Ik kom net uit de bioscoop. Mijn lief en ik zouden naar "Greetings from Tim Buckley" gaan, een film die overigens vooral over diens zoon Jeff gaat. Mijn held Jeff Buckley.
Maar de oppas was ziek en dus ging ik alleen.
En nu zit ik thuis en luister voor de eerste keer in misschien wel 3 jaar tijd naar Jeff. Toen ik zijn cd Grace voor het eerst hoorde was ik 21 en studeerde. Het was een duistere tijd voor me. De wereld waarin ik leefde was een achtbaan. Ik deed een studie die me niet paste. Ik deed de dingen in een soort roes. In mijn herinnering zie ik alleen maar nacht & donkerte. Uitvergroot na al die jaren.
Toen ontmoette ik M, mijn eerste grote liefde. Een veel te jonge Amerikaan. Een expressieve en verlegen prachtige Joodse jongen. "He sucked me in and pulled me under...." (Jeff Buckley)
En zo was het.
De dag na onze eerste voorzichtige kus zag ik Jeff Buckley in Nighttown in Rotterdam. Het was magisch. Die avond hing er een sfeer die niet te beschrijven is. En nooit daarna heb ik zo'n intens optreden meer meegemaakt. Mijn herinneringen spelen weer op en vertellen me dat de lucht vol goud hing, zwaar en zwoel. De zaal was leeg. En alleen ik stond vooraan het podium en dronk Buckley's woorden en klanken alsof ze me voorgoed zouden verlossen van alles.
Maar goed.
De liefde was mooi en intens, maar verbleekte weer door de afstand tussen ons in en we namen afscheid. En zo blijft "Grace" voor altijd verbonden met zielepijn, hartezeer, voorbije tijden, misgelopen kansen. En, ook al ben ik nog zo gelukkig, als ik de cd op zet.....
Luisteren kan:
http://www.vpro.nl/3voor12/nieuws/classic/3voor12-classic--Jeff-Buckley.html
