Ode aan Joke

Mijn dochter leest sinds kort zelf. En ze is zo enthousiast over het gemak waarmee dat gaat, dat ze me graag voorleest. Tijd dus om samen Sus en Jum te lezen, mijn favoriete boek voor 'pas-lezende-kinderen'. Het is geschreven door Joke van Leeuwen die, al sinds ik op mijn 8e het boek 'Een huis met zeven kamers' kreeg, mijn grote heldin is. Alles wat deze vrouw voor kinderen schrijft (volwassen literatuur heb ik nog niet van haar gelezen) is goud waard. Ik kreeg er op mijn 8e een andere kijk op de realiteit door.
Maar het gekke is dat, in mijn omgeving niet veel mensen Joke van Leeuwen of haar boeken kennen of erg leuk vinden. Jammer. Ik snap het wel, want haar humor is wel een beetje vreemd. Daar hou ik van.

Mijn dochter en ik hebben dus samen Sus en Jum gelezen in bed. Ik Sus, zij Jum. En niet te vergeten de Kie (want die zegt niet boe, maar die zegt bie). We lagen giechelend naast elkaar. En dat was zo mooi! Zij vindt Sus en Jum net zo grappig als ik. Ik ga snel op zoek naar al de andere boeken van haar die we samen kunnen lezen.

Lang leve Joke van Leeuwen!!!!

Liefde en liefde

Ik lig al twee dagen op de bank om er voor te zorgen dat ik niet te vroeg beval.
En ik kijk feelgood-films, waarbij ik beurtelings giechel en tranen wegpink.
Gisteren was er paniek, wanhoop en ook verdriet, omdat ik het gevoel heb dat mijn lijf me in de steek laat. Vandaag is er ontroering en hoop. Voor de gezondheid van dit kind lig ik gerust een paar weken op de bank. Dat heb ik voor Nora ook gedaan.

Liefde voor mijn kinderen is raar. Hoe lelijk ze soms ook doen en hoe hard ze tegen mijn ingewanden aanschoppen, ik hou zielsveel van ze. Of ze nou zeuren, kusjes geven, lachen, huilen, slapen of wakker zijn. Onvoorwaardelijk.

Liefde voor mezelf daarentegen en liefde voor mijn lief (die die kinderen mogelijk heeft gemaakt) is minder gemakkelijk. Daar komt de ratio bij kijken. Die me in onvoorziene ogenblikken influistert dat wat ik doe of wat hij doet toch echt niet kan of hoort. Dat dat geen liefde is. Dat het anders zou moeten. Dat ik tekort kom. Dat ik tekort doe.

Zonder verder in details te treden, kan ik wel vertellen dat het altijd goed komt. Op tijd. Tot nu toe weet mijn hart nog altijd mijn ratio te verslaan. Ik zou dat wel wat vlugger willen kunnen.

nieuw mens

Het kleine mensje in mijn buik lijkt er uit te willen. Maar de tijd is nog niet rijp.
Ik heb al van alles gedaan om mijn buik tot rust te krijgen. Ik heb uitgebreid in bad gezeten, uren op de bank gelegen, mijn buik zachtjes gewreven en mijn kleintje streng doch liefdevol toegesproken dat het echt nog anderhalve week moet wachten. Mijn mogelijkheden tot communicatie zijn uitgeput, althans bijna dan. Dit bericht is mijn laatste hoop. Misschien krijgen we een heel modern kind, een nieuwetijdskind dat graag toegesproken wordt via het net. Dus vandaar.

Hier komt ie dan: 'Moppie, blijf nog even zitten. Anderhalve week, meer hoeft echt niet! Dan zijn jij en ik allebei sterk genoeg om jou op gezamenlijke kracht in de wereld te helpen. Dan doen we het samen. Voor die tijd wordt het een ingewikkeld verhaal, met artsen, ziekenhuizen, enge tests... Dus alsjeblieft, blijf nog even bij me. We zijn er bijna.'

Leidraad voor keuzes: Cito of Het Eigen Motief?

Ik mocht vandaag wat ouders te woord staan op de school van mijn dochter. Mensen die overwegen hun kind te laten overstappen naar een andere school. Het was heel interessant en ik vind het altijd leuk om met ouders over onderwijs te praten. Maar wat me vooral opviel was dat de keuze voor onderwijs vaak zo beladen is. Vooral in een omgeving waar veel hoogopgeleide en goedverdienende ouders vertoeven, is de Cito-score zo heilig. 'Als mijn kind maar naar het VWO kan straks', hoor je ouders denken. Want als die niet goed genoeg is, kan het kind niet naar de gewenste vervolgopleiding.

Waar komt die angst vandaan? Waarom willen ouders zo graag dat hun kinderen een hoge opleiding krijgen en later een goede baan? Is dat je garantie voor geluk in het leven?
Enerzijds snap ik het wel. Je gunt je kind het allerbeste en je referentiekader daarbij is je eigen situatie.
Maar anderzijds zie ik hoe hoog de druk soms ligt en hoe weinig ruimte ouders hun kinderen gunnen, ruimte om hun eigen pad te leren volgen. Een pad dat niet alleen gebaand wordt door het referentiekader van de ouders.

Ik betrap mezelf er op dat ik ook te vaak wil bepalen wat goed is voor mijn kind. En in zekere mate moet ik dat ook doen, ze is immers pas 5 en heeft wel wat begeleiding nodig (..en als ze UGG's wil dan krijgt ze die niet van me). Maar laatst had ik een fijne gedachte over Nora's toekomst. Nora leert gemakkelijk. Ze is leergierig, neemt veel nieuwe informatie snel op. Ze is daarnaast ook creatief en energiek. Zo was ik ook. Ik ging (als vanzelfsprekend, want een snel stel hersens) naar het VWO en heb me daar vervolgens doorheen gesleept. Ik was niet gemotiveerd en vond bijna geen enkel vak leuk. Ik was een ongelukkige puber, die wel alles haalde zonder veel moeite ervoor te doen.
Nu, stel je voor dat Nora na het behalen van een goede Cito-score op de basisschool zegt: ' Mam, pap, ik wil naar het VMBO, want ik wil zo graag iets met mode gaan doen!' Ik word warm van die gedachte. Stel je voor dat mijn kind op de basisschool haar mogelijkheden en onmogelijkheden leert ontdekken en dan een keuze maakt om (altijd voorlopig, want volgens mij is een vervolgopleiding nooit een eindstation) haar creativiteit verder te ontwikkelen. Dat lijkt me echt geweldig. Maar misschien kiest ze ook voor het VWO en dan is dat ook goed, zolang ze die keuze maar gemotiveerd maakt.



En dan mogen wij als ouders en zijzelf natuurlijk ook best eerst wat twijfelen. Een keuze is altijd een kwestie van een beetje vooruit en achteruit kijken, afwegen en vevrolgens in het diepe springen. Maar daarvoor verwijs ik je naar een stuk dat ik eerder deze maand op dit blog plaatste.

De herontdekking van Louise

Ben bezig met al mijn favoriete cd's te herontdekken. Meestal luister ik naar de radio, ook al komt daar niet altijd de muziek op die ik graag hoor. Dan neem ik die maar op de koop toe. Ach, het maakt alles weer relatief. Niet alles kan altijd feest zijn.

Maar nu heb ik mijn favorieten weer uit de kast gehaald en luister er weer naar.
Naar Leo Kottke bijvoorbeeld. Of John Martyn. Mooi. Het fijne aan dit herontdekken (dat ik meestal 1 a 2 x per jaar doe) is, dat ik weer helemaal geraakt ben door de impact van sommige muziek. Het is alsof ik het voor het eerst hoor...

Nee, dat zeg ik niet goed, want er gaat juist een heel arsenaal aan herinneringen open voor me door het luisteren naar Louise van Bonnie Raitt. Dat nummer is sowieso een favoriet. Ik zong het vroeger voor mij neefje en nichtje als ze niet konden slapen. Gegarandeerd succes. Voor mijn eigen dochter heb ik het lied nooit gezongen. Jammer, het is heel mooi:

http://www.youtube.com/watch?v=vhe3vb0z7mY&feature=related

Ik lees in de Happinez dat twijfelen goed is. In meerdere artikelen.
Dat doet me goed. Hoewel, wat in de Happinez staat hoeft niet per se waar te zijn, toch?

loslaten

Het regent, het waait, buiten.
Het rommelt en het stormt ook in mij.
Ga komende week met zwangerschapsverlof.
Geen minuut te vroeg.

De bomen laten hun blaadjes los.
Ik laat binnenkort mijn kindje los.
En daar kijk ik naar uit.
Ik heb zin in de bevalling (en wordt daarom soms voor gek versleten).

En tegelijk is het spannend.
Als ik het kindje loslaat uit mijn veilige lijf, dan begint het zijn of haar eigen leven.
En mag iedereen zijn invloed op hem of haar loslaten.

Zo wordt er binnenkort van alles losgelaten.
Ik wens mezelf sterkte ermee.

Doen - denken - zijn - weten - laat het nou gewoon

Kom net terug van de schoolarts. had mijn twijfels: gaan om zeker te zijn dat het goed gaat met mijn kind of niet gaan en gewoon vertrouwen op mijn eigen oordeel en mijn eigen kritische blik. Gekozen voor het eerste om vervolgens niet echt veel nieuws te horen, behalve dan dat ze het goed doet vergeleken met het gemiddelde Nederlandse kind. Oh nee, misschien kon ik toch thuis nog een beetje oefenen met de fijne motoriek.

Ik hoor graag hoe een ander naar mijn kind kijkt. Ben altijd bereid om mijn eigen opvoed-gedrag onder de loep te nemen. Ik wil graag letten op de voeding, de tanden, de motorische, sociaal-emotionele en intellectuele ontwikkeling van mijn kind. maar oefenen? Nee. Dat doe ik niet. Want oefenen impliceert dat ze nu al iets bepaalds zou moeten kunnen. En dat ze dat nu niet kan en dat het nog wel eens mis zou kunnen gaan...later en dat we dan spijt hebben dat we niet geoefend hebben.

Toen Nora 4 was, ontdekte ik dat ze al heel veel letters kende en daar ook woorden van kon maken. leuk, interessant. En af en toe lazen we samen. Als ze dat wilde. En nu is ze 5 en leest ze met de kinderen van groep 3 mee. Toevallig omdat ze dat leuk vindt en het haar prikkelt. Ik heb een erg tevreden kind dat zichzelf uitdaagt. En tegelijkertijd is ze een heel normale kleuter die graag danst, met zand speelt, met haar vriendje eten kookt op haar neppe fornuisje. Heel normaal.

Ik vind het belangrijk om te kijken naar mijn kind. Ik ken haar goed, heb haar dagelijks om me heen. En toch zie ik elke keer weer iets nieuws als ik haar zo in huis zie rondscharrelen. Ik ontdek dat ze ineens een ander woord gebruikt in haar dagelijkse taal. Ik zie dat ze een ander postuur krijgt. Ik merk dat ze meer zelfstandig doet. En soms ook graag door mij geholpen wordt.

Waarschijnlijk is dit niet de eerste keer dat ik schrijf over mijn afkeer voor afstreeplijstjes, gemiddelden en over 'hoe het eigenlijk zou moeten zijn volgens die en die liefst wetenschappelijk onderlegde deskundige'. Maar ik loop er elke keer weer tegen aan. Ik wil me er met hand en tand tegen verzetten.

Ik kom dus weer met een advies. Naast bomen kijken, is het als ouder ook goed om naar je kind te kijken. Kijk, observeer zonder oordeel je kind. En wat weet je dan ineens wat je eerst nog niet wist? En ga dan, als het echt nodig is, iets doen. Of doe niets en geniet. Ik pleit voor een opvoeding van vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in je kind, in je omgeving. Pas als je met je handen in het haar zit en er niet meer uit komt, wend je dan tot een ander. Zo voorkom je dat je van de ene hype in de andere valt, van de ene wetenschappelijk bewezen aanpak in de andere (want deze worden toch elke vijf jaar weer tegenbewezen..) en blijf je trouw aan jezelf. Zo leer je je kind ook te vertrouwen.

Dus de volgende keer ga ik niet meer naar de gangbare schoolarts. Ik ga fijn naar mijn eigen arts, die vast dezelfde zorg wil bieden maar dan zonder de gemiddelden-lijst.

de leeuwin en het leven

Ik las net in een boek over eeuwig leven. Over dat de mens de enige biologische soort op aarde is die besef heeft van haar eigen sterfelijkheid. En dat dat niet gemakkelijk is.
Ik vind het altijd raar als ik zoiets lees. Ik snap nooit zo goed waarom mensen zo bang zijn om te sterven, om oud te worden. Ik heb dat nooit gesnapt.
Als kind had ik regelmatig een doodswens. Niet dat ik heel erg depressief van aard was, eerder melancholiek. Maar op de 1 of andere manier geloofde ik dat als je dood bent, er rust volgt. Rust van de herrie in mijn hoofd, mijn lijf. Het was soms eerder het leven dat me de stuipen op het lijf joeg dan een mogelijk einde van het leven.

Nu heb ik die wens niet meer. Ik heb te veel interessants om me heen om ervan af te willen. Maar nog steeds ben ik niet zo gehecht aan leven. Ik geloof er heilig in dat er na de dood iets nieuws, iets moois op ons wacht. ik geloof het niet, ik weet het.

Een paar maanden geleden heb ik mijn spirituele naam aangevraagd (ingewikkelde numerologie-procedure). Deze naam zegt iets over wie ik ben, wat mijn pad is in dit leven. Hij luidt: Surpreet Kaur, wat zoveel betekent als 'de leeuwin die vervuld is van de liefde van God'. Toen ik de naam las, voelde ik opluchting...en herkenning. Opluchting omdat ik dan niet zoveel hoef te doen in het leven, alleen maar vervuld zijn van liefde. Maar vooral ook herkenning. Ik ben eigenlijk altijd al en heel gelovig mens geweest. Als kind bad ik op eigen initiatief (zelfs toen mijn moeder het niet meer met me samen deed) elke avond een gebedje in mijn moeder's dialect. En daar plakte ik altijd van alles achteraan wat ik er in miste. Dan dankte ik behalve 'het kindje Jezus' ook al mijn familieleden en vroeg God om bescherming voor hen. Niet uit angst dat er iets slechts zou gebeuren als ik het niet deed. Maar uit geloof dat het goed was. En het gaf me rust.

Hoe kan het dat ik weet dat het goed is, ook als ik dood ben? Waar komt dat geloof vandaan? Hoe kan het dat ik soms vanuit het niets denk aan mijn opa, zijn sigaar ruik terwijl er niemand in de buurt is? Of dat ik het gevoel heb dat mijn oma achter me staat? Voor zover ik weet is het geen geloof dat ik van thuis uit heb meegekregen. We hebben daar nooit over gepraat. Over God praat je niet in de katholieke kerk. Je hebt ontzag voor God en doet de dingen zoals de kerk die voorschrijft omdat dat nu eenmaal zo hoort.




Inmiddels jaagt het leven me niet meer zo vaak de stuipen op het lijf. Ik kan het omarmen, ermee zijn. Het is niet altijd leuk. Maar dat geeft niet. Groeien doet pijn. Maar stilstaan is waarschijnlijk nog veel erger.

Tijd voor bomen

Vandaag een opdracht.
Aan iedereen die het druk heeft.
Aan iedereen die het niet ziet zitten.
Aan iedereen die ontworteld is.





Zoek een bos.
Of zoek een boom.
Kijk ernaar.
Adem in. Adem uit.
Kijk nog een keer heel goed.





En dan....wat voel je dan?

mooie school

Ik ga even wat reclame maken voor de school van mijn dochter.
Een school vol lef, plezier, creativiteit en samenwerking: KinderRijk in Naarden.
Ik zou er met mijn kind vanuit Amsterdam niet zo snel naar toe gaan, maar als je in Naarden, Bussum, Huizen, Laren...woont, zou ik zeggen: 't is de moeite waard.

Wat mij treft aan deze school is dat er heel verantwoordelijk gewerkt wordt aan vaardigheden en kennis die je nu eenmaal nodig hebt in dit leven, in deze maatschappij. Maar tegelijkertijd wordt dat aangepakt met creativiteit en levendige thema's. En de kinderen voelen zich verantwoordelijk voor hun eigen ontwikkeling. Ze leren er te reflecteren op hun eigen werk.

Nora is er helemaal thuis, bloeit als nooit tevoren! En ik als ouder ben daar natuurlijk erg bij gebaat.

En als professional vind ik het een verademing om zo'n school te zien. Een school die duidelijk haar eigen focus durft te hebben en niet continu bezig is met het pleasen van de inspectie en andere compromissen. Begrijp me niet verkeerd, deze school wil ook graag goed beoordeeld worden, maar dat is niet het doel. Het doel is en dat hoort het doel van goed onderwijs: goed en aantrekkelijk onderwijs op maat bieden, dat recht doet aan de talenten van kinderen.

weinig nieuws, wel bloeiende heide

rust en rust en nog meer rust

Die lange zomervakantie, daar hoor ik het niet voor te doen, het onderwijs. Maar het is wel fijn. En ik ben er elk jaar weer zo vreselijk aan toe, dat ik eerst een paar dagen nodig heb om uit de ren- en springstand te raken. dan is er rust. Nou ja, in zoverre je rust kunt hebben met een kleine spring-in-'t-veld om je heen. Het is een actieve rust. Er is alle tijd om 's ochtends langs de bakker te gaan voor vers brood, een dutje tussen de middag, lekker lummelen en weinig efficientie. Want daar is mijn hele leven op ingericht, op efficientie. Ik roep heel hard tegen iedereen en dus ook tegen mezelf dat stilstaan zo belangrijk is, maar ik vind het lastig.
Nu niet. Ik ga lekker lang stil staan. Geen blogjes meer, maar genieten, hangen, yoga, campings, lekker eten en turen in de verte.

Tot zover. Oftewel 'bye for now' zoals mijn engelse vriend Tony dat zo mooi zegt.

girlpower

Ben zwanger. Het mag verteld.
Het bijzondere en ook enge aan zwanger zijn, is dat het leven er echter van wordt. Enerzijds is een langgekoesterde wens in vervulling gegaan, aan de andere kant komt de realiteit van mijn huidige leven me ineens heel hard tegemoet. Dat was bij Nora (inmiddels 6 jaar geleden) ook al zo. Terwijl ik blij zou moeten zijn, word ik ook hypergevoelig en ongerust om de toestand van mijn huidige leven.
Het lijkt een ideaal moment voor een pas op de plaats: wat ben ik nou helemaal aan het doen? Wil ik dat wel? Een tijd om het leven zoals het nu is te overdenken.
Maar overdenken is bij mij nooit rustig. Dat gaat met veel drama, huilen, angsten. En iedereen (de verloskundige, de gynaecoloog, de psycholoog, mijn vrienden) zegt juist dat ik goed voor mezelf moet zijn. Stress is namelijk niet goed (wetenschappelijk bewezen).
In de happy-clappy zwangerschapsbladen staat het ene verwen-verhaal na het andere. Er wordt naar hartelust getut, geshopt (maar heb je al een rompertje nodig na 13 weken?) en in zwangerschapsboeken gebladerd. En als er al een zwaar verhaal in staat, zoals dat van de zwangere vrouw die haar man verliest als ze in de 8e maand is, dan is het meteen ook echt heel erg en mag je blij zijn dat jou dat niet gebeurd is.

Ik lees boeken die vertellen dat je doordat er leven in je groeit, ook een krachtig vrouw-zijn ontwikkelt. Een oerkracht, die zijn hoogtepunt beleeft wanneer je je kind baart. Maar krachtig zijn is niet altijd lief, niet voor jezelf en niet voor anderen. Het is geen roze, ontspannen, 'oh, ik ben zo lief voor mezelf'-manier van zijn.

Of werkt dat alleen voor mij zo en hebben anderen daar geen last van? Ik zou dat wel eens willen weten.

opening

Ik raak vreselijk in paniek, soms. Ik dacht dat dat minder zou worden als ik ouder werd...maar nee. Het is er nog steeds. En het overkomt me als ik de lijntjes in mijn hoofd niet meer aan elkaar gebreid krijg. En in die kluwen wol is nergens meer een doorgang te vinden. Maar die lijntjes kunnen heel goed na een stevig gesprek met de juiste persoon (die persoon die niet alleen luistert, maar ook kritisch is) weer in elkaars richting kruipen.

En pats, daar zitten er weer een paar vast. Opening gevonden.

liefde

Wat is goed onderwijs?
Is het bewezen modellen nadoen?
Is het excellente leerkrachten die goed onderwijzen?
Is het onderwijsprogramma's die uit de kast gehaald worden?
Is het kinderen die niet veel mee krijgen van thuis wel wat meegeven?
Maar wat dan met het culturele erfgoed dat deze kinderen wel meekrijgen van thuis?

Wat is een goede leraar?
Is dat iemand die 'het' in de vingers heeft?
Is het iemand die goed kan uitleggen?
Is het iemand die zijn administratie goed op orde heeft?
Is het iemand die hard werkt?
Is het iemand die veel uren maakt?
Is het een fulltimer of juist niet?

Ik zeg, onderwijs het kan van alles zijn van hier boven, als het maar met liefde gedaan wordt. Met hart voor kinderen. Niet met hart omdat ze zo zielig zijn, want 'ze krijgen niets mee van thuis en we moeten....'.
Nee, liefde voor kinderen zoals ze zijn. De verhalen die ze meenemen, de energie en de ideeen die ze in zich dragen. De kracht die ze hebben en de betrokkenheid bij de wereld om hen heen (zie ook 'wijze kinderen', blog in april).
Daar moet een leerkracht voor openstaan.

Ik ken veel goede leerkrachten, veel mensen met hart voor de kinderen in hun groep. Deze mensen zijn stuk voor stuk niet perfect, laten steken vallen, werken soms te hard, soms niet hard genoeg. Het zijn kortom, mensen.
Ik zie ook dat de meest inspirerende leerkachten die ik ken, afhaken. Op de eisen van besturen, op 'wetenschappelijk beproefde methoden', op de hoge en onmenselijke eisen die aan ze gesteld worden. Onmenselijk omdat het van ze vraagt dat ze elk kind (ongeacht of het bij A of B of C begint) perse naar D moet.
Deze wereld is helemaal niet bezig met mensen, kinderen, met toekomst of groei. We zijn bezig met in stand houden van wat er nu al is: vergaren van kapitaal, posities en macht en ze vervolgens heel hard vasthouden.

Ben erg wit-zwart, misschien komt het doordat ik om me heen wel heel veel zwart-wit zie. Ik wil een tegengeluid.
Ik word er zo vreselijk verdrietig van.

huwelijk

Sinds vrijdag ben ik een getrouwde vrouw. Heb ik er zelfs een naam bij. Nee, ik ben niet alleen nog maar mevrouw Mebius. Dat gaat me echt te ver. Maar een naam erbij leek me zo gek nog niet. Dus vanaf heden heet ik Olga Aussems-Mebius. Sjiek.

Ik wilde jarenlang trouwen met Arthur. Och och wat wilde ik dat toch graag. Waarom? Geen idee...dat het allemaal echter en beter zou worden. Ik wilde dat hij voor mij koos. Maar een kind en een gezamenlijk huis later was 'voor mij kiezen' eigenlijk al geen issue meer. En toen vroeg hij mij.

En nu, na een weekend van ceremonie, feest, geeerd worden met bezoek en aandacht van alle mensen die we kennen...klaar! Getrouwd stel. En wat maakt nu het verschil?

Niets. Ik ben nog steeds dol op em en soms ook nog steeds niet. Als hij zo lang in zijn bed blijft liggen bijvoorbeeld. Of als hij de hele avond achter de computer zit.

Maar dat feest. Die mensen. Er hing een paar dagen lang een soort bruisende vreedzaamheid in de lucht. Mensen ontmoeten elkaar in en rond ons huis. Mensen die elkaar nog nooit gezien hebben en misschien ook nooit meer zien. Maar voor even was ons huis een 'ort der begegnung' (In het duits klinkt alles zo mooi).
En daar heb ik zo van genoten. Ik heb zelf niet zo veel mensen gesproken. Maar ik heb gekeken en gevoeld en genoten tot in de toppen van mijn tenen. Van al die andere mensen. Niet eens zozeer van mezelf en mijn mooie jurk en de bewondering die ik oogstte bla bla bla. Ik had er net zo goed in een spijkerbroek kunnen staan.

En dan Nora, die liep zaterdagnacht om elf uur rond met een pikzwarte witte feestjurk en deelde haar instrumentjes uit aan de vrienden die nog op de afterparty bij ons thuis zaten te jammen. Haar schoenen had ze niet meer aan. Die was ze ergens op de feestlocatie kwijtgeraakt. Dat is pas feesten. Totale overgave, denk ik.

Er wordt wel een gezegd dat je bruiloft de dag van je leven is. Betekent dat dat ons leven vanaf nu nooit meer zo magisch wordt?
Dit kunnen we overdoen. Ik wens bij deze dat ons huis een 'ort der begegnung' zal blijven zolang wij hier wonen (en liefst daarna ook nog).

De wereld om me heen

Nog 1 nacht. Stemmen. Voor het eerst in mijn leven laat ik een ander voor me stemmen. En wel mijn aanstaande echtgenoot. En dan hoop ik dat hij ook dat het goede hokje rood kruist. Want anders....gaat er 1 kostbare stem verloren.
1 Stem...tja. Als ik er zo naar kijk, dan lijk ik heel erg nietig, onbelangrijk. En toch, die ene stem betekent heel veel. Voor mij zit er een hele wereld van denken achter. Van hoe ik graag naar de wereld kijk. Ik stem niet alleen voor mezelf. Ik stem ook niet alleen voor Nederland. Ik stem voor de wereld waarin ik leef. De manier waarop we voor elkaar zorgen of elkaar in onze waarde laten.
Ik schrik elke keer weer van de felle toon richting allochtonen. Wat moeten we daar nou mee? Maar op de een of andere manier lijken de grootste waffels ook de meeste bijval te krijgen. Volgens mij is het tijd voor een nieuw soort politiek.

Maar eigenlijk hou ik niet van politiek. En er zijn andere belangrijke dingen. Zoals...mijn huwelijk volgende week met mijn lief.

word ik gelezen?

Ik heb al 15 dagen niet geschreven. Waarom niet? Was het leven zo onbelangrijk? Of was het zo belangrijk dat ik geen tijd om er over te schrijven?

de eerstgeborene

Laatst was mijn lief een paar dagen weg en lag ik samen met onze vijfjarige dochter in bed. Het was al laat, want naast mama in bed is natuurlijk heel erg leuk en spannend en interessant.
Na veel gewoel en geklets lag ze eindelijk stil. Ze staarde voor zich uit en zoog op haar duim:

'Mam?'

'Ja?'

'Hoe zit dat met geboren?'
(maar dat had ik toch al een keer verteld? Nora wil dolgraag een broertje of een zusje. Dit thema speelt al heel lang)

'Wat bedoel je?'

'Nou, wie is het eerst geboren?'
(bedoelt ze echt wat ik denk dat ze bedoelt?)

'Bedoel je wie er het eerst was en dan als eerste een baby'tje kreeg?'

'Ja.'

Wow, wat een dochter! Ik ga hier helemaal niet beschrijven wat ik haar allemaal op de mouw gespeld heb. Dat doet er niet toe. Ik weet het ook niet echt. Maar het is een erg interessante vraag. En soms zijn vragen op zich al interessant. Het antwoord is dan helemaal niet meer belangrijk, alleen de verwondering telt.

stilte

Ik zit achter mijn laptopje in een nog stil huis. De zon schijnt fel door de ramen, maar ik vermoed dat dat alleen maar licht is. De afgelopen dagen van mijn meivakantie waren koud en guur. Ik slaap al een paar nachten weer met een trui, sokken en een extra dekentje.
Over pakweg een half uur zal het huis gevuld zijn met stemmen, voetstappen, douchegeluiden. Maar nu niet. Het is stil, op het tikken van de toetsen na.

Wat wonen wij hier toch geweldig. Daarover zijn Arthur en ik het elke dag weer eens. We hebben echt een heerlijk huis, mooier dan we ooit hadden durven dromen. Er is licht, groen, ruimte. In dit huis horen wij gewoon. Het is ook een huis waar iedereen welkom is. Er is gewoon plek voor meer dan wij met zijn drietjes.
Maar wat als door de crisis blijkt dat we dit huis niet meer kunnen betalen, ook iets waar Arthur en ik soms over mijmeren. Wat dan? Ga ik dan fulltime werken, zodat we het redden? Of, zoals ik voorstel, verhuizen we dan naar iets kleiners en bescheiners? Als ik dat zeg, wordt mijn kop er bijna afgehakt door mijn lief. Ha. En dat snap ik wel, want ik zie hoe hij geniet van deze plek. Ik zie dat hij thuisgekomen is hier.

Maar maakt een huis gelukkig? Als dat zo is, dan is het wel een dun geluk. Want een huis kan afbranden, platgebombardeerd of te duur worden. En dan, is dan je geluk weg? Komt geluk niet van een andere plek? Ik houd mezelf altijd voor dat geluk betekent dat je kunt zijn met de dingen die er gebeuren. Dat je liefdevol kunt accepteren wat er is. Dat er wanneer het misgaat altijd weer het besef is dat dat van voorbijgaande aard is. Oh, maar ik kon altijd heel goed door de zure appel heen bijten. Ik was vroeger echt een ster in dingen uitzitten, ook al was ik er niet blij mee. Die zure appel, dat is geen geluk. Dat is gebrek aan lef. Dat is denken dat een ander mijn leven in hand heeft. Ik vind het lastig. Ik vind ook niet dat ik bezig moet zijn met gelukkig worden. Maar dat ik wel alert ben en een geluksgevoel kan ervaren als het zich aandient.

En dat huis? Als wij hier horen te wonen, als dat zo'n fantastische plek is om te zijn, waarom houd ik me dan bezig met de vraag 'wat als we het financieel niet redden?'
Ik denk dat 'wat als...' per definitie geluk in de weg staat. En ik zit er boordevol mee. Ik ben diep van binnen ooit een strategisch mens geworden, ik weet niet wanneer het gebeurd is. Maar ik denk dagelijks 'wat als...' gedachten.

'Mama!'.....de stilte is voorbij.

...vervolg Lentekriebels

lentekriebels

Bladeren barsten uit hun knoppen, er zingen weer vogels in de tuin en we wachten vol spanning op het bloeien van onze prachtige oude appelboom.

Tijd om mijn Lentekriebels-kleurboekje op mijn blog te zetten.

Print zo klein mogelijk, niet de tekeningetjes als een boekje aan elkaar...
en kleur kLeuR KLEURRRRRRR!!!

wijze kinderen

Twee dagen geleden had ik een vergadering met de leerlingenraad van onze school. Deze bestaat uit drie kinderen, uit groep 7 en 8. Nu ik een stukje over ze wil schrijven, eigenlijk een soort eerbetoon, schiet ik weer vol. Wat een wijze mensen zijn die drie.
We hadden een open gesprek, aftastend, brainstormend, voorzichtig en toch zo groots. De manier waarop ze hun zorgen en ideeen over allerlei ontwikkelingen op school weten te verwoorden is ....ik kan er maar 1 woord voor bedenken: WAANZINNIG!! Met respect voor alle partijen.
Een voorbeeld. Over een jaar zal onze mini-school (65 leerlingen) een nieuw gebouw betrekken. Dit gebouw wordt onderdeel van onze huidige buurschool. Van oudsher is er een breuk tussen deze scholen. De openbare tegen de christelijke. Althans, het is zo'n conflict dat in de lucht hangt, want tussen de directeuren en de teams is er niets aan de hand. We werken steeds meer samen.
Ik vroeg de leerlingenraad wat ze ervan vonden om met deze school een gebouw te delen.
' ...nou, wel leuk eigenlijk, als ze maar niet zo vijandig doen.' Er zijn recentelijk een aantal akkefietjes geweest tussen de leerlingen van de bovenbouwgroepen. Vervolgens kwamen we in gesprek over samen activiteiten ondernemen. We zitten nog in een brainstorm-fase.

Als ik het zo neertyp, denk ik dat het waarschijnlijk minder waanzinnig lijkt dan het was.
Wat mij vooral opviel was de nuance waarmee deze kinderen spraken. De liefdevolle aandacht voor de wereld om hen heen. Deze kinderen willen iets betekenen voor de mensen om hen heen. Ze zijn uit op harmonie, op groei.

En wat deed het met mij? Ik ben geinspireerd. En die inspiratie ben ik de laatste tijd een beetje kwijt. Alsof ik eerst nog van alles moet kunnen of bereiken voordat ik weer blij kan zijn. En nu was het er, door een heel eenvoudig gesprek.

Diezelfde dag ging ik naar de Zwermsessie van Passenderwijs (www.passenderwijs.ning.com). En hier gebeurde hetzelfde. Een heel eenvoudige uitwisseling tussen mensen die passie hebben voor het onderwijs. Die graag willen kijken naar kinderen en hun eigenaardigheden, zonder oordeel, zonder etiketten te plakken, zonder eerst 25 analyseformulieren in te vullen of toetsen te maken. Dialoog. En ervaringen uitwisselen. Heel erg genuanceerd.

En dan ben ik terug bij wat ik een aantal weken terug schreef op mijn blog, over kijken naar kinderen. Dat wil ik weer. En dat wil heel professioneel doen. Kijken naar kinderen. Me verwonderen en verbazen over hun groeikracht en hun eigenheid. Zonder oordeel. Proberen te duiden waar ze mij nodig hebben voor iets.

Hoe ga ik dat klaarspelen?

schrijven en herschrijven

Ben voor mijn werk aan het werk in een Verbeterplan... Ik structureer, schrap, plak er zinnen en woorden bij. Het is heel ingewikkeld, want inmiddels hebben er al drie mensen aan dit document gewerkt om ervoor te zorgen dat de vierde persoon ermee instemt (en dat heeft ze na een half jaar nog steeds niet gedaan). Maar ik vind het wel leuk. Ik hou van schrijven. Ik hou ervan andermans woorden te verdraaien, zodanig dat ze meer zeggingskracht hebben. Dat het geneuzel er af valt en de verbinding in de tekst groter wordt.
Wat zegt dit over mijn vaardigheid....als je in zoiets goed bent, wat moet je dan later worden?

little blogger

bmnkjhguyt
rttuioplwqesaazxcdfvbgggnmjhyu
ik kijk oover de zee.
jhuuykuuyyhjhityktgu8tu65uyt
12345678910
nhgjhjghbunjgfdnbvyugfhnsjhbmkfldjnhkxgnfjhs2hsbuisjhgfkmjhiytdrktojihkpogdknihujimnodgkhop1
12345678901
nmbfjkhlkjytiugjdkfgdhhfituyjfgjmnhjhgnjthurgtkhmgrtyughjmuijhihuigrhghuiyjuugujryiyothjgrigorhgggg

slimme dingen

Stond vandaag in de kleutergroep op onze school. Het was een drukke dag. Ik wilde veel. Had goede bedoelingen. Heel educatief. Heel doelgericht. Maar vanaf het moment dat de kinderen binnen kwamen gebeurden er al interessante dingen.
Er werd tijdens de erg uitgelopen inloop een enorme KAPLA-toren gebouwd. We hielden de meetlat erlangs, maar die was te kort. 'Die is 12 meter hoog', zei een jongen. Eerst dacht ik dat hij maar wat zei. Maar toen vroeg ik hem waaraan hij dat kon zien. Hij zei dat hij doortelde voorbij de meetlat (die telde 1, 2, 3...voor elke 10 cm). En zo op het oog had hij gelijk. Geniaal.
Tijdens het buitenspelen zochten de kinderen wormen en stopten die in loeppotjes. Er werd druk gegraven en ik zag kinderen in kleine groepjes druk praten (over wormen?).
Ik heb vandaag eens de tijd genomen om te kijken. Zonder oordeel, al is dat verdomde lastig, want ik moet toch iets doen? En ik zag een stel prachtige kinderen, die met elkaar communiceren, onderhandelen, samenwerken, ruzie maken en het ook weer goed maken...meestal heel efficient zonder mijn hulp.
En op zulke momenten twijfel ik vreselijk aan mijn rol als onderwijzer. Ik twijfel aan de verbeterplannen, efficiente werkwijzen, protocollen en reglementen. Alle dingen die gedaan moeten worden, steeds meer en steeds vaker. Totdat het hele onderwijs volgepropt zit met meer en meer. Waar komt dit vandaan? Waar komt dit wantrouwen in de groeikracht van kinderen vandaan?
Ik heb vandaag gekeken en vergat te genieten, want ik dacht de hele tijd: 'maar moet ik niet iets doen....' Waar ben ik het vertrouwen kwijtgeraakt? In de kinderen, maar vooral ook in mezelf. Het vertrouwen dat ik, door goed te kijken, een verschil kan maken. Niet zozeer door veel te doen. Maar door er te zijn, te luisteren naar wat ze nodig hebben om te groeien. Zodat de kinderen kunnen groeien op een manier die bij hen past, niet op een manier die de overheid heeft voorgeschreven.

...en dan nog iets

vind je niet ook dat kastanjebladeren zo op handen lijken. Hun pas uit de knop kruipende bladeren voorzichtige vingers, die iets heel delicaats willen oppakken.

een boom in een bos

Ik fietste vandaag langs een bos. Ik zag bomen van alle soorten en maten: lange, smalle, dikke, rechte, alleenstaande en gezellig met zijn allen bij elkaar.
Laatst zei een vriend, na een blik te hebben geworpen op mij laatste twee schilderijen (bomen):
'ah, dus dat is dat je wil...stevig wortelen!'
Ja, dat wil ik. Met mijn wortels ferm in de aarde en mijn takken reikend in de hoogte.
Maar wil ik dan een eenzame boom, bijvoorbeeld een eik, op de hei zijn? Stoer, zelfstandig, uniek en opzienbarend. Of wil ik er een van de velen zijn, schaduw en bescherming zoekend bij mijn vrienden. Samen een mooi bos zijn, ook al ben ik als voom alleen niet zo interessant.

lente

De lente is begonnen.
En ik ben somber.
Mijn hoofd is een grote warboel van gedachten.
Gedachten over allerlei dingen, behalve over die dingen die ertoe doen: liefde, aandacht, genieten.
Maar de belangrijkste dingen doe je niet met je hoofd. Die doe je met heel je wezen.
Mijn wezen heeft behoefte aan aandacht, liefde en genieten.
Maar wie zet mijn gedachten even uit?

outsiders

Kijk 'de wereld draait door'. Het gaat over Outsider Art. Een fantastische man, Jeroen Pomp, die prachtige tekeningen maakt. En dat doet ie veel en goed. Deze outsider artists, vaak met een (autistische) stoornis of een traumatisch verleden, maken de meest dwingende en onvermijdelijke kunst. Het lijkt gewoon te moeten. De kunst moet gemaakt.

Dat wil ik ook. Dat ik niet anders kan dan tekenen en dat het beeld er gewoon uit komt. Maar tussen mij en die onvermijdelijke tekening zit een wereld van rationele overwegingen en afleidingsmanoeuvres.

Nu ik er over denk, zou ik dat bij wel meer dingen willen hebben. Dat ik de dingen gewoon doe. Zonder gedachten, zonder gedoe. Gewoon doen. En dan ook geen behoefte meer hebben aan succes. Geen verdriet meer over mislukkingen.

Maar misschien doe ik deze outsiders tekort als ik denk dat zij al deze dilemma's niet ervaren. Misschien doe ik mezelf ook te kort, soms, denk ik.

lopen & stilstaan

Ik ontdekte vorige week dat deze blog nog ergens onafhankelijk va mij op het web leefde. Nou ja, leefde...echt veel is er niet mee gebeurd. Sterker nog, ik geloof niet dat iemand mijn blog ooit gelezen heeft. En dan volgt onvermijdelijk de conclusie dat datgene wat ik nu zit te typen wellicht ook niet gelezen wordt. Een blog voor mezelf dus. Ik ga maar verder alsof dit mijn eigen digitale dagboek is. Leuk met plaatjes en filmpjes. Zonder dat ik hoef te plakken en te knippen.

Zo en nu verder met datgene waar ik het over wilde hebben. Afgelopen weekend hebben mijn lief en ik door Drenthe gewandeld. Het was zonnig en koud. We hadden geen handschoenen, wel een sjaal. Soms hielden we elkaars hand vast, voor de warmte. Hij wees mij ergens op en ik wees hem ergens op. Soms liepen we zwijgend, in onszelf gekeerd.
Ik vergeet soms hoe belangrijk wandelen is. Voor mij. Hoe het me weer terug op aarde brengt na weken van zorgen en piekeren en heel belangrijke dingen doen. Dan loop ik door een wei. Ik zie een boom. En denk: dit is het. Dit is belangrijk. Rust. Genieten van wat er om me heen is. Niet bezig zijn met wat er niet is. Geen "goh, wat jammer dat hier geen kroeg zit". Of " wat staan die koeien daar raar". Eigenlijk ben ik vaak bezig met wat er allemaal niet goed is en wat er dan aan gedaan moet worden.

's Avonds lag ik om half tien in bed, moe en tevreden. Ik hoefde niets meer te doen, bereiken, afmaken, opzetten. Ik heb geslapen als een os (zo'n soort os die ook rondliep tussen Westervelde en Veenhuizen).