on the road

Vandaag reed ik naar het zuiden van ons land. Mijn kinderen logeerden daar bij opa en oma. Twee uur lang rijden in mijn lichtblauwe speelgoedautootje. Dat is meestal niet mijn hobby, maar nu was er de Top 2000. Het was een feest. Ik heb meegebruld met Fleetwood Mac, geheadbanged op Kiss (al ging ik daar te hard en onstabiel van rijden) en de rest ben ik alweer kwijt....

Mijn man vertelt me dat lange stukken rijden voor hem meditatief is. En nu snap ik hem. Alleen in de auto, een lange en niet al te moeilijke of drukke weg, lekkere muziek. Mooie luchten om naar te kijken (of heel heftig weer: harde regen, felle lage zon, wolkenformaties). Ik kreeg er energie van en allerlei heldere inzichten in mijn leven, in hoe en wat ik doe, in wie ik ben.

Ik ben al een tijdje aan het mijmeren over een weekje op retraite gaan. Een week lang niet praten en mediteren. In een klooster. Geconfronteerd worden met mezelf, mijn diepste kern. Ontdekken wie ik echt ben, wat het is waar ik telkens opnieuw tegen aanloop. Dat soort werk.

Ik denk er nu over om dat ideaal in te ruilen voor een road trip. Een week lang door Europa rijden met lekkere muziek en mezelf als gezelschap.

Meestal wordt zo'n wens ingehaald door de dagelijkse mores. Kinderen die me niet kunnen missen, werk, geen geld etc.

Maar een road trip klinkt wel heel aanlokkelijk. En stoer ook. Een echte uitdaging voor iemand die zich altijd overal naartoe laat rijden. En zelden zelf tankt. En nog nooit te maken heeft gehad met een kapotte auto. En niet weet hoe ze een band moet verwisselen. En niet graag om hulp vraagt. Dan zou ik echt buiten mijn comfort zone stappen (zie vorige blog).

Een mooi voornemen.

Comfortabel

Moet mijn comfortzone gaan verlaten. Maar zo comfortabel was die al niet meer.

Ready set go!

Ik ben niet vooruit te branden. Ben vannacht vooral bezig geweest met spugende, huilende kinderen, terwijl mijn man ondertussen verstrikt raakte in het gevecht tussen onze kattenbroers Igor en Olivier en gebeten werd door laatstgenoemde.
Welterusten.... Nu ben ik zo moe en afgemat dat ik nauwelijks nog kan nadenken. Ik moet echt gaan leren me te ontspannen en maar eens smakelijk te lachen om dit soort gebeurtenissen.

Liefde

Ik oefen mezelf in liefde geven. Aan de wereld om me heen. Zonder er iets voor terug te verlangen. Dat is moeilijk voor een mens dat zich van jongs af aan tekort gedaan voelt. Dus het is een hele klus, maar als ik em te pakken heb dan is het gevoel van liefde groots en overweldigend.

Gelukkig kerstfeest!

Kerstdiner

Gisteren was er het tradionele jaarlijkse kerstdiner op de school waar ik werk. Dit jaar was het een half uur langer dan gewoonlijk en we vroegen ons af of het niet te lang zou zijn.
Nee, dus! Het was briljant. De kinderen aten smakelijk van de kipkluifjes, gevulde eieren, bara's etc die de ouders hadden gemaakt. En tussen de 'gangen' door gaven ze voorstellinkjes. Er werden zelfbedachte kerstliedjes gezongen, verhalen en moppen verteld, er werd gedanst en gebreakdanced. Het was heerlijk. Ik heb zo van die kinderen genoten. Ze waren ook zo rustig en op hun gemak. Het was een echt feest.
's Avonds lag ik nog een tijdje te stuiteren in mijn bed, onder de indruk van het feest.
Dat had ik vroeger ook al. Na een schoolfeest kon ik de slaap niet snel vatten en als ik dan sliep, voltrok het hele feest zich nog eens in mijn droom. Met net wat andere details (dan kuste ik die ene jongen wel).
Ik ben echt geen steek veranderd. Ik ben nog net zo'n hypergevoelig, opgewonden 'jantje-huilt-jantje-lacht' als vroeger. Toen was dat leuk en aandoenlijk natuurlijk. Nu heb ik er soms last van, van dat onevenwichtige. Zou ik vaker doof of blind willen zijn voor mijn omgeving. Zodat ik niet na een nacht slapen nog vermoeider en verwarder wakker word dan ik al was.
Maar zo ben ik ook gewoon. Dat zalnooit echt veranderen. Daar moet ik mee leren leven. En ik merk het verschil als ik regelmatig yoga doe of mediteer. Als ik ervoor zorg dat ik wekelijks even tijd heb voor ' niets', voor alleen zijn. Dat moet ik stomweg inplannen.
Maar om tot een conclusie te komen... ik leef wel. Ik voel dat ik leef. Ik leef wat minder comfortabel de laatste tijd. Doeniet meer alleen die dingen die ik automatisch kan. Ik kijk af en toe buiten de deur. Ik heb een website-naam en de inhoud wordt al duidelijker in mijn hoofd en vooral in mijn hart. Ik leef. Met volle teugen. Mooi.
En dan toch... af en toe....stilte, heerlijk. Niet vergeten.

Observatie

Ik heb net mijn gevoel geobserveerd. En het andere gevoel in mijn lijf dat zich tegen dat eerste gevoel verzet.
Daarna getekend. Er moesten ineens allemaal tekeningetjes uit.
Nu slapen. Ik ben niet meer bang voor een slapeloze nacht.

mooi weer

Mijn blogs zijn vaak wat somber, vrees ik. Mijn moeder leest ze al niet meer.
En ik ben wel eens bang dat ik overkom als een manisch-depressief typje. 'Himmelhoch jauchzend' of 'zum Tode betruebt'(Vroeger werd ik 'Jantje-huilt-Jantje-lacht' genoemd). En toch weerhoudt het me niet of nauwelijks van schrijven. Ik moet gewoon schrijven. Soms schoorvoetend, dat wel.

Ik lees graag inspirerende stukken in bladen, op internet, in de krant. Over mensen die mooie bedrijven opzetten en anderen tot bloei krijgen. Over je eigen pad volgen. Over vrouwen die naast een gelukkig gezin (dat elke dag lekker eet) met een b(l)oeiende liefde, geweldig werk doen dat hen helemaal vervult. En blijven lachen! En maar in balans zijn!

He getver! Is dat allemaal poppenkast? Is er geen vuile was? Of zijn we bang dat we niet meer inspirerend zijn met vuile was?

Of ben ik het die zich spiegelt aan hen en dan niet meer op mijn eigen pad zit? Lijkt het gras bij de buren gewoon groener?

Ik ken ze in het echte leven overigens niet hoor, die vrouwen...of die mensen. Ik zie (voel) ze wel tobben. Ik weet dat het voor iedereen soms schuurt. Maar echt openlijk wordt er nooit over gepraat. Ik ook niet zo hoor. Ik verstop me ook het liefste als ik niet lekker in mijn vel zit. Maar tegelijkertijd ben ik zo'n open boek dat ik het niet kan verbergen. Als iemand vraagt hoe het met me gaat, lukt het me niet om gewoon 'oh, wel goed hoor' te zeggen als dat niet zo is. Dat voelt als liegen. En ik kan niet liegen.

Dus vooralsnog zie ik geen andere optie dan gewoon schrijven wat er is. Kijken naar de shit en dan het licht weer vinden. Want dat gebeurt er vaak wel. Als ik schrijf, observeer ik mezelf en mijn klachten. Ik probeer te beschrijven wat er gebeurt. Dat is vaak een aanzet tot echt naar binnen keren. En het dan gewoon laten zijn.

Voornemen 1 voor 2012

Terwijl ik slap op de bank lig met een dikke vette kou in mijn kop en Armand met Ali B en een prachtige rapster in mijn ooghoek volg, typ ik dit even. Niet geinspireerd. Maar ik heb me voorgenomen om dit blog echt bij te houden. En als ik geen zin heb, dan maar een tekening. Maar ik heb de laatste weken ook niet heel veel getekend, dus dan heb ik niets.
Over niets schrijven kan best. Sterker nog, ik denk dat het altijd iets oplevert. Ik begin bij niets en kom toch ergens uit, maakt niet uit waar. Heel veel schrijfsels beginnen met een idee, een groots idee waarvan de schrijver waarschijnlijk wil dat iedereen er in mee kan gaan. En natuurlijk dat wil ik ook. Ik wil gelijk hebben. Ik wil dat mensen mijn blog lezen en zeggen: 'jaaaaa, dat herken ik!!!'

En me dan vervolgens de oplossing aanbieden.

Maar goed, waar het allemaal om draait de laatste tijd is Osho. Ik ben een boek over zijn leven en zijn denkwijze(n) aan het lezen. Ik ben achtereenvolgens geraakt, geinspireerd, geschokt, ontmoedigd.... Ik sta op mijn kop. En ik ben er humeurig en verdrietig door. Het klopt volgens mij helemaal wat hij zegt. En ik wil ook een meditatief leven. Ik wil los van alle gedoe, meningen, erbij horen, positie bepalen etc. Ik wil gewoon helemaal mijn eigen pad volgen. Doen wat volgens mij goed is. En vooral ook kunnen mediteren.

En ik denk dat dat laatste de sleutel is. Ik doe al een flinke poos aan yoga en ik mediteer ook. Maar het lukt me maar niet om echt de stille duistere diepte in te duiken. Dat vind ik eng. Dat vermijd ik. Bovendien is het moeilijk, want er zit een hoofd vol gedachten, meningen, hersenspinsels, verhalen, onwaarheden en troep in mijn hoofd. En om in die diepte te kunnen springen, zal ik daaraan voorbij moeten gaan zonder me te laten verleiden tot het duiken in die gedachten. Die natuurlijk allemaal heel waar zijn en heel belangrijk. Maar die me tot nu toe vooral heel weinig ruimte geven en mijn leven erg beperken. Die me klein houden en me de wereld op een bepaalde manier blijven voorhouden.

Osho zegt dat het voor westerlingen nodig is om eerst al die zooi op het verkeerde pad te brengen. Door een actieve meditatie bijvoorbeeld. Dan spring je alles er eerst uit. Ja, dat wil ik!

Goed voornemen voor het nieuwe jaar: leren mediteren

verstopt

Mijn hele hoofd zit vol snot. Ik vind dat fascinerend. Hoe kan er nu in 1 dag tijd zoveel snot in mijn neus zitten en er allemaal uit komen?
Mijn hele hoofd is er vol van. Het is nog zwaarder dan het toch altijd al is. Mijn ogen branden ervan.
En de zakdoekjes zijn op.

Ik ben ondertussen druk bezig met kijken naar Facebook, Etsy en zelf-maak-websites. Ik wil zo graag. Maar ik durf gewoon niet. Ik durf de sprong nog niet te maken naar een eigen site.
Ik heb nog niet al mijn moed verzameld. Ik ben een klein beetje kwijt. Misschien is dat kleine beetje eruit gekomen toen ik mijn neus snoot. Net op het moment dat ik een ander stukje moed te pakken had.
Ja, zo werkt dat met moed. Het is er of het is er niet. Moed heeft natuurlijk niets met angst te maken. Je doet het of je doet het niet. En als je je angst durft te aanvaarden als iets wat je niet stopt, dan ben je moedig.
Ik ben niet moedig. Ik ben bang, heel bang. Maar ik voel ook dat mijn angst voor onbekende dingen, die wel eens fout zouden kunnen gaan, mij in zijn greep heeft. En daar begin ik onderhand wel last van te krijgen. Ik vind mezelf niet meer geloofwaardig.

Hide & seek

Ik verstop me. Achter van alles en nog wat. Drukte op mijn werk. Sinterklaasdrukte in het hoofd van mijn kind. Dingen die moeten.
Het lukt me niet me te verbinden met wat ik doe. Het lukt me niet de vreugde te voelen in de kleine dingen die me lukken.
Zou het de volle maan zijn? Zal ik straks buiten gaan zitten met een dekentje om?

Het gebeurt me weer. Ik voel het innerlijk verzet tegen alles om me heen. Waarom kan ik niet gewoon doen? Zou het 'bad karma' uit een vorig leven zijn? Een aangeboren afwijking tot melancholie? Of drama? Of is het niets aanwijsbaars en dus des te erger?

En nu even iets leuks. Ik was vanavond bij het kerstspel op straat in Naarden vesting. Elk jaar hetzelfde en oh zo troostend. Dat is altijd zo met kerstmis. Je weet dat het er elk jaar weer is. Zekerheid in bange dagen. Daar klamp ik me dan maar aan vast.

Rituelen

Ik heb behoefte aan ritme in mijn leven. In het dagelijks leven bijvoorbeeld: op tijd op, mediteren, ontbijtje, op zaterdagochtend naar de markt...
Maar in december borrelt vooral ook het verlangen naar kerst-rituelen weer op. Ik ben zelf opgevoed in de RK kerkelijke kersttraditie. Vier weken voor kerstmis stak mijn moeder het eerste kaarsje van de adventkrans aan. Wat later die maand gingen we een kerstboom uitzoeken en tuigden we die samen op. We hadden elk jaar dezelfde ballen en piek. En elk jaar was het een feest als we de doos uit de kelder haalden. Maria en Josef waren door mijn moeder zelf gemaakt van poppen. Ik speelde er uren mee, liggend op mijn buik voor het stalletje. Op kerstavond gingen we naar de kerk, waarna we soep en pasteitjes aten. Later gaven we elkaar kadootjes (we waren te oud voor Sinterklaas).
Vaak gingen we op tweede kerstdag ook nog naar de kerk.

Inmiddels ben ik al 20 jaar het huis uit en heb zelf een gezin. Mijn man is niet zo van de kerst, het zegt hem niet zoveel. Dus zal ik er zelf een draai aan moeten geven. Want ik heb behoefte aan rituelen. Aan betekenis. Ik heb nog jaren gedacht dat ik op zijn minst naar de kerk moest gaan, zodat het feest nog enigszins inhoud had. Maar dan kwam ik telkens zo teleurgesteld weer thuis. De kerk heeft geen betekenis meer voor me. Ik geloof namelijk niet meer in de god zoals de RK kerk me die voorschotelde. Ik heb er misschien wel helemaal nooit in geloofd.
Maar dat verlangen naar betekenis in de vorm van rituelen of tradities blijft. Het is een verlangen naar verbondenheid, naar licht in duistere dagen. Naar even stilstaan en genieten van hoe goed het leven is. Ons even er in onderdompelen. Naar de afsluiting van een oud jaar en het begin van een nieuw jaar vol nieuwe plannen.
Nee, het gaat niet over heel veel en duur eten. Het gaat ook niet over grote kado's of over perfect geplande dagen (en die vervolgens in onmin met je omgeving doorbrengen). Het gaat voor mij over samen beleven. Op een manier die aan ons alle vier recht doet.
Rituelen moeten ontstaan, je plant ze niet. Sinds ik kinderen heb, vind ik het makkelijker om betekenis te creeren rond kerst. Ik vind het heerlijk de oudste het kerstverhaal voor te lezen. Want het is een prachtig verhaal zo zonder de poeha van de RK kerk. En andere verhalen lezen we ook, zoals de prachtige kerstverhalen van Astrid Lindgren. We luisteren naar mooie muziek, bakken lekkere dingen en versieren de kerstboom met zelfgemaakte spulletjes. De poppen Maria en Josef wonen inmiddels bij ons op zolder en die worden uit de doos gehaald, waarna mijn oudste dochter er mee speelt.
Toen ik hier zo over zat te mijmeren, kreeg ik ineens de behoefte om de inleider van een nieuw kerstritueel te maken: een adventkalender. Ik heb er een gemaakt voor mijn oudste dochter. Achter elk raampje zit een klein schilderijtje, soms met een bemoedigende uitspraak erbij. Ik voelde me zo gelukkig toen ik ermee bezig was. Ik wil haar zo graag iets moois geven. Maar ik geef het ook aan mezelf. Ik maak van kerst nu een feest dat bij mij past. Niet iets gejats of iets uit de oude doos, maar iets wat van mij of liever van ons is. En dat elk jaar een beetje meer traditie wordt, zodat mijn dochters er als ze volwassen zijn met veel plezier op kunnen terugkijken. En dan hun eigen traditie op de wereld zetten

Up

Ik zou graag mensen coachen, begeleiden. Ik zie en hoor scherp. Heb een goed gevoel voor anderman's blinde vlekken.
Maar telkens word ik weerhouden door mijn eigen blinde vlekken. Ik denk dat ik, zolang ik mijn eigen zere punten nog niet onder controle heb, niet klaar ben voor anderen.
Is dat een verhaal dat ik me zelf vertel?

Gisteren had ik een zware dag. Ik was moe van mijn werk, gefrustreerd door een boze bui van mijn dochter etc. Dat reageerde ik vervolgens af op mijn omgeving, die daar nirt echt vrolijker van werd.
Later heb ik mijn gevoelens verwoord tegenover mijn man. Geen shit bij hem neerleggen, maar echt alleen zeggen hoe ik me voelde en wat dat met me deed.
Vandaag voel ik me weer een enigszins normaal mens. Zonder lading springstof in mijn lijf, die ik bij een ander kwijt wil.
Wat een kracht eigenlijk, gewoon zijn met wat is. Maar potverdomme wat vreselijk moeilijk elke keer.

Ik hoef het ook niet helemaal alleen te doen. Zelf verantwoordelijk zijn voor mijn gevoelens levert liefde op. En verbondenheid. Terwijl het moment dat ik moet erkennen dat mijn gevoel echt alleen maar mijn gevoel is en niets zegt over de anderen om me heen, heel eenzaam voelt. Een diepe eenzaamheid. Maar als ik die voorbij ben, is er liefde, ruimte, verbondenheid.

Yin en yang, zoiets. Geen verbondenheid zonder dat je eenzaamheid kent. Geen liefde zonder dat je haat of liefdeloosheid kent. Geen succes zonder falen.

Geen energie zonder nachtrust...welterusten

Weten

Ik heb veel kennis in mijn hoofd zitten. Ik heb een goed geheugen. Op school deed ik het altijd goed. Ik heb een aantal studies gedaan, flink wat boeken gelezen.

Maar hoe meer kennis ik heb, hoe minder behoefte ik er aan heb. Aan veel kennis heb je volgens mij namelijk helemaal niets. Het neemt alleen maar ruimte in. Je krijgt er een zwaar hoofd. Het maakt de afstand tot andere mensen groter. (Kijk eens wat ik al weet. Weet jij dat niet? Ik weet hoe we dat moeten oplossen. Ik zou het zo doen. Laat me nu maar, ik weet zelf wel hoe dat moet.)

Veel kennis is wel handig als je het leven onder controle wilt krijgen. Als je graag de wereld wilt redden.

Waar ik behoefte aan heb in mijn leven is een open geest. Ruimte om me te verwonderen. Loslaten is voor mij veel nuttiger dan vasthouden. Ik word er gelukkiger en rustiger van. Ik leer liever leven met een korreltje zout dan met een hoop kennis in mijn hoofd. Daarvan krijg ik alleen maar pijn in mijn nek.

Maar dan vraag ik me telkens af wat ik nog in het onderwijs doe? Want we zijn vooral bezig met kinderen vol te stoppen met kennis. We willen ze zo graag veel mee geven voor de toekomst.
Maar zij zijn de toekomst! Zij mogen later helemaal zelf bedenken hoe ze hun leven gaan leven. En welke kennis ze daar bij kunnen gebruiken. Maar als hun hoofd dan al zo vol zit, is dat misschien niet meer mogelijk. Dan kunnen ze niet meer zien en zich verwonderen.

Of moeten we het allemaal maar meemaken dat hele gedoe. Dat volwassenen weten wat goed voor je is en je van alles meegeven en je daarna weer een poosbezig bent al het overtolllige geleerde kwijt te raken?
Wie kan mij daar meer over vertellen? Wie heeft daar veel kennis over?

Moe

Ik ben zo moe. Ik sta moe op en ga moe naar bed. Hoe kan dat? Ik zou wel een maand willen slapen. Maar een avond vroeg naarbedlukt al niet.
Ben sowieso niet erg gedisciplineerd de laatste tijd. Ik neem ook geen tijd om naar mijn wekelijkse yogales te gaan. Terwijl ik daar altijd zo blij en gebalanceerd van word.
Zo gaat het vaker. Dan slons ik een poos aan. Ren en doe maar. Dan ineens slaat de man met de hamer me op mijn hoofd.
En dan begin ik weer: yoga, gezond eten, op tijdnaar bed, tijd maken voor schilderen en wandelen.
Soms ben ik een erg bewust mens. Bewust van mezelf, hoe ik in het leven sta. Dan is er liefde, plezier, energie en boven alles: tijd te over om fijne dingen te doen.
Soms denk ik dat ik een bewust mens ben. Maar dan let ik vooral op mezelf en anderen. Dan erger ik me aan al diegenen die minder bewust zijn. Ik discussieer, daag uit, pieker, mopper. En dan blijft er weinig tijd over voor wat dan ook.
En toch. Die periodes heb ik misschien wel nodig om weer te komen tot echt 'zijn met hart en ziel' ( in plaats van er alleen over te lezen).
Meestal als ik dit soort overpeinzingen uitspreek, staan er wel een paar mensen klaar om me van advies te voorzien. En zo doe ik dat ook met anderen. Vandaag nog was ik erg adviserend bezig metmijn man. Maar het maakt geen verschil. Want ik ga voorbij aan de realiteit die een sombere periode vertegenwoordigt in iemands (mijn) hoofd.
Gewoon luisteren heeft meer zin. Vragen of ik wat kan betekenen. Anders loslaten maar. Ik vraag me af of ik dat ook voor mezelf kan doen. Ik ga het proberen.

Modder

It is in the mud that the lotus flower finds its root

lekker bezig met jezelf

Als we kinderen zijn leren we dat we aan anderen moeten denken. Maar ze vergeten te vertellen dat je daarbij jezelf niet mag verloochenen.
Vaak hoor ik opmerkingen als 'die is erg met zichzelf bezig!'. En dat is dan geen compliment.

Maar ik geloof dat als je echt met jezelf bezig bent, je juist goed bezig bent. Ik ervaar het telkens weer. Vandaag bijvoorbeeld.
Ik besefte ineens dat ik de afgelopen dagen erg bezig was met mijn kinderen en man. Zaten ze wel goed in hun vel? Moest ik ze niet ontzien, verzorgen, met rust laten...
Vandaag liet ik de gedachte dat ik mijn gezin moet redden (en eigenlijk ook de hele wereld er maar bij) los.
Wat een heerlijke dag. Wat een bevrijding. En wat een opluchting voor mijn gezin.
Dus ik geloof helemaal niet dat met jezelf bezig zijn (en dus stoppen met te denken dat je de sores van een ander moet opruimen) zo erg is.

Daarom hier een heel groot portret van mij: mooi mens, lekker met zichzelf bezig:

De cirkel is rond

Zag vorige week Theater Draad, die op de dag van de Dialoog mijn ervaring van magie uitspeelden. Ik vertelde over de magie die lijkt te ontstaan als ik persoonlijke tekeningetjes maak voor mensen (deze ervaring begon op 't Reizend Boekfestival bij de Tussentijd). Zij maakten van dit persoonlijke verhaal een universeel verhaal in theatervorm. Zomaar, ter plekke. Krachtig, groots en tegelijk klein en subtiel. Ik was ontroerd.
De dag erna twitterde ik vrolijk rond hoe gaaf Theater Draad wel is. Onder andere naar de Tussentijd.
Vandaag ben ik op een feest voor Debbie Molhuizen (ofwel mrs de Tussentijd). En wie zie ik op de parkeerplaats staan? De mensen van Theater Draad.
Nu is de cirkel rond. Ikraak geinspireerd, ik inspireer, dan word ik weer geinpireerd en ik.....een kringloopje.
Het stroomt allemaal weer. En dat deed het een tijdje niet. Het zat vast.
Soms is dat nodig. Maar dan gebeurt weer zoiets magisch als dit en kriebelt er van binnen weer iets. Dan raak ik ineens ook weer in contact met datgene wat ik kan: boodschappen tekenen. En dat het niet alledaags is wat voor effect het heeft.

Ik geloof dat ik dit nu vooral voor mezelf schrijf. Waarschijnlijk is het hocus pocus voor een vreemdeling die dit leest. Maar het geeft niet. Ik zeg het tegen mezelf. Ik ben weer geraakt... Ik heb mezelf weer geraakt.

Los!!!!

Sinttijd. Hectiek. In het hoofd en hart van mijn kind. Maar ook in mijn hoofd. Mijn hart kan ik niet eens vinden nu.

Ik leg de lat altijd zo hoog. De dingen moeten goed en intens en... Ik verlang naar een verfrissende regenbui die mijn overuren draaiende hoofd schoon spoelt.
If only. Ik denk dat ik ook daarvoor hard moet werken.

Loslaten, als het lukt lijkt het zo eenvoudig. Maar als ik er vlak voor zit en de touwtjes nog stevig in handen heb, is het zo verrekte moeilijk.

Unleash the power

Ik nam van het weekend een cdtje op. Lief klein zacht. Mooi, gevoelig. Voor baby's. Da's wat ik kan.

Vandaag kreeg ik na lange tijd een zangles. En er ontstond zonder dat ik er erg in had een thema waar ik al een poos mee worstel: kracht.
Ik hou er namelijk van mezelf klein te houden. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik hou er niet van. Het is iets wat ik doe. En het komt ergens vandaan. Ik ben namelijk bang voor mijn eigen kracht.
Ook met zingen. Ik hou het altijd gevoelig, mooi, binnen de perken. Ik varieer wat in ritme, klankkleur. Maar ik vermijd spannende dingen.
Vandaag op weg naar de zangles hoorde ik 'nobody's wife' van Anouk in de auto. En dan ben ik de beroerdste niet. Dan gil ik mee, trek alle registers open. Er luistert toch niemand.
Dat nummer heb ik in de les gezongen. En ik voelde letterlijk de angst in mijn lijf, angst om te ver te gaan. Terwijl ik ook weet dat iets in me altijd dwars en eigenzinnig is en graag te ver gaat.

Het thema voor dit jaar ( en ik hoop dat het nog even bij me blijft) is dus UNLEASH THE POWER!

Doorbraak

Ik voel dat er iets staat te gebeuren. Ik hik al een paar dagen tegen van alles aan. Soms lijkt het alsof ik door stroop heen leef. Dat alles moeite kost. En mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Ik weet dat het maar gedachten zijn. Ik hoef ze niet serieus te nemen. Maar negeren lukt mee ook niet.

Ik heb misschien ook veel op 't spel staan. Ik kijk naar mogelijkheden om mijn schilderijen te exposeren, heb een mini-cdtje opgenomen, peins over het gaan leiden van zwangerschapsyoga. En dan loopt daar tussendoor nog mijn dagelijkse leventje. Het is veel. Maar ook spannend en interessant en leuk. Ik kijk meer buiten de doos dan ooit en dat jaagt me angst aan en tegelijkertijd trekt het me aan.

Ik moet misschien niet te snel willen. De stroop even voor lief nemen. En rustig blijven kijken en leven en doen en kiezen. Wat is wel belangrijk en wat niet?

Het helpt dan om even met mijn jongste op schoot te zitten en te kijken hoe gulzig ze haar flesje leegdrinkt. Heerlijk is dat. Vol overgave drinken, zonder gedachten over andere dingen die er gedaan moeten worden. Drinken. That's all.

Licht in de duisternis

Vandaag lekker het bos in met man en kroost. Het was grauw buiten. Maar in het bos gaven de bomen licht. Wat een intense kleurenpracht.
Lopen onder de immense beukenkruinen hier in de Gooische bossen doet me elke keer weer goed. Deze reuzen geven rust en energie tegelijk.
Zoals gewoonlijk protesteerde de oudste toen we de boswandeling aankondigden. Ik denk dat ze, net als ik, een bokkige inborst heeft. Ze moet altijd even door haar eigen 'Nee!!' heen. Een nee, omdat het nu eenmaal niet haar eigen idee was.
Toen we eenmaal in het bos waren, dwarrelde ze stralend van mosje naar takje naar paddestoel. We zijn hier thuis weer een paar prachtige takken rijker.

Zingen

Vandaag heb ik met twee prachtige muzikanten drie nummers opgenomen voor een baby. Beetje Americana, maar heel lief en zacht. Volwassen slaapmuziek.

Elke keer als ik helemaal in een lied kruip, ben ik zo gelukkig. Ik vergeet het telkens weer als ik een tijd niet zing. Ik vergeet hoe de muziek in mijn hart kruipt en mij tot leven wekt.

Meestal ben ik niet onder de indruk van mijn eigen stem. Dan is vooral de energie van alles bij elkaar mooi.

Vandaag heb ik mezelf verbaasd. Ik vond mijn eigen stem ineens heel mooi. Ik hoorde er nuances in die ik nooit eerder gehoord heb.

De vraag is nu of dat aan mijn stem lag of aan mijn oren die tegenwoordig eerder het goud horen.

De Kern

Saam

Ik geniet vandaag van een dagje met mijn jongste thuis. Terwijl ik blog, bladert ze door een stapel papieren, waarbij ze luid commentaar geeft. Ze is 10 maanden oud en alles is interessant. Alles wordt betast, afgelikt. Overal wordt aan getrokken of in geknepen. Soms neem ik de tijd niet om te kijken. Maar nu ik het wel doe, is het zo prachtig. Zo intens. Da's pas leven met al je zintuigen!

De papieren zijn ontdekt. Ze sleept zichzelf de keuken in. Waarheen?

Ik ga snel achter haar aan.....

Nieuwetijdskind

Houdt niet van het bos, roept ze vol woede. Maar als we gaan, bouwt ze vol passie een prachtig gestileerde hut. Hierbij wordt ze geassisteerd door opa en mama die als brave bouwvakkers haar bevelen opvolgen.

Vandaag zit ze weer volop in het moderne leven. Als we naar huis fietsen, zegt ze: 'mam, ik moet even mijn telefoon opnemen want ik hoor hem!' als ik iets mompel over gevaarlijk en nu niet, want ik benmoeenikwilnaarhuisenbabymoet...., verzekert ze me dat ze met 1 hand kan fietsen nu.
Even later (in de telefoon, die een make-up-doosje in Ipone-disguise is): 'Hoi! Oh wat leuk! Ik zal het aan mijn moeder vragen.' Of ze mag logeren bij haar vriendin. Ik zeg dat ze er dan wel alleen heen moet fietsen, maar dat ze dat vast niet erg vindt. En nee, inderdaad. Dat durft ze wel.

Voor nep dan.

Duffe dag deel II

Vandaag net zo'n duf begin als gisteren. Ik zat allerlei redenen te bedenken waarom ik er geen zin in had (in de dag). Maar die redenen gingen me niet bekrachtigen, vermoedde ik al.
Dus ik besloot dat ik gewoon duf mocht zijn. Ik hoefde me niet anders voor te doen dan ik me voelde. Ik kon stoppen met redenen te bedenken (en mezelf of anderen daarmee afkeuren of beschuldigen).
Ik heb een prima dag gehad. Het was zoals het was. Maar het hele drama van zoeken naar een zondebok was niet nodig. Het levert me niets op, het kost me alleen maar.

Het einde van mijn dag

Vroeg in bed. Afgelopen nacht was er 1 van opzitten met een ontroostbare, snotterende baby.
Nu dus na een sentimentele film vroeg in bed. Ik heb net nog even naar mijn slapende dochters gekeken. Wat een prachtige dochters hebben we toch. Wat een kadootjes. Zelfs als ze ontroostbaar snotteren of woest teleurgesteld zijn, zijn ze nog prachtig. Elke dag opnieuw. Houdt dat nooit op? Wat is dat toch bijzonder.

Duffe dag

Kind ziekerig. Ik zeikerig. Miezerige dag dus.
En ik vertel mezelf dat zo'n dag vanzelf weer voorbij gaat. Maar ik geloof me niet.

Dapper

Het is half negen, zondagochtend. Ik heb net een half uur door mijn geboortestad Maastricht gewandeld en nu zit ik in een hotel aan het prachtige Onze Lieve Vrouweplein koffie te drinken.
Ik wacht. Ik wacht totdat mijn lief straks een masterclass fotografie gaat geven hier
100 meter vandaan. Ik vind het zo moedig dat hij dat aangaat, want ik weet hoeveel moeite het hem kost voor een grote groep te staan. En toch heeft hij de uitdaging aangenomen. Vandaag gaat hij een grote groep mensen inspireren. En daar hoeft hij niet veel voor te doen, want zijn foto's spatten van de kracht en de inspiratie.

Ik zit in het hotel en lees over dappere mensen in het onderwijs. Mensen die durven te zeggen dat het huidige onderwijs niet deugt. Niet zozeer omdat de leerkrachten niet deugen, maar omdat sommige mensen aan de randen van het onderwijs (ministers, inspectie, managers) denken dat onderwijs beter wordt van toetsen, afstreeplijsten, protocollen en handelingsplannen. Dat wat kinderen nodig hebben vooral goede instructie, veel taalonderwijs en rekenen is. En ondertussen staan er steeds mee kinderen op tegen dit systematische leer-denken: ADHD-ers, autisten, hoogebegaafden, HSP-ers. Het is oude koek in een nieuwe verpakking: het kind moet opgepimpt en dat doe je met behulp van kennis. En die kennis is in handen van volwassenen. En die kennis is absoluut. Daar kan niet aan getornd worden. Maar komt die kennis niet ook veelal uit een andere tijd? Een tijd waarin er winnaars en verliezers waren? Dat de macht bij de sterken lag? En er vervolgens bedacht is dat dat anders moet. Dat iedereen precies dezelfde kansen moet krijgen. En dezelfde behandeling. En dezelfde kennis. Zodat ze later in ieder geval niet kunnen zeggen dat ze de kans niet hebben gekregen.

Ik denk dat kinderen gezien willen worden in wie ze zijn. Dat vraagt juist geen eenduidige aanpak, want diversiteit kan je alleen tegemoet treden met diverse benaderingen. Kinderen kunnen zelf verantwoordelijkheid dragen over hun eigen ontwikkeling. De rest van hun leven zijn ze namelijk afhankelijk van zichzelf. Daar zullen ze het mee moeten doen. Wat we nu doen is ze afhankelijk maken van een systeem, waarin al bepaald is wat goed en fout is. Wat goede en slechte kennis is. Wie goede en slechte mensen zijn. Wat een goede baan is en wat een slechte. We leren ze hoe ze daar naadloos in kunnen passen
Ik geloof dat kinderen alleen commitment en een mooie leeromgeving nodig hebben die recht doet aan hun natuurlijke ontwikkeldrang. En die drang vereist ruimte. Ruimte om te denken, twijfelen, uitproberen, falen (heel belangrijk: leren te falen!!! Ik leer het nu pas) en bewegen.
En wat doen we ondertussen? We geven ze kennis, regels, handleidingen voor het leven. Daar toetsen we ze op en vervolgens volgt de beoordeling. Daar klopt toch iets niet?

We willen zo graag alles onder controle hebben. En ik heb er geen zin meer in. Het geeft mij geen voldoening. Ik wil contact. Ik wil dapper zijn. Niet om toegeklapt te worden. Heldendom boeit me niet. Maar echtheid wel.
Ik wil echtheid. Ik begin bij mezelf. Wie ben ik echt?

Slapeloos

Ik ben klaarwakker. Heb net lang gemaild naar een oude vriend die ik met een stomme grap ernstig geraakt heb. Dat is helemaal niet wat ik wil! Maar gek genoeg voel ik me niet schuldig en dat is nieuw voor me. Ik heb mijn excuses aangeboden. En ik ben blij dat hij me vertelde hoe geraakt hij was. Dat vind ik heel bijzonder.
Er gebeuren sowieso heel bijzondere dingen in mijn leven. Ontmoetingen, uitnodigingen, opdrachten. Wat er met mijn tekeningetjes gebeurt. De inspiratie die mensen daar uit halen. Geweldig.
Het komt allemaal doordat ik niet meer zo bezig ben met iemand te zijn. Ik doe niet meer zo mijn best. Ik ben gewoon. Ik leef van dag tot dag. Ben niet meer bezig met het braafste meisje van de klas te zijn.
Dat lucht op. Ik=genoeg.

Ik heb net vreemd gedroomd. Over mijn oudste dochter. Ze is heel slim en heel creatief. En op school heel braaf, terwijl ze toch veel ruimte krijgt de dingen op haar manier te doen. Maar ik zie dat zij, hoe klein ze ook is, toch al weet wat ze moet doen om maar niet te veel uit de toon te vallen. En dat is heel confronterend voor mij. Ik herken veel van haar in mezelf, maar moet oppassen dat ik haar niet mijn inzichten opdring. Ook zij heeft haar eigen leven te leiden en te ontdekken. Kleine sprankjes hulp kan ik geven, meer niet. Ik droomde dat we haar op hoogbegaafdheid lieten testen en dat ze daardoor heel blij en vrij werd. Ik weet dat het moet gebeuren en toch denk ik altijd dat het 'aanstellerij' is.

Gisternacht droomde ik dat ik zwangerschapsyoga ging geven. Ik zou wel willen, maar denk dat ik er niet klaar voor ben. Ik blijf wat dat betreft nog zo hangen aan het mij bekende, het basisonderwijs. Dat is veilig. Maar zwangeren begeleiden is een heel nieuwe stap.
Een andere nieuwe stap is dat onze jongste, nu bijna 10 maanden, bij haar grote zus op zolder slaapt. Het was mijn idee en het is een goed idee. Maar het is ook het einde van haar babytijd, de tijd dat ze klein en heel afhankelijk was. Maar ze kruipt en ze staat en lijkt ook te willen lopen. Ze brabbelt en kijkt met frisse moed over de grenzen van haar moeder's schouder heen.
Mijn kleintjes worden groot. Mijn prachtige dochters, onze prachtige dochters. Mijn mini-guru's. Ze leren me zoveel. Ze leren me mezelf te kennen in al mijn dieptes. Net als mijn man. Ook door hem word ik elke keer weer teruggeworpen op wie ik in mijn diepste wezen ben. Confronterend. Want het liefste ben ik een kabbelend beekje. Ik wil geen woeste diepten. Ik wil 'gewoon mijn gangetje' gaan. En dat is nou de grootste flauwekul die ik al heel lang denk. Ik word namelijk iebelig van 'zijn gangetje'. Het vervult me totaal niet. Ik wil leren en leren en leren. Van mijn dochters, mijn man, mijn werk, mijn tekeningen, de mensen die op mijn pad komen, de gelegenheden die op mijn pad komen met beide handen grijpen. Bang en dapper. Dat is leven. En dat is wat ik wil.
Basta!

Bluebird

Ik kijk graag films op mijn Iphone. Op de 1 of andere manier komt een film sterker aan op zo'n minischermpje dat ik de hele tijd vast moet houden. Ik kan nauwelijks onderuit zakken.
Ik keek net het einde van Bluebird van Mijke de Jong. Wel ooit over gehoord, maar pas nu hij op de uitzending gemist-app stond, echt gezien.
Potverdomme wat een film. Ik kreeg er kriebels van, al dat onderhuidse gepest. Ik zat Merel vooruit te denken, hoopte dat ze die pesters heel hard voor hun hoofd zou slaan met haar skateboard. Maar ze waren haar telkens voor.
Pesten is zo akelig. En zo lastig te zien soms voor de buitenstaander (zoals leerkrachten).
En ik snapte haar onmacht of haar onwil om het aan iemand te vertellen. Ik ben nooit zo gepest, maar werd in de brugklas ( en 2e klas VWO) wel vaak uitgelachen. Dat gaat in je zitten. Uiteindelijk ging ik maar om met diegenen die mij nog het meest accepteerden. Ik was op mijn hoede.
Ik wilde er zo graag bij horen vroeger. Ik probeerde dan te ontdekken wie ik moest zijn om te passen in de groep. Het is me nooit gelukt. Ik ben er domweg te dwars voor. Ik pas niet in groepjes. Het lukt me nooit om me aan te passen. Iets binnenin me verzet zich hevig tegen groepsgedrag. Mijn lijf gaat protesteren. Mijn nek doet pijn. Mijn buik roept: 'NEEEEEEEE!!!!!'
Tegenwoordig heb ik er mindr (mooi zo, zonder e) last van. Ik ontdek nu langzamerhand dat mijn anderszijn en mijn andersdenken een kwaliteit is. En mijn lijf is wat toegankelijker geworden.

Wat een ongelofelijk mooie film.

Efficientie

Ik geloof dat ik minder efficient word.

In mijn geval is dat een goede ontwikkeling.

Een zaterdag

Het was een aparte dag.
Vanochtend yoga gedaan voor het open raam. Ladingen frisse lucht ingeademd.
Vervolgens door zonnig herfstig Limburgs Geuldal naar Houthem gefietst waar ik een afspraak had met Tjeu. Tjeu ( Seeverens) is een zeer bevlogen onderwijsmens. Zo eentje die bruist van de ideeen en die ook deelt met anderen. Een man die buiten de doos durft te denken, zelfs in Limburg.
We hebben gebrainstormd, iets met geluk en tekeningen. Voor mij was het nieuw om in alle ernst met een onbekend iemand over de mogelijkheden van mijn tekeningen te praten. Tot nu toe nam ik ze zelf nog niet zo heel serieus. Maar misschien wordt het eens tijd om dat wel te doen.
*Komende week ga ik op een zelfontworpen mini-retraite. Ik ga een paar dagen in een huis van een ander (die op vakantie is) zitten, eten, slapen, tekenen, sparren met mezelf. Met tussendoor lekker eten en wandelingen in het bos.*

Oja, die aparte dag....

Vanmiddag hebben mijn dochter, mijn vader en ik een hut gebouwd in het Bunderbos, dat heerlijke van nostalgie doordrongen bos uit mijn jeugd.
*Ineens komt er een herinnering bij me op. Toen ik 6 was, speelden we met school in het bos. Het was een spannend spel. Iets met vechten en een fort bewaken. Onze gevreesde tegenstanders waren de kindrren van de LOMschool ( oehoehoe gevaarlijk). Ik deed niet veel behalve verstopt zitten in het fort. Een van de jongens kwam hijgend aanrennen: 'ze hebben zich overgegeven!!!' Ik was heel erg ontdaan. Wat vreselijk! 'Wie heeft er overgegeven?' De wereld ging toen ook al te snel voor me. Ik ben altijd al een laatbloeier geweest*

Zo, dat was weer een heel onsamenhangende blog.

Mindful

Ik doe sinds kort kindermeditatie met de kinderen waar ik juf van ben.
Dat wil zeggen, ik vertel een droomverhaal aan ze. En ik dacht dat ik het vertelde en dat zij moeten luisteren en niet wiebelen en wel ontspannen.
Tot ik vandaag tijdens het vertellen ontdekte dat ik me vreselijk zat te ergeren aan drie kinderen die erg met de anderen om hen heen bezig waren. Ik gebaarde naar ze dat ze moesten stoppen met wiebelen, fluisteren, storen. Ineens drong het tot me door dat ik zo bezig was met deze kinderen en hun storende gedrag dat ik nauwelijks doorhad wat ik aan het vertellen was.

Niet erg meditatief dus.

Eigenlijk betekent het leiden van een kindermeditatie dus dat ik zelf ook mediteer. Ik luister naar mijn eigen verhaal. Ik observeer de kinderen in mijn klas. Ik oordeel niet.
Dus net zoals het een moeilijke oefening is voor deze drie kinderen, is het ook niet simpel voor mij. Maar wel goed. Want wat heb ik goud te halen hier. Misschien kan ik leren de kinderen te laten zijn wie ze zijn? Dat ze niet eerst helemaal stil hoeven te zitten voordat het goed is. Dat ze mogen zijn zoals ze zijn.

En als ik denk dat deze kinderen niet meekrijgen wat ik ze mee wil geven -rust,dromen, even los van de school- heb ik het misschien wel mis. Ik kan immers niet weten wat er in hun hoofd en hun lijf omgaat. Wie weet waren ze voor hun doen in een opperste meditatieve staat. Haha!

Yogi Bhajan zei ooit:
"If you want to learn something, read about it.
If you want to understand something, write about it.
If you want to master something, teach it."

Ik denk altijd dat ik iets eerst helemaal perfect in de vingers moet hebben voordat ik het door kan geven aan anderen. Deze gedachte verlamt me nogal. Want het is nooit goed genoeg. Maar eigenlijk ben ik al begonnen om mezelf te masteren in de kindermeditatie. Mindfulness in een klas vol met kinderen. En in plaats van de kinderen te leren ontspannen, ben ik bezig ze een ontspannen juf te geven. Misschien hebben ze daar meer aan.

Oh

De held

Ik ben bang. Bang voor nieuwe dingen. Ontwikkelingen waarvan ik het eind niet helemaal in zicht heb.
Ik bied mensen aan om tekeningen voor ze te maken. Illustraties, inspiratiekaartjes. Heel even durf ik. Heel even ben ik stoer.

Maar wanneer diegene dan enthousiast is,
word ik heel bang. Wat als ik niet kan waarmaken wat mijn grote mond net heeft beloofd? Wat als mijn tekeningen mislukken, dat ik het ineens niet meer kan? Wat als het te veel werk wordt naast baankinderenhuishoudenandereverantwoordelijkheden?

Ja, wat als?

In mijn gedachten word ik uitgelachen, voor gek en arrogant verklaard. Een opschepper. Ik word met 10.000 goede argumenten onderuit geluld. Dan gaat het verhaal langs iedereen die mij ooit wel capabel vond. Ik word in de steek gelaten en ben verdoemd tot het eeuwig blijven doen wat ik vind dat ik moet doen: huishoudenwaskokenwerkveiligedingen.

Ik vertel mijn dochter altijd dat dapper zijn niets te maken heeft met niet bang zijn. Dat als je bang bent voor iets wat je graag wilt, je angst er best mag zijn. En dat je het dan toch kunt doen. Dan ben je een held!
Ja, ik ben een wijze moeder. Mijn dochter is een echte heldin! Zij heeft lef. Hoe bang ze soms ook is.

En ik? Wanneer ga ik beginnen met dapper zijn?
Oh, ik was al begonnen? Door mezelf en mijn tekeningen aan te bieden ondanks mijn onzekerheid? En die angst die mag er zijn? En die betekent niks?

Ik ben een held!

De schijn van de lach

De dingen die we al niet doen voor een glimlach.
Van onszelf of van een ander.
Maar die glimlach, wat zit daar achter?
Ik kende ooit een meisje dat met een enorme glimlach de meest intens gemene dingen kon zeggen. Cynisme gaat vaak gepaard met een glimlach.
Ik oefen mezelf in stilte. In zijn met wat is. In dingen doen, gewoon zomaar. In niet wachten op die glimlach. In niet oordelen. Niet de glimlach beoordelen, maar ook niet het boze gezicht, of het teleurgestelde.
Het is zo moeilijk. En het moeilijkste is nog het niet beoordelen van mijn eigen glimlach of mijn eigen verdriet.
Maar het is erg de moeite waard. Ik kan het iedereen aanraden.

Zoals het is

Vandaag zijn de dingen zoals ze zijn. Geen himmelhoch jauchzend, geen zum Tode betruebt. Gewoon zoals het is.

Vanochtend was ik in het bos, terwijl mijn oudste dochter zwemles kreeg. Het was er stil, zo stil als maar kan in de randstad. Er kraakte af en toe wat in een boom, er schuifelde iets onder een struik. Het was fris, de knapperige frisheid van het najaar. Geen nieuw en groen pasgeboren fris als in de lente. Anders. Ik kan het nauwelijks uitleggen. Maar ik wist wel dat de najaarsfrisheid gauw plaats zou maken voor een weergaloze zomerse hitte. En dat maakte die frisse ochtend zo bijzonder.

Ik zat daar en ademde in en uit. Sat Nam. En verwelkomde in het voorbijgaan mijn gedachten. De 1 na de ander, ze komen en gaan. Ze gaan altijd weer als ik er geen aandacht aan besteed. En doe ik dat wel, dan blijven ze dagen hangen. Ze vervormen hier en daar wat, afhankelijk van het weer, het eten of de mensen die ik om me heen heb. Maar echt interessant worden ze nooit. Gedachten blijven nooit lang goed.

Soms lijken ze diepgang te hebben. Soms. Maar meestal blokkeren ze de weg naar mijn gevoel en mijn vermogen tot gewaarworden. Dan loop ik als het ware rond met alleen een hoofd vol gedachten. Of vol van 1 gedachte.

Maar vanochtend niet. Vanochtend was alles zoals het was. Niet meer niet minder.

Herfst deel 6 Slot

Nu is het nog geen 21.00 uur, ik lig in mijn hangmat en het is pikkedonker, op de enorme straatlamp die recht in mijn gezicht schijnt na dan.

Herfst deel 5

Ik heb vandaag voor het eerst deze zomer een mouwloos jurkje aan.

Herfst deel 4

Ik heb voor mijn kinderen en voor mezelf enkele weken geleden behaaglijk warme wollen hemdjes en zo gekocht.

Herfst deel 3

Aan de voet van onze geadopteerde Beuk zijn al 3 paddestoelen opgekomen en ook weer verdwenen (of verdwijnende).

Herfst deel 2

Telkens als ik over het gras hier in de tuin loopt, knispert er van alles onder mijn voeten.

Herfst deel 1

De herfst is begonnen. Ik fiets al een paar weken mijn banden stuk op de beukennootjes.

De renstand

Ik heb vandaag hard gewerkt. Vroeg op, 5.30 uur. Daarna aan 1 stuk door bezig geweest. Lessen voorbereiden spullen klaarzetten kinderen verwelkomen scherp blijven alles in de gaten iedereen aan het werk helft van de kinderen naar huis andere helft even broodje en verder aan het werk dan naar huis en ik nakijken evalueren plannen mailtje naar collega.
Nauwelijks tijd om na te denken. Alleen maar korte schakelmomenten.

Toen ik thuiskwam kind ophalen koken eten bijkletsen ijsje halen even iets bij de Hema kopen loslopend kind van straat gehaald terug bij moeder kinderen in bed leggen wil niet naar bed kannie slapen....

Nu is het 21.35 en zit ik op de bank, mijn hoofd nog steeds in de renstand, mijn lijf al niet meer. Mijn lijf zegt: 'Zitten en kop houden!' Mijn hand tikt nog even do.....

Een engel voor de nacht

Deze mooie vriend dient zich net aan, nu ik na het geven van een flesje melk aan mijn jongste dochter nog wakker ligt.
Ik hoor haar adem raspen. Op de trap klinkt gekraak. Wie zou het zijn? Misschien is het de wind. Misschien de engel van de nacht...

Het is mijn man die erg zijn best doet om onopgemerkt naar boven te komen.

Musica

Vandaag ga ik zingen.

Ik doe niets liever dan zingen.

droom

Leef je droom.
Maak je dromen waar.
Doe wat je altijd al hebt willen doen.
Volg je passie.

Het zijn van die adviezen die ik regelmatig lees. In bladen, op Twitter, in blogs.
En ik geloof het absoluut. En ik wil het ook echt wel.
Maar wat is mijn droom?

Ik droom altijd erg hectisch, al zo lang ik me herinner. Dus als ik mijn passie uit mijn nachtelijke droomavonturen moet halen, dan kan ik nog lang zoeken.
Dat bedenk ik nu als grap, maar misschien is dat niet zo'n gekke gedachte.
Mijn hoofd zit vaak vol met van alles. Gedachten, verhalen, wensen, frustraties, verdriet, vreugde....een dolle boel dus. En ze verdringen zich om een aangenaam plekje te krijgen.

En toch, soms ben ik zo ongelofelijk helder. Dan heb ik nergens last van. Dan ligt er een duidelijk beeld voor in mijn bewustzijn. Dan weet ik wie ik ben, wat ik kan.

Vandaag is niet zo'n dag. Ik heb mezelf al 25 keer afgekeurd om alles wat ik gezegd of gedaan heb. Te streng op school. Te chaotisch. Niet gedaan wat ik moest doen. Niet goed georganiseerd thuis. Het ene oordeel na het andere vuur ik vanuit mijn gedachten op mezelf af. Met een dodelijke precisie. En dat terwijl ik gisteren nog tegen iemand vertelde dat ik steeds beter wordt in het niet perfect doen van de dingen in de dag. Dat ik mezelf oefen in het gewoon doen en durven.

Hoe zit dat eigenlijk? Betekent het dat ik nu gefaald heb? Ben ik terug bij af omdat ik een slechte dag heb?

Het laveert elke keer tussen geinspireerd zijn en dingen doen die moeten (van mezelf). Tussen doen en denken over doen. Tussen vallen/opstaan en vallen/blijven liggen tot iemand me komt redden. Tussen al iets zijn en nog iets moeten worden.
Tussen nu en ooit.
Het is een dun lijntje en ik wil er de vinger op kunnen leggen en dat lukt me niet. Nog niet misschien. Of vandaag nog niet.

Appelschudentrekdag

Het was een mooie dag vandaag. Op voor dag en dauw voor zwemles oudste dochter. Het was net niet meer donker toen we met zijn drietjes de auto in stapten. De straten waren leeg.

Toen we thuis waren, kwam mijn vriendin M. Met haar kinderen om appels te plukken. Dat was een impulsieve afspraak, een hele leuke.
Het zit namelijk zo. Die appeltjes staarden mij al wekenlang verlokkelijk aan. "Pluk ons!", riepen ze. "Zet je tanden in ons sappige en knapperige vruchtvlees!"
Ik kon niet veel meer dan wat porren in de takken. Ik durfde niet goed de boom in te klimmen in mijn eentje. En manlief was achtereenvolgens heel ziek en heel druk aan het werk in het buitenland.

En toen kwam M. Het moment dat de koffie op was en we besloten om de boom in te gaan, begon het te regenen. Echt plukken lukte niet, de appels hingen heel hoog. Schudden trekken porren dus. De kinderen scharrelden tussen de varens om de appeltjes te rapen. Er zaten zulke mooie tussen. L. zette meteen haar kleine dreumestandjes in een sappig rood exemplaar. Na een dik uur hadden we een flinke zak vol. Met behoorlijke deuken, dat wel. Maar dat krijg je als je tuinpad bezaaid is met keitjes.

En nu. Wat doen we met de appels? Nu staren ze me vanuit een doos weer schaamteloos aan. "Eet ons. Pak ons. Bak ons. Doe iets!"

Eerst wilde ik mijn appels graag zelf hebben. De hele winter geen appels meer kopen, alles uit eigen voorraad. Maar het is vooral ook zo leuk om de appels te delen. Kom maar eten als je wilt, er zijn er genoeg. En volgend jaar organiseer ik een appelschudentrekdag. Dan mag je een eigen emmertje komen vullen en gaan we gezellig door tot het donker is en we er een vuurkorf bij moeten halen. Ik verheug me er al op.

Herkenning

Mijn dochter kan soms "challenging" zijn. Ze is veeleisend, intelligent, eigenwijs, creatief en koppig. Een dramatische combinatie. Maar ook heel krachtig.
Vandaag botsten we weer eens, zij en ik. Er was van alles waar zij haar zinnen op gezet had dat ze van mij niet mocht.
Maar we eindigden de dag met een potje Amerikaans jokeren (een kaartspel) dat zij van me won, overigens zonder veel hulp van mij. Dat doet me goed.

Ik ben net als zij, "challenging". Ik ben impulsief, bazig, snel ontevreden, ik mopper graag op dingen die ik echt niet kan veranderen. Ik pleeg graag verzet. Innerlijk verzet. Meestal voel ik me niet vrij genoeg om openlijk verzet te plegen. Dan mok ik stilletjes.
Maar ik ben ook net als zij creatief, intelligent (oehoe dat ik dat durf te schrijven betekent dat ik mijn valse bescheidenheid even laat liggen) en krachtig.

Ik hoop voor ons beiden dat we leren om krachtig te zijn op die plekken en momenten in ons leven waar we dat kunnen gebruiken en dat we leren het verzet op te geven wanneer dat slimmer is.

Ik geloof dat ik al bezig ben. En misschien daardoor zij ook

Zo van die dingen

Het is weekend. Mijn hoofd tolt van een dagje school, een potje kaart en twee wijntjes na lange tijd geheelonthouding.

En ik denk...hoe geef ik handen en voeten aan mijn passie?
En durf ik mijn passie wel in de ogen te kijken?

Jaja, dat zijn zo van die dingen.
Op een vrijdagavond.

Klupje

Vandaag kwamen 5 kinderen ( mijn eigen dochter =6) bij mij schilderen.
We hebben eerst samen een kindermeditatie gedaan, een soort geleide droom. Vervolgens hebben ze in het gras zitten schilderen.
Ik vond het spannend. Het leek me heel leuk om te doen en hoewel ik gewend ben met grote groepen kinderen te werken, was het een echt experiment.
Wat als ze het niet leuk vinden? Oh, ze giechelen tijdens de meditatie. Zullen ze zich vervelen? Overal verf, ook op hun mooie kleren.
Ik weet niet wat ze ervan vonden. Zoiets zeggen kinderen niet. Ze doen gewoon.
Ik heb wel gezien hoe ze toch langzamerhand wat ontspanden tijdens de meditatie. En dat ze daarna lekker in het gras zaten met kartonnetjes, penselen en verf. En dat er 6 heel eigen schilderijtjes uit kwamen. En dat ze zich lieten inspireren door mij, maar vooral ook door elkaar.
Ik denk dat ze het fijn hebben gehad.

10 jaar

Ik kijk opnieuw naar beelden van 9/11. Wat ik toen nooit gezien heb of wat er bij mij waarschijnlijk niet in ging, zijn al die vallende mensen. Dat waren mensen die een doodssprong verkozen boven doodbranden. Dat ze ten dode opgeschreven waren, wisten ze toch al.
Wat een hel moet het zijn geweest dat springen een betere weg uit het leven was voor ze.

En dan aan de andere kant de zelfmoordterroristen, die een vreselijk gewelddadige dood verkozen boven leven. Boven het leven vol in de ogen kijken met alle moois en alle ellende.

Ik zal zoiets nooit kunnen begrijpen.
Net zo min als ik me kan inleven in de mensen die vanaf dat moment in de tijd alle moslims over de Al Quaida-kam scheren.

Terrorisme heeft niets met religie te maken, maar eerder met macht. Met gezien willen worden.
En 'the war on terrorism' heeft niets met vrijheid te maken. Maar met angst voor het onbekende, datgene wat je niet onder controle hebt. Met macht dus.

Ik denk dat wij als mensen pas echt tot elkaar komen en vrij kunnen zijn als we elkaar zien. Als we onszelf herkennen in de ander. En dus heb ik nog werk te doen, want ik herken mezelf niet in iedereen. Laat staan in een zelfmoordterrorist. En toch, toch is er iets dat wij gemeen hebben.

Vieren

....(lees eerst ook het vorige blog).

Het kaartje dat ik kreeg (of pakte) was:

Ik vond het eigenlijk maar een stom kaartje. Te ver gezocht. Te bedacht.
Ik stopte het in mijn portemonnee en keek er niet meer naar.
Tot vandaag en ineens wist ik het. Het kaartje vertelt me, herinnert me er aan, dat het leven gevierd mag worden. Dat de liefde gevierd mag worden. Of dat het leven een feest is als er liefde is.

Nou ja, zoiets. Het gaf me ineens een heel goed gevoel. Een soort aha.
Ik ben namelijk heel erg slecht in vieren. Ik ben een nuttig mens. Ik werk, doe de was, geef tips, kook, organiseer en denk veel na over hoe dat alles nog beter kan. Maar vieren? Ja, als ik jarig ben. Maar gewoon vieren dat het donderdag is vandaag?
Of vieren dat ik een heleboel appels heb geplukt? Of dat ik de eerste dag in mijn nieuwe werk (als juf weer in de klas) doorstaan heb? Of vieren dat ik een vrouw ben?
Nee, dat vind ik lastig. Ik heb redenen nodig.

Ik vertel anderen wel dat ze moeten vieren (als freelance tipgever). Dat ze dankbaar mogen zijn voor wie ze zijn.
Ik weet het altijd zo goed voor anderen.
En anderen weten het waarschijnlijk heel goed voor mij.
Zo weten we het heel goed voor elkaar, maar niet voor onszelf. Ik durf namelijk te verwedden dat ik hierin niet de enige ben. Ik ken er nog wel een paar.

Maar goed. Om het leven hier in deze blog heel even te vieren, wilde ik hier een filmpje kwijt (van de handen) van mijn dochters die samen gezellig zitten te roffelen op tafel. Heel feestelijk zomaar tijdens het eten.

Maar ik weet niet hoe ik een filmpje in dit blog krijg. Volgens mij kan het niet.
Mocht je dit lezen en weet je wel hoe dat moet, dan hoor ik het graag. Mail me.
Mail me ook als je ook iets te vieren hebt. Of als je niets te vieren hebt, maar het toch doet. Dan geef ik je een plek in mijn volgende blog.

Magic in the air

Ik teken intuitief kaartjes speciaal voor mensen. Het zijn een soort inspiratiekaarten. Dat ik dit kan, heb ik eigenlijk pas ontdekt (zie blog 18 juni). Ik maakte al wel tekeningetjes, beelden waarvan ik soms niet wist waar ze vandaan kwamen. Ik bedacht ze niet. Ze ontstonden ergens op een plek waar mijn gedachten niet waren. Intuitief dus.

Toen ik laatst naar een meditatie-achtige workshop en klankschaalconcert ging, had ik op verzoek van de organisator ook wat kaartjes getekend (tussendoor in de auto op mijn knie, ik vond ze zelf niet echt sterk...maar goed, de beelden dienden zich aan). Deze legde hij omgedraaid op de grond in een cirkel. Toen de workshop voorbij was, pakte iedereen een kaartje. Je kaartje was dus een verrassing.

Over mijn eigen kaartje schrijf ik zo een aparte blog. Maar er hangt nog een mooi verhaal aan 1 van de kaartjes.

Het kaartje dat de man die de meditatie leidde pakte was een in mijn ogen vrij onbenullig kaartje. Hij bedankte me en nam het kaartje mee. Een paar maanden later vertelde hij me dat hij thuis een oude tekening had gevonden, een tekening die hij zelf had gemaakt ongeveer twee maanden voor de workshop. Op deze tekening stond precies hetzelfde beeld als ik op het kaartje had getekend.

Hoe raar is dat? En mooi ook. Magisch. Wat zou het betekenen? Of betekent het niets?
Zitten we allemaal met een onzichtbare energie aan elkaar vast? Zijn we verbonden met bepaalde mensen, plekken, dingen?
Soms voel ik me bij iemand meteen thuis. Gewoon goed. Iemand raakt me om een onverklaarbare reden. Het heeft niets te maken met uiterlijk, dezelfde interesses of afkomst. Waar komt dat vandaan?

Pimpen

Ik werk op een heerlijk klein schooltje, de Cornelis Jetses. In een schandalig afgekloven oud schoolgebouw. Maar in november gaan we na lang wachten (sommige collega's wachten al 10 jaar op de beloofde nieuwbouw) in een spiksplinternieuwe school. Daar hebben we allemaal veel zin in. Er wordt al druk opgeruimd, weggegooid en ingepakt. Soms wordt er teveel ingepakt. Er mag nog meer worden weggegooid.

Vanmorgen openden we het nieuwe schooljaar door samen met de kinderen de buitenkant van de oude Cornelis Jetses te beschilderen. Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. De kinderen vlogen op de verf af als bijen op honing. Heel fijn.

Ik heb ook lekker mee getekend. Ik wil meer. Morgen ga ik verder en stop niet totdat het hele gebouw gekleurd is.

Jammer dat het gesloopt wordt.

Trots op, geen applaus

Ik heb afgelopen week heel wat appels op de 1 of andere manier uit onze appelboom gehaald.
Dat vind ik stoer van mezelf.
Daar ben ik trots op.
Ik hoef er geen applaus voor.
Al zou het wel leuk zijn als iemand me zegt dat ie dat ook vind.

...de dag na een dag als geen andere

Vaak wil ik heel bijzondere dingen beleven.
Of groots en meeslepend leven.
Nog vaker wil ik dat alles leuk, gezellig en fijn is.
Innerlijk verzet ik me echter vaak tegen zoveel dingen waar ik eigenlijk geen invloed op heb, dat er weinig energie overblijft voor leuke dingen.
Of misschien gebeuren die dingen wel, maar ben ik stomweg te druk bezig met mijn interne strijd om ze te kunnen waarnemen.

Mijn nieuwe werkjaar is begonnen op de Cornelis Jetses (basisschool).
Voor het eerst sinds een hele poos ben ik weer een juf van een groep.
Daar heb ik zin in.
En ik vind het spannend, want 'kan ik het nog wel?' en 'een 3/4/5-groep is wel heel erg lastig' en 'kan ik wel samenwerken in een duo' verdringen zich in mijn hoofd om aandacht te krijgen van mij.

Maar

ik neem me voor om wat meer aandacht te gaan geven aan wat er is en wat minder aandacht aan wat er volgens mij zou moeten zijn.