Twee dagen geleden had ik een vergadering met de leerlingenraad van onze school. Deze bestaat uit drie kinderen, uit groep 7 en 8. Nu ik een stukje over ze wil schrijven, eigenlijk een soort eerbetoon, schiet ik weer vol. Wat een wijze mensen zijn die drie.
We hadden een open gesprek, aftastend, brainstormend, voorzichtig en toch zo groots. De manier waarop ze hun zorgen en ideeen over allerlei ontwikkelingen op school weten te verwoorden is ....ik kan er maar 1 woord voor bedenken: WAANZINNIG!! Met respect voor alle partijen.
Een voorbeeld. Over een jaar zal onze mini-school (65 leerlingen) een nieuw gebouw betrekken. Dit gebouw wordt onderdeel van onze huidige buurschool. Van oudsher is er een breuk tussen deze scholen. De openbare tegen de christelijke. Althans, het is zo'n conflict dat in de lucht hangt, want tussen de directeuren en de teams is er niets aan de hand. We werken steeds meer samen.
Ik vroeg de leerlingenraad wat ze ervan vonden om met deze school een gebouw te delen.
' ...nou, wel leuk eigenlijk, als ze maar niet zo vijandig doen.' Er zijn recentelijk een aantal akkefietjes geweest tussen de leerlingen van de bovenbouwgroepen. Vervolgens kwamen we in gesprek over samen activiteiten ondernemen. We zitten nog in een brainstorm-fase.
Als ik het zo neertyp, denk ik dat het waarschijnlijk minder waanzinnig lijkt dan het was.
Wat mij vooral opviel was de nuance waarmee deze kinderen spraken. De liefdevolle aandacht voor de wereld om hen heen. Deze kinderen willen iets betekenen voor de mensen om hen heen. Ze zijn uit op harmonie, op groei.
En wat deed het met mij? Ik ben geinspireerd. En die inspiratie ben ik de laatste tijd een beetje kwijt. Alsof ik eerst nog van alles moet kunnen of bereiken voordat ik weer blij kan zijn. En nu was het er, door een heel eenvoudig gesprek.
Diezelfde dag ging ik naar de Zwermsessie van Passenderwijs (www.passenderwijs.ning.com). En hier gebeurde hetzelfde. Een heel eenvoudige uitwisseling tussen mensen die passie hebben voor het onderwijs. Die graag willen kijken naar kinderen en hun eigenaardigheden, zonder oordeel, zonder etiketten te plakken, zonder eerst 25 analyseformulieren in te vullen of toetsen te maken. Dialoog. En ervaringen uitwisselen. Heel erg genuanceerd.
En dan ben ik terug bij wat ik een aantal weken terug schreef op mijn blog, over kijken naar kinderen. Dat wil ik weer. En dat wil heel professioneel doen. Kijken naar kinderen. Me verwonderen en verbazen over hun groeikracht en hun eigenheid. Zonder oordeel. Proberen te duiden waar ze mij nodig hebben voor iets.
Hoe ga ik dat klaarspelen?
