Mijn dochters hebben een baaldag. Dat mag van mij twee keer per jaar. Ze waren allebei al een paar dagen moe, hangerig. Ze sliepen moeilijk in en waren vroeg wakker.
Ze zijn bijna nooit ziek. Dus het mag. Een keertje thuis blijven. Zit ik mezelf hier te verantwoorden. Omdat een klein stemmetje in mij zegt: "Geen koorts, niet ziek!" en "Ze missen te veel, dat komt nooit goed zo!"
Bla bla bla
Gelukkig heb ik tegenwoordig een stevige stem die zegt: "Zorg goed voor jezelf!" en "Wat heb je nu nodig?" En die stem mag ook gebruikt voor mijn kinderen.
Maar goed, op een baaldag mag niet alles. Het is geen vogelvrije dag. Geen hele dag op de Ipad, telefoon, films etc.... Dus E. zat heerlijk te spelen met de Playmobil. En N. rommelde in haar kamer, met een muziekje aan.
Maar er moest wel 1 ding, namelijk naar buiten gaan. We hebben al een tijdje niet meer samen door een bos gelopen. En, al zeggen ze het verschrikkelijk te vinden, het voedt altijd. Ik had vroeger ook een hekel aan wandelen. Al gingen er nog zulke leuke mensen mee en al werden er nog zoveel spelletjes onderweg gedaan: WANDELEN WAS STOM.
En dat vond mijn oudste vandaag ook. Ze verzette zich met hand en tand. Ze was boos, stampvoette en zei me meermalen wat een stomme moeders ik was. Maar ik voelde dat het goed was om door te zetten en haar haar verzet ook even te gunnen. Ze hoeft het niet leuk te vinden. Maar we gaan wel even, hoe kort ook. Dus togen we naar een bos in de buurt en liepen er een dik half uur rond. Eerst duwde ze me nog weg elke keer als ik een arm om haar heen wilde slaan. Maar toen de jongste mij uitdaagde allerlei spelletjes te spelen (tikkertje, verstoppertje, AnnaMaria Koekkoek....), stapte de oudste ook in. Ze ontspande en speelde mee. We deden gekke loopjes, gekke gezichten en ik mocht zelfs een energie-oefening met ze doen. We knuffelden een boom en tot slot renden de meiden om het hardst naar de auto.
Ik bedoel maar.....als je moederhart voelt dat er iets doorbroken mag worden, dan ga ervoor! Al ziet het er niet best uit. Ik luisterde vandaag niet naar haar denkstem, maar voelde intuitief aan wat er nodig was. En daar vertrouw ik dan maar op.
En wat was het heerlijk. Wat heb ik weer genoten van deze prachtige jonge vrouwen. Met hun (veer)kracht. Hun gekkigheid en liefde. Ik ben een gezegende moeder.
