In het onderwijs wordt het ene gat met opgevuld, maar laat ergens anders een gat achter. Er moet ineens heel sterk gefocused worden op rekenen en taal, met als gevolg dat er scholen zijn die nauwelijks nog tijd hebben voor muziek, kunst, wereldorientatie. Over een paar jaar zal de overheid concluderen dat het met rekenen en taal weliswaar heel goed is gegaan, maar dat de kinderen zo weinig weten van de wereld en nauwelijks nog kunnen zingen. En dan zal er een nieuw muziek en WO-offensief worden ingezet.
Maar kunnen we alle crises voorkomen? Ik vraag me dat af in een tijd als deze waarin de ene ramp na de andere ontstaat. Hadden we die eigenlijk allemaal moeten zien aankomen en moeten voorkomen?
Zo gaat het ook met mij persoonlijk. Elke crisis die zich aandient (met kinderen, man, werk, zwangerschap, creativiteit....) wordt door mij in paniek ontvangen, waarna ik hem (de crisis dus) met man en macht te lijf ga. Daarbij loopt mijn hoofd vol met gedachten over 'of ik het niet van tevoren had zien aankomen' en 'waarom heb ik niet eerder ingegrepen' en 'wat als ik niet eerder'....'dan'...'dus'.... De eindconclusie is ingewikkeld en laat mij als een hoopje onvermogen achter. Krachteloos. Want ik heb geen verweer tegen de beschuldigingen die mijn brein me voorschotelt.
Maar als ik die crisis dan eindelijk doorleefd heb, denk ik triomfantelijk: 'Ha! Zo moest het dus! Glansrijk geslaagd!' Ik klop mezelf een paar keer flink op de borst en leef fluitend verder tot de volgende crisis zich aandient.
Rest mij 1 ding: schilderen. Zomaar, zonder reden. Niet om een crisis te bedwingen, niet om applaus te krijgen. Zomaar.
Ik heb er een schildersezel voor gekocht.
Want nu
.... met die ezel....kan ik elke crisis aan.
