Wortels

De titel van deze blog doet vermoeden dat het over eten gaat. Of misschien zelfs over het paard van Sinterklaas. Maar niets is minder waar.

Ik heb net mijn eerste serie Innerlijk Kind afgerond met een groep vrouwen. En oh, wat was dat heerlijk. Ik zag kleine wonderen ontstaan. We hebben gelachen, gehuild, gespeeld & stil gestaan.
Eigenlijk is deze serie een soort kinderyoga voor volwassenen. Ik houd zelf erg van de dynamiek die in een kinderyoga-les zit. Speels, zintuiglijk & ontdekkend. Er wordt veel gelachen en uitgeprobeerd: samenwerking in yogaposes bijvoorbeeld. Maar ook een hele diepe geleide meditatie hoort erbij.

Toen 1 van de deelneemsters stopte vóór de laatste les, was dat heel confronterend. er was een moment waarop ik leek te gaan twijfelen aan mezelf. Had ik haar niet goed begeleid? Had ik niet genoeg diepte weten te veroorzaken?
Maar deze keer trapte ik niet in die val. Het lukte me om mijn angst die meestal voor twijfel zorgt, op te zoeken. Waar zat dat gevoel in mijn lichaam? Wat voelde ik daar? En wie twijfelde er? Zo kwam ik zelf ook bij een klein meisje uit. Een meisje dat altijd graag iedereen blij maakte. En maakt. Een meisje dat al heel jong bezig was met de wereld mooier te maken, maar gaandeweg ontdekte dat ze goed moest uitkijken wie er wat nodig had. Zo werd het leven complexer, want in plaats van mijn stralende en helende zelf te durven zijn, werd ik berekenend. Waar moest ik me hoe gedragen? En ik ging hard werken, totdat ik barstte... Ik was op en het niet meer lukte. Ik liep leeg op al dat harde werken voor anderen.

Ben ik een ander mens nu? Nee, mijn drijfveer is nog steeds dezelfde. Ik ben echt gecommitteerd aan een mooie wereld waarin we met zijn allen liefdevol aan elkaar bijdragen. En ik draag mijn steentje bij door te tekenen, zingen, coachen en workshops te geven. Ik kan je prikkelen, uit de tent lokken, je liefhebben,  je laten spelen, zingen, dansen.... Maar ik kan niet meer trekken en duwen. Vanaf nu mag je zelf het werk doen en ik nodig je uit om dat op een veilige en speelse manier te doen.

Wat prachtig dat ik zelf zulke mooie doorbraken heb door het organiseren van zo'n serie workshops. En zo is het tegenwoordig met alle werk dat ik doe. Ik draag niet alleen bij aan anderen, maar leer mezelf ook beter kennen en begrijpen. En voel me steeds steviger staan. 

En daar ben ik zo dankbaar voor.

Opvoeden met een tevreden kleine ik

We zijn allemaal kind geweest. En hebben een fijne jeugd gehad, maar ook vervelende en soms zelfs traumatische dingen meegemaakt. Dat kind dat je was, dat afhankelijk was van je ouders, blijft bij je. Ook als je zelf ouder wordt. Het is het innerlijke kind dat de kop op steekt, wanneer je onzeker bent, bang voor iets wat je nog nooit gedaan hebt, wanneer je faalt of je niet gezien voelt. En dat je weerhoudt om datgene te doen wat je eigenlijk heel graag verlangt (verre reizen maken, voor grote groepen spreken, je hart volgen).
Dit kind stuurt je aan wanneer je  denkt: "ik ga het anders aanpakken dan mijn ouders", omdat je vindt dat je ouders het niet best hebben gedaan. Of je denkt: "zo hoort het, zo ging het bij mij thuis vroeger ook." Dat zijn beslissingen die ingegeven worden door een onzeker kind.

Ik zie hoe mijn eigen kleine ik vaak sturing wil geven aan de opvoeding. Soms vanuit 'zo hoort het' en soms vanuit 'nee, zo wil ik het niet'.
Zo wil ik graag dat mijn kinderen blij zijn, dat ze gelukkig zijn. En forceer ik me in allerlei bochten om hen blij te maken. Dat loopt dan meestal mis. Omdat mijn kinderen, vooral mijn jongste van 6, het niet pikken als ik niet zuiver ben. Want ik wil dat ze gelukkig zijn en vrolijk, want anders komt mijn kleine innerlijk meisje in de knel. Dan voelt zij zich veilig.
Zo had ik allerlei leuke dingen gepland in de herfstvakantie. Bij vrienden op bezoek, naar een museum, Cinekid. Allemaal erg kort achter elkaar. Daar had ik wel zin in, maar ik voelde van te voren al dat het misschien wat te kort achter elkaar volgepland werd. Maar ik dacht: "vooruit, dat is gezellig, anders hebben de kinderen niks leuks te doen. En ik doe al zo weinig met ze. Ik moet meer aandacht aan ze besteden." Op de derde dag flipte de jongste, midden tussen het Cinekid feestgewoel. Want haar zus had 1 poffertje meer gegeten dan zij. Ze schopte, sloeg, was woest. En ik? Ik schaamde me, want wat voor opvoeder ben ik nu dat mijn kind zo doet temidden van een menigte? Maar ik dacht ook: "ja, het is gewoon ook teveel...". De pijn van mijn kind zien is oncomfortabel. En ze mag het niet zo op mij afreageren. Maar ze mag wel haar grenzen aangeven. En ze confronteert mij dan keihard met mijn grenzen. Sjonge, wat een les was het weer.

Die middag nam ik de ruimte om lief te zijn voor mezelf. Een middagdutje, wat tekenen. Mijn man was thuis en ontzag mij. En de meiden kwamen tot rust en kwamen ook thuis bij zichzelf. Mijn jongste ontdekte haar speelgoed weer en ik zag haar langzamerhand weer zichzelf worden.
De rest van de week was heerlijk. We hebben echt genoten van ons eigen fijne huis, van met elkaar zijn, van niets hoeven te doen.

Ik kan mijn kinderen niet gelukkig maken. Ik kan een fijne en veilige omgeving voor ze creëren. Ik kan liefdevol zijn. Plezier met ze maken. En dat is het. En dat lukt alleen maar als ik ook genoeg ruimte maak voor mezelf, voor mijn eigen behoeften. En als ik tijd neem om mijn eigen innerlijke kind, dat soms twijfelt aan zichzelf, te zien en te vragen wat ze nodig heeft. Als ik dat doe, komt het met mijn echte kinderen ook goed. Dan hebben ze een gebalanceerde mama, die echt aandacht heeft.