes komen halen wanneer Awesomes zichzelf niet zo awesome voelt?
Ik ben het verdomme zo zat om altijd maar te twijfelen en in tekort te leven. Ik moet elke cent omdraaien. Als mijn meisjes een keertje ergens een ijsje willen eten, moet ik eerst op mijn rekening kijken. Dat voelt zo vreselijk.

Hoe doorbreek ik dit patroon? Waar gaat ergens de deksel van de pot zodat alle creativiteit er uit mag? En waar sta ik dan voor? En niet: wat doe ik? Wat is dan mijn energie die onweerstaanbaar is?

Ok, nu ga ik even heel goed voor mezelf zorgen. Want ik weet dat antwoorden uit de stilte komen. Uit liefde. Nooit uit dwang of 'je moet meer en harder werken..!'

En bedankt, stampvoetende dame! Bedankt dat je me in contact hebt gebracht met een heel essentiele blokkade in mijn leven. Je was een spiegel. En in plaats van jou te helpen iets te doorbreken, moest ik eerst zelf iets zien. En ik heb het gezien. Het was de hele tijd 'in my face'. En het doet nog zeer. Ik ben er boos om dat ik mezelf zo te kort doe.

Maar de deur is wel al open gegaan...

Ghana

Afgelopen week was ik in Ghana. Ik was op een rondreis met 20 mensen uit het Amsterdamse basisonderwijs. Directeuren, leerkrachten, klassenassistenten, een administratief medewerker. We lieten ons ontroeren, inspireren & verbazen door het land, de mensen en elkaar. We keken en deden mee op een school, een trainingscentrum voor thuisloze tienermeiden en een fabriekje voor speelse leermiddelen (http://www.amoprogramme.org/).

Ik had al een poos niets meer gedaan in onderwijsland, behalve vervangen en dat is echt niet mijn ding. Dit was mijn eerste aanraking met het begeleiden en inspireren van onderwijzers. Ik was erg benieuwd en ook wel wat zenuwachtig. Zou dit bij mij passen?

In het vliegtuig bladerde ik de Holland Herald door. En wat vond ik daar? Een stukje over het schilderij "De Dansles" van Jan Steen:

Leuk schilderij, zul je denken. Maar?

Dit schilderij markeert mijn start in het Amsterdamse onderwijs. Zo'n 20 jaar geleden maakte ik een verhalend ontwerp rondom dit schilderij op een buurtschooltje in Amsterdam-Noord. Het was een school die qua visie totaal niet paste bij mijn ambities. Ik wilde ervaringsgericht kleuteronderwijs neerzetten met veel spel, hoeken en verbeeldingskracht. Deze school was sterk programmagericht. Niks voor mij. Gelukkig had ik een stage-begeleidster die mij vrij spel gaf en binnen een maand zag de klas er uit als een 17e eeuws schilderij. De kleine poes hadden we tot leven gewekt in de vorm van de knuffelkat Vlekje en deze mocht (op verzoek van haar eigenaresse Nathalie, het meisje met de blauwe rok) elke nacht met een ander kind mee naar huis. Onder mijn begeleiding hadden de kinderen het hele verhaal achter het schilderij zelf bedacht. En ze geloofden er vervolgens heilig in. Een staaltje kindermagie van de hoogste plank. Aan het einde van het project werden we door Nathalie, gespeeld door mijn vriendin Jolanda, meegenomen naar het Rijksmuseum. Het was een ongelofelijk leuk en levendig project. De kinderen hadden heel veel geleerd, maar het had al die tijd als spelen gevoeld. 

En dat vind ik nou gaaf onderwijs. Onderwijs waarbij het leren met veel plezier en verbeelding gepaard gaat. En dat is wat ik ook wil bijdragen aan onderwijsland: speelsheid, echtheid en verbeeldingskracht. Kinderen hebben veel verbeeldingskracht. Soms verliezen ze die kwaliteit wanneer ze te veel met hun neus op de feiten gedrukt worden. Te snel opgroeien. En dat terwijl de bril waardoor zij naar de wereld kijken een heel interessante is. Daar kunnen wij als volwassenen nog veel van leren. 

Ik geloof sowieso dat je als leerkracht vooral ook van je leerlingen kunt leren. En daarmee bedoel ik niet alleen leren hoe je ze beter kunt begeleiden, maar ook hoe je zelf een beter mens kunt worden. 

Leren gaat altijd door. Ook ik was in Ghana om te leren, niet alleen om te geven. Alle leren is geven en nemen. Spelen en werken. Luisteren en vertellen. Voordoen en meedoen. Inspannen en ontspannen. 

Dus vanaf nu coach ik ook weer in het onderwijs. Wil je meer spelen, lachen, leven met je leerlingen? Wil je hulp bij meer creativiteit en leerplezier in je klas? Ik kijk en werk met je mee. En help je jouw belemmeringen hierin te tackelen. Bel me maar! Ik ben er klaar voor!

Waarachtig

Gisteren deed ik een prachtige Kundalini meditatie online geleid door Marieke en Tim van kundaliniyogaschool.org (https://www.facebook.com/kundaliniyogaschool/videos/715764868628546/)

Ik had de klad er weer in laten komen, de yoga. En ineens was het er weer, voelde ik dat diepe verlangen er weer naar. Dus ik was weer gestart met elke ochtend op de mat. En gisteravond dus de meditatie. Een vollemaansmeditatie. Sjonge...

...het was afzien

...en er kwam toch een verdriet en boosheid opzetten

...alles deed zeer

...ik deed mee alsof mijn leven er van af hing

...het was prachtig en ontladend

...mediteren is echt niet saai!

Maar goed, waar ik het over wilde hebben is over oud zeer, boosheid, angst en hoe dat in je lijf en je hele systeem kan zitten. Tijdens zo'n oefening komt er echt van alles naar boven waarvan ik niet wist dat het er zat. En hoe vaak ik ook mijn angsten in de ogen heb gekeken....er zit telkens nog een klein restje wat ik niet gezien had. En dat mag ook nog even gezien. Zo gaat het steeds dieper. Ik zie het als opruimen. En opruimen. En weer opruimen. Steeds weer opnieuw. En zo ik kom steeds beter en sneller tot de kern. Want dat is wat ik wil. Kernachtig leven. Waarachtig. Vol liefde. Zonder angst. Zonder stoppen. Vol overgave. 

Maar ik vind dat niet gemakkelijk. Soms hang ik maar in een soort van 'later' gevoel. 'Nu ff niet'. 'Laat me met rust'. 'Kan het niet een keer gewoon'. 'Doe eens normaal'. En dat draag ik dan ook uit in mijn gezin, al zeg ik niks...het is er. Met als gevolg dat mijn kinderen me die energie weer genadeloos terug geven. En dan komt er weer het moment dat ik toegeef, loslaat. Een staat van overgave.

Nee, mediteren is niet saai. Het leven is niet saai. Het is ook nooit normaal. Het gaat zelden 'zijn gangetje'. Want dat wil ik natuurlijk helemaal niet. Ik wil...

KERNACHTIG
WAARACHTIG
ZONDER ANGST
VOL LIEFDE
ZONDER STOPPEN
VOL OVERGAVE

Geen zin an....

Mijn dochters hebben een baaldag. Dat mag van mij twee keer per jaar. Ze waren allebei al een paar dagen moe, hangerig. Ze sliepen moeilijk in en waren vroeg wakker. 

Ze zijn bijna nooit ziek. Dus het mag. Een keertje thuis blijven. Zit ik mezelf hier te verantwoorden. Omdat een klein stemmetje in mij zegt: "Geen koorts, niet ziek!" en "Ze missen te veel, dat komt nooit goed zo!"

Bla bla bla

Gelukkig heb ik tegenwoordig een stevige stem die zegt: "Zorg goed voor jezelf!" en "Wat heb je nu nodig?" En die stem mag ook gebruikt voor mijn kinderen.

Maar goed, op een baaldag mag niet alles. Het is geen vogelvrije dag. Geen hele dag op de Ipad, telefoon, films etc.... Dus E. zat heerlijk te spelen met de Playmobil. En N. rommelde in haar kamer, met een muziekje aan. 

Maar er moest wel 1 ding, namelijk naar buiten gaan. We hebben al een tijdje niet meer samen door een bos gelopen. En, al zeggen ze het verschrikkelijk te vinden, het voedt altijd. Ik had vroeger ook een hekel aan wandelen. Al gingen er nog zulke leuke mensen mee en al werden er nog zoveel spelletjes onderweg gedaan: WANDELEN WAS STOM. 

En dat vond mijn oudste vandaag ook. Ze verzette zich met hand en tand. Ze was boos, stampvoette en zei me meermalen wat een stomme moeders ik was. Maar ik voelde dat het goed was om door te zetten en haar haar verzet ook even te gunnen. Ze hoeft het niet leuk te vinden. Maar we gaan wel even, hoe kort ook. Dus togen we naar een bos in de buurt en liepen er een dik half uur rond. Eerst duwde ze me nog weg elke keer als ik een arm om haar heen wilde slaan. Maar toen de jongste mij uitdaagde allerlei spelletjes te spelen (tikkertje, verstoppertje, AnnaMaria Koekkoek....), stapte de oudste ook in. Ze ontspande en speelde mee. We deden gekke loopjes, gekke gezichten en ik mocht zelfs een energie-oefening met ze doen. We knuffelden een boom en tot slot renden de meiden om het hardst naar de auto.

Ik bedoel maar.....als je moederhart voelt dat er iets doorbroken mag worden, dan ga ervoor! Al ziet het er niet best uit. Ik luisterde vandaag niet naar haar denkstem, maar voelde intuitief aan wat er nodig was. En daar vertrouw ik dan maar op.

En wat was het heerlijk. Wat heb ik weer genoten van deze prachtige jonge vrouwen. Met hun (veer)kracht. Hun gekkigheid en liefde. Ik ben een gezegende moeder.