Vandaag liep ik er met mijn jongste dochter op mijn rug. Ik snoof de lucht op, mijn ogen bijna verzadigd van de kleurenpracht (paars en groen, mijn favoriete kleurcombinatie). En af en toe liet ik de kleine ook wat ruiken of voelen: een steentje, een blaadje, een heitakje.
En ondertussen probeerde ik dit allemaal heel mindful te doen. Ik bedankte de in razendsnel tempo voorbijtrekkende gedachten voor hun aanwezigheid, waarna ze in rap tempo ook weer oplosten in het niets.
Het was hard werken deze heiwandeling. Maar mijn hemel, wat heb ik weer genoten.
Ps: die gedachten hadden overigens niets met de hei te maken
