Licht

Vandaag nam mijn kleine ik me tijdens een meditatie mee naar de regenboog. "We zijn ons eigen licht", vertelde ze me zonder woorden. Het voelde heel warm en fijn. Net als wanneer ik in het voorjaar de eerste warme zonnestralen op mijn gezicht voel. Een belofte van iets nieuws, van bloei. Dit beeld bleef me zo sterk bij dat ik er maar mee aan de slag ben gegaan voor mijn dagelijkse 365 dagen-tekening.

En het klopt, ik ben mijn eigen licht. Alleen zie ik dat niet altijd, kan ik er niet van genieten. Dan ben ik gericht op de mensen om mee heen. Dan hoop ik dat zij mijn licht zien en dan van mij houden. Of tekeningen van me kopen. Of door mij gecoacht willen worden. Of iets leuks met mij willen doen. 

Maar andere mensen zien mijn licht helemaal niet als ik het zelf niet zie. Pas wanneer ik mezelf waardeer en tijd neem om het goed te hebben, richt dat licht zich ook naar buiten toe. Het is eigenlijk net als in een vliegtuig: beadem in nood eerst jezelf en help daarna pas je kind. 

Dus dat is wat ik vandaag doe. 

Ik heb het goed met mezelf. 

En omdat ik het zo'n prachtig lied vindt, nog maar eens een linkje naar India.Arie's "I am light":

https://www.youtube.com/watch?v=OL-gxfx2QtY

Wortels

De titel van deze blog doet vermoeden dat het over eten gaat. Of misschien zelfs over het paard van Sinterklaas. Maar niets is minder waar.

Ik heb net mijn eerste serie Innerlijk Kind afgerond met een groep vrouwen. En oh, wat was dat heerlijk. Ik zag kleine wonderen ontstaan. We hebben gelachen, gehuild, gespeeld & stil gestaan.
Eigenlijk is deze serie een soort kinderyoga voor volwassenen. Ik houd zelf erg van de dynamiek die in een kinderyoga-les zit. Speels, zintuiglijk & ontdekkend. Er wordt veel gelachen en uitgeprobeerd: samenwerking in yogaposes bijvoorbeeld. Maar ook een hele diepe geleide meditatie hoort erbij.

Toen 1 van de deelneemsters stopte vóór de laatste les, was dat heel confronterend. er was een moment waarop ik leek te gaan twijfelen aan mezelf. Had ik haar niet goed begeleid? Had ik niet genoeg diepte weten te veroorzaken?
Maar deze keer trapte ik niet in die val. Het lukte me om mijn angst die meestal voor twijfel zorgt, op te zoeken. Waar zat dat gevoel in mijn lichaam? Wat voelde ik daar? En wie twijfelde er? Zo kwam ik zelf ook bij een klein meisje uit. Een meisje dat altijd graag iedereen blij maakte. En maakt. Een meisje dat al heel jong bezig was met de wereld mooier te maken, maar gaandeweg ontdekte dat ze goed moest uitkijken wie er wat nodig had. Zo werd het leven complexer, want in plaats van mijn stralende en helende zelf te durven zijn, werd ik berekenend. Waar moest ik me hoe gedragen? En ik ging hard werken, totdat ik barstte... Ik was op en het niet meer lukte. Ik liep leeg op al dat harde werken voor anderen.

Ben ik een ander mens nu? Nee, mijn drijfveer is nog steeds dezelfde. Ik ben echt gecommitteerd aan een mooie wereld waarin we met zijn allen liefdevol aan elkaar bijdragen. En ik draag mijn steentje bij door te tekenen, zingen, coachen en workshops te geven. Ik kan je prikkelen, uit de tent lokken, je liefhebben,  je laten spelen, zingen, dansen.... Maar ik kan niet meer trekken en duwen. Vanaf nu mag je zelf het werk doen en ik nodig je uit om dat op een veilige en speelse manier te doen.

Wat prachtig dat ik zelf zulke mooie doorbraken heb door het organiseren van zo'n serie workshops. En zo is het tegenwoordig met alle werk dat ik doe. Ik draag niet alleen bij aan anderen, maar leer mezelf ook beter kennen en begrijpen. En voel me steeds steviger staan. 

En daar ben ik zo dankbaar voor.

Opvoeden met een tevreden kleine ik

We zijn allemaal kind geweest. En hebben een fijne jeugd gehad, maar ook vervelende en soms zelfs traumatische dingen meegemaakt. Dat kind dat je was, dat afhankelijk was van je ouders, blijft bij je. Ook als je zelf ouder wordt. Het is het innerlijke kind dat de kop op steekt, wanneer je onzeker bent, bang voor iets wat je nog nooit gedaan hebt, wanneer je faalt of je niet gezien voelt. En dat je weerhoudt om datgene te doen wat je eigenlijk heel graag verlangt (verre reizen maken, voor grote groepen spreken, je hart volgen).
Dit kind stuurt je aan wanneer je  denkt: "ik ga het anders aanpakken dan mijn ouders", omdat je vindt dat je ouders het niet best hebben gedaan. Of je denkt: "zo hoort het, zo ging het bij mij thuis vroeger ook." Dat zijn beslissingen die ingegeven worden door een onzeker kind.

Ik zie hoe mijn eigen kleine ik vaak sturing wil geven aan de opvoeding. Soms vanuit 'zo hoort het' en soms vanuit 'nee, zo wil ik het niet'.
Zo wil ik graag dat mijn kinderen blij zijn, dat ze gelukkig zijn. En forceer ik me in allerlei bochten om hen blij te maken. Dat loopt dan meestal mis. Omdat mijn kinderen, vooral mijn jongste van 6, het niet pikken als ik niet zuiver ben. Want ik wil dat ze gelukkig zijn en vrolijk, want anders komt mijn kleine innerlijk meisje in de knel. Dan voelt zij zich veilig.
Zo had ik allerlei leuke dingen gepland in de herfstvakantie. Bij vrienden op bezoek, naar een museum, Cinekid. Allemaal erg kort achter elkaar. Daar had ik wel zin in, maar ik voelde van te voren al dat het misschien wat te kort achter elkaar volgepland werd. Maar ik dacht: "vooruit, dat is gezellig, anders hebben de kinderen niks leuks te doen. En ik doe al zo weinig met ze. Ik moet meer aandacht aan ze besteden." Op de derde dag flipte de jongste, midden tussen het Cinekid feestgewoel. Want haar zus had 1 poffertje meer gegeten dan zij. Ze schopte, sloeg, was woest. En ik? Ik schaamde me, want wat voor opvoeder ben ik nu dat mijn kind zo doet temidden van een menigte? Maar ik dacht ook: "ja, het is gewoon ook teveel...". De pijn van mijn kind zien is oncomfortabel. En ze mag het niet zo op mij afreageren. Maar ze mag wel haar grenzen aangeven. En ze confronteert mij dan keihard met mijn grenzen. Sjonge, wat een les was het weer.

Die middag nam ik de ruimte om lief te zijn voor mezelf. Een middagdutje, wat tekenen. Mijn man was thuis en ontzag mij. En de meiden kwamen tot rust en kwamen ook thuis bij zichzelf. Mijn jongste ontdekte haar speelgoed weer en ik zag haar langzamerhand weer zichzelf worden.
De rest van de week was heerlijk. We hebben echt genoten van ons eigen fijne huis, van met elkaar zijn, van niets hoeven te doen.

Ik kan mijn kinderen niet gelukkig maken. Ik kan een fijne en veilige omgeving voor ze creëren. Ik kan liefdevol zijn. Plezier met ze maken. En dat is het. En dat lukt alleen maar als ik ook genoeg ruimte maak voor mezelf, voor mijn eigen behoeften. En als ik tijd neem om mijn eigen innerlijke kind, dat soms twijfelt aan zichzelf, te zien en te vragen wat ze nodig heeft. Als ik dat doe, komt het met mijn echte kinderen ook goed. Dan hebben ze een gebalanceerde mama, die echt aandacht heeft.

Een begin, terwijl ik al begonnen was

Liefde begint bij mij. Ik heb het weer mogen ervaren. De afgelopen week zat ik niet lekker in mijn vel. Het leven was stroperig, niets lukte, ik vond dat ik teveel moest.

Kortom, ik was hondschagrijnig. 

En dat mag niet.

Vind ik.

Ik moet leuk zijn.

Ik ben Awesomes! 

Te gek! Elk uur van de dag! 

Fijn voor iedereen om me heen!

Getver. 

Nee, liefde begint bij mij. Ik voor mezelf (ofwel durven ruimte te nemen, zoals ik al eerder vermoedde...). En vervolgens stroomt het door. 

Het was weer een mooie les.

Ruimte innemen

Hoeveel ruimte mag ik innemen in mijn leven?  Deze vraag zoemt al een paar uur rond in mijn hoofd, hart, buik.

Mag ik er zijn? Mag ik voelen wat ik voel, willen wat ik wil?

Ik ben een moeder, vrouw van, collega. Ik sta 's ochtends op en organiseer het ontbijt, de lunch van mijn dochter, ik douche (snel), kleed me aan, breng mijn kind naar school. Ik luister naar de verhalen van mijn kinderen en mijn man. Dan ga ik aan het werk, regel wat er geregeld moet worden. Soms nog een doktersafspraak tussendoor. Een auto die opgehaald moet worden bij de garage. Vervolgens haal ik mijn kind weer op, denk na over het avondeten....en zo gaat het door. En natuurlijk doe ik dit samen met mijn man. Ik sta er niet alleen voor. Maar toch...er zijn dagen dat ik nauwelijks stilgestaan heb bij mezelf. Alleen maar doorgeraasd ben van de ene naar de andere 'klus'.

Maar mag het leven ook over mij gaan? Tussen al dat geregel in, mag ik daar ruimte innemen? Mag ik datgene wat ik voor mijn gezin doe ook aan mezelf geven? Aandacht, liefde, luisteren, lief zijn?

Het is een diep verlangen om ruimte in te nemen, mezelf te mogen zijn. Ergens wel of geen zin in te hebben. Dat verlangen wordt vaak overstemd door een ander verlangen: dat van gezien worden door de mensen om me heen. Gewaardeerd worden. Een goede partner zijn, een lieve moeder, een fijne collega.

En daar gebeurt het. Want als het 'gezien willen worden' het hardst roept, ga ik hard werken. Ik doe mijn best om te helpen, te ondersteunen, aardig te zijn, goede resultaten te halen.
Dat zijn op zich geen slechte kwaliteiten. Maar ondertussen raak ik het contact met mezelf kwijt. En het contact met mijn lichaam.

Want wat heb ik nu nodig? Nu, op dit moment?

Soms is dat stilte. Heel even tijd nemen om te voelen. Hulp vragen als ik iets niet kan of durf. Of eens goed in mijn agenda kijken of de dingen die ik wil en inplan wel overeenkomen met mijn behoeften.

Mijn lichaam is een instrument. Het helpt me de dingen te doen die ik moet en wil doen. Met mijn lichaam moet ik mijn hele leven nog door. Maar soms eer ik mijn lichaam niet genoeg. Ga te laat naar bed, eet ongezond, beweeg niet of ik doe te veel op een dag. En dat krijg ik altijd weer op mijn bord.

Dus ik vraag mezelf: wat kan ik mezelf geven, nu?
Daar ga ik eens even voor zitten!

Mag het gezien worden?

Ik zie een boos kind. Een kind dat wil dat het anders gaat. Het vuur schiet uit haar ogen. Ze is het niet met me eens. Ze roept: "je bent de allerrotste rotmoeder!" Au, dat doet zeer.

En mijn hoofd denkt:
"Hoe haalt ze het in haar hoofd om zo tegen me te praten?"...
...en "Ze zal moeten leren zich fatsoenlijk te gedragen"
...en dan "Oh, help, ze heeft gelijk. Waarom dwing ik haar tot dingen die ze niet wil?"
...en "Ja, maar het leven heeft zijn beperkingen. We kunnen niet maar alles willen en doen."
...en "Ik ben een slechte moeder. Andere moeders doen dat veel beter."
...en "We moeten met haar naar een opvoedadviseur. Ze heeft een woede-probleem."

Wat roept het bij mij een frustratie, angst, onzekerheid en vooral ook boosheid op. Wat mijn kind al niet los kan maken in me. Ze woelt oude stukjes los tot ik er niet meer aan ontkom.

En dan keer ik maar naar binnen. En voel echt. Ik lig op mijn matje en luister naar een geleide meditatie. Een zachte stem helpt me mijn boosheid te voelen. Mijn eigen boosheid over niet gezien worden, die ik altijd maar onderdruk. Me weer een beetje meer aanpas. Of vlucht in afleidingen. Want ik heb geen redenen om boos te zijn. Ik heb het goed. Wat ben ik toch ondankbaar.

Dat gevoel mag gezien worden. Door mij, niet door een ander. Waar ik altijd wacht op een ander (moeder, vader, partner, vrienden) om mij te zien, zie ik dat de enige die mij echt kan kennen en zien ikzelf ben. Ik mag mij zien.

En ik zie mezelf als klein meisje. Met mijn kleine meisjes-angsten. Angst voor een krokodil onder mijn bed. Voor de donkere nacht. En ik voel hoe echt deze angst toen voelde. Ik maak ruimte om bang te zijn. Geen sussende woordjes (die ik zelf vaak gebruik voor mijn eigen kind), geen ontkenningen en verzwakkingen. Want dat geeft mij het gevoel niet gehoord te worden. Daar word ik boos om. Alsof ik niet geloofwaardig ben. Maar het gevoel dat er een krokodil onder je bed ligt, is echt heel erg eng. Dat kruipt in je lijf. En als je dat verdringt, ontstaat er boosheid.... Ja, maar

En dan ontstaat er ruimte geeft in mijn lijf. Want ik geloof mezelf. En ik erken mezelf. Ik mag er zijn. Ik hoor en zie mezelf. En ontstaat er steeds een beetje meer vrijheid.

En dan keer ik terug naar mijn eigen kind. En ik beloof je, kleine meid, dat ik je serieus neem. En dat ik je help om te gaan met zulke angstige en boze gevoelens. Ik help je te voelen en verwoorden. Want jij kunt dat nog niet zelf, ik moet dat met je samen doen. Zodat jij het straks alleen kunt. Of hulp durft te vragen. En er ruimte blijft voor jou om een tot een sterk mens uit te groeien.

Spiegels van de ziel

Ik heb een geweldige moeder. Mijn moeder is creatief, is dol op kinderen, kan heerlijk koken. Ze was er altijd voor ons. Ze vond niks te gek. Er werden hutten gebouwd en gespeeld in alle hoeken van het huis. Ze hielp ons zelfs met onze ideeën.

Mijn moeder heeft ook een geweldig kind. Maar geen gemakkelijk kind. Ik was een erg wilskrachtig en gevoelig kind dat van alles wilde, maar eigenlijk ook niet. Snel overprikkeld.
Te druk om te gaan slapen, 
middenin de nacht wakker van nachtmerries 
en 's ochtends met buikpijn wakker worden
Uitdagend was ze ook, de kleine Olga. Daagde uit totdat het zeer ging doen. Ware krachtmetingen waren het, tussen mijn moeder en mij.

Het is zachter geworden tussen mijn moeder en mij. Al wil het nog wel eens botsen. Ik daag haar nog steeds uit. Niet slim, want ze heeft haar sporen verdiend. Ze mag nu rusten en genieten.

Ik ben een geweldige moeder. Met een geweldig kind. Wilskrachtig, slim, gevoelig, eigenwijs. God, wat is zij prachtig. Maar oh, wat daagt ze me soms toch ook uit. En wat is er dan veel voor nodig om stevig te blijven staan, in liefde. Dat is nog niet niks. Ze is mijn grootste leraar.

Dank je wel lieve mam. En dank je wel lieve kleine E. Dank je wel voor de spiegels die jullie voor mij zijn. Dat jullie mij laten zien hoe sterk ik ben. Wat ik in mijn mars heb.

En mam, jij was ook een geweldig kind!

Nieuw leven inblazen

In mijn vorige blog schreef ik dat ik een burnout-boek wilde gaan maken. maar daar heb ik helemaal niets van waargemaakt (nog). En misschien komt dat vooral doordat mijn eigen burnout nog zo vers was. Ik heb eigenlijk nu pas het gevoel dat ik klaar ben voor iets echt nieuws. De afgelopen jaren heb ik uitgeprobeerd, rondgekeken, gevoeld. Maar nu ben ik er klaar voor.
Ik denk niet langer: "kan ik het wel?", maar durf open toe te geven: "ik kan dit! Ik ben AWESOMES"

Ik weet dat ik een verschil maak met de Awesomes Kidskaartjes. Ik weet dat ik een verschil maak met de Zachte Krachtweekenden. Ik weet dat ik een verschil maak als ik mensen (volwassenen & kinderen) begeleid. Ik weet dat ik je kan leren om jezelf te helen, te groeien op jouw eigen manier. Geen stappenplan, maar echt leren luisteren naar jezelf.

Ik blaas mezelf nieuw leven in. Ik spreek mezelf moed toe. En ik mag de angst voelen. Want bang ben ik wel hoor, ik ben ook maar een mens. Maar ik wil leven in vertrouwen dat datgene wat er nu nodig is op mijn pad komt.

Altijd zie ik om me heen mensen met pijn & angst om datgene te doen wat ze willen. Maar ik zie vooral ook lichtjes in ogen opflitsen als iets raakt of ontroert. Dat vind ik zo mooi.
Ik wist al dat ik kan helpen met die angsten & pijnen, zodat de lichtjes vaker gaan stralen. Maar misschien was ik nog steeds te bang om mijn eigen angsten onder ogen te zien. En dacht ik telkens weer dat ik nog een opleiding moest doen, een certificaat halen, meer ervaring hebben, meer kennis moest vergaren. Dat ik nog niet klaar ben. Maar niemand is ooit echt klaar. Het enige wat je kunt doen om te groeien, is jezelf volledig omarmen.

Deze zomer heb ik ervaren hoe het leven voor me werkt als ik de controle loslaat en vertrouw op het universum, god, de stroom van het leven. Dat wie goed doet, goed ontmoet. Dat als ik allemaal beren op de weg zie, er ook beren verschijnen (en tijgers, leeuwen en nog meer gespuis).
Ik ben zo vaak bang geweest. Bang om blut te zijn, bang om rijk te worden, bang voor verantwoordelijkheid, bang om niets te betekenen voor anderen, bang voor systemen, bang voor vrijheid. En daartussen zwalkte ik heen en weer. Verzet tegen het leven en verzet tegen niet leven.

Nu voel ik een innerlijke vrijheid die ongekend is. Liefde, compassie. En kracht.
En ik ben de mensen en gebeurtenissen op mijn pad zo dankbaar daarvoor. Mijn man, kinderen, leerlingen, klanten, mijn zusters op het spirituele pad, de muziek waar ik zo'n troost uit put, het vallen en opstaan. Ik gun het iedereen.

Het AWESOMES Burnout-boek

Er zijn veel mensen om mij heen die 'burnt out' zijn. Het liefste roep ik dan: Gefeliciteerd!! Maar dat komt natuurlijk niet zo goed aan.

Toch was mijn burn-out een grote zegen voor mij. Ik zeg ook vooral MIJN burn-out. Want het ging en gaat om mijn proces. Na jarenlang doorzwoegen en aanpassen en dat eigenlijk niet zo graag willen, was de energie op.

Al mijn energie had ik gestopt in datgene wat gedeeltelijk buiten mij lag: werk, relatie, kinderen, wereldnieuws.  En ik wist bij God niet meer hoe ik mezelf kon opladen. Een avondje vroeg naar bed of wat minder werken was de oplossing niet. Iets wat bedrijfsartsen en leidinggevenden soms wel lijken te denken. Dat je  op de PAUZE-knop drukt en na een tijdje weer AAN kunt gaan. Maar wat er echt aan de hand is, is dat de machine niet meer meewerkt. Zelfs als mijn hoofd nog wel haar best wilde doen en plannen wilde maken, mijn lichaam weigerde dienst. Oververmoeidheid, niet kunnen slapen, een overprikkeld zenuwstelsel, onverklaarbare spierklachten. Mijn lichaam geloofde er niet meer in. Dat wist al lang dat ik op het verkeerde spoor zat. 

Nu zit ik te mijmeren of ik een burn-out werkboek ga maken. Want mijn eigen Awesomes kaartjes, maar ook visualisaties en andere liefdevolle activiteiten en oefeningen hebben mij zo geholpen om in mijn kracht te komen te staan. En heel liefdevol. Want streng deed het niet meer. Daar reageerde mijn lichaam op als een boos kind op een 'zo hoort het hier niet!' Mijn lijf wilde gezien, gevoeld en ervaren worden. En mijn ziel ook. De hoogtijdagen van het hoofd en het denken waren voorbij.

Dus een boek waarin ik je help om weer in contact te komen met de liefdevolle energie van dat prachtige lichaam van je. 

Ja, dat zou wel eens wat kunnen worden. 

Hoop

Dat ik de wereld mooier mag maken. Dat wilde ik vroeger al. En in de tussentijd heb ik geleerd dat ik 'niet moet denken dat ik ertoe doe'.

Maar ik wil de wereld mooier maken. Ook als ie overal lelijk aan mij verschijnt.
Ik hou van de wereld, ik hou van mensen.
Ja, zelfs van Donald Trump. Ik vind het niet ok hoe hij doet. Maar net zoals ik hoop dat mensen door mijn  'slechte acties, rothumeur, boze buien' heen kijken, wil ik ook graag door Mr Trumps boosheid heen zien. Er is geen zwart en er is geen wit. We zijn het allemaal. In onze zwaarste momenten ben ik net zo boos en dwars en ongemanierd als Donald. En ongetwijfeld is hij in zijn beste momenten net zo liefdevol, grappig en verbonden als ik.

Ik weiger te geloven in een wereld van boven en onder, van laag en hoog, van dom en slim, van wit en zwart, van slecht en goed.

Daarom heb ik de Awesomes kaartjes ooit gemaakt. Opdat we allemaal liefdevol leren kijken naar dat wat ons dwars zit in het leven. Dat we zien dat het een aspect is dat nú aandacht vraagt. Meer niet. En als we het in de ogen kijken, dan is het ook klaar en ligt de weg open voor nieuwe leerervaringen.

En daarom heb ik een pakje Awesomes Kids gestuurd naar Donald Trump. Op 'the White House'.

Ik dacht: 'het komt vast niet aan'.
Ik dacht: 'hij kijkt er nooit naar'.
Ik dacht: 'hij is het niet waard'.
Ik dacht: 'wie ben ik om te denken dat ik een verschil maak'.

Maar ik wil staan voor de kracht van elk mens. Ik wil staan voor een wereld waarin iedereen thuis hoort, ook Mr Trump.


Dus daarom.

Trouw

Ik speel in een toneelstuk. Ik speel de hoofdman van het leger van Herodes. Hij voert diens wrede plan om alle jongetjes van 2 jaar en jonger om het leven te brengen uit. Ik kon het niet snappen. Waarom voeren mensen dingen uit waar ze niet achter staan? Of hebben ze geen mening, geen ik. Inderdaad de hoofdman is een ik-loze figuur. De acteur die Herodes speelt zei: "hij is trouw aan zijn koning". En hoewel dit vrij logisch is, voelde ik ineens wat trouw voor een rol in mijn leven speelt.

Ik heb het gevoel dat ik nooit trouw ben. Trouw klinkt als dom en niet-nadenkend. Inmiddels heb ik ook het werken voor een 'baas' opgegeven. Simpelweg omdat ik vaak niet wil voldoen aan andermans regels en plannen, als ik er niet achter kan staan.

Stoer van je, Olga. Knap dat je voor je eigen bedrijf gaat staan!

Maar is dat wel zo? Want trouw zijn is heel belangrijk. Het geeft leiding en structuur aan een leven.
Ben ik eigenlijk wel trouw aan Awesomes? Aan mezelf?

Dit jaar is het jaar van trouw aan mezelf. Trouw aan mijn intuitie, mijn innerlijke waarden. Maar ik zal ook vooral een nieuwe stap moeten gaan zetten: trouw aan de leider in mezelf. Ik mag mezelf leiding gaan geven. En daarmee bedoel ik iets anders dan: 'hup Ol, niet zeuren , maar doen!'
Nee, ik bedoel dat ik daadwerkelijk een heel fijne, krachtige en open manager voor mezelf mag zijn. Liefdevol leiding geven, zodat ik datgene de wereld in kan brengen wat ik zo belangrijk vind: Awesomeness.

Als ik nu terug lees, lijkt het wel alsof ik een meervoudige persoonlijkheid aan het ontwikkelen ben. Maar niets is minder waar. Iedereen heeft innerlijke stemmetjes. Ik heb een een heel strenge en chaotische stem. Die me de ene keer pampert en zoet houdt en de volgende keer uitfoetert, omdat ik alles verkeerd doe.

Ik neem een nieuwe stem aan. Ik houd sollicitatie-gesprekken met mezelf de komende weken. Ik maak tijd en ruimte voor mijn eigen leiderschap.

Gelukkig nieuwjaar allemaal. Ik blog weer.