Wie doet het ooit nog?
Je moet het leren, als kleuter. Dat is best moeilijk. Je bent er niet meteen toe in staat. Maar je leert het wel snel af. Want huppelen is voor kinderen. Huppelen is voor blije mensen. Over het algemeen kinderen dus.
Laatst liep ik over de hei, een licht hellinkje af. "Als ik nou toch eens...", dacht ik. En "wat zou het fijn zijn om hier zo heel blij naar beneden te..."
Ik keek schichtig om me heen. Dit mocht niemand zien, een huppelende vrouw op de hei. Zomaar op maandagochtend om half tien. Dat doe je niet. Sowieso, huppelen...dat is voor kleuters.
Maar goed, ik betrapte mezelf op deze wirwar aan belemmerende gedachten en huppelde de heuvel af. Wind in mijn haren, ritme in het lijf. Heerlijk.
Ik vind het een aanrader.
Een paar weken later startte ik met het zingen van een mantra elke dag: Ajai Alai...een hele lange mantra met veel ingewikkelde woorden waar ik heel blij van word. Mijn hart gaat er van open en mijn schouders voelen minder zwaar.
En toen, een paar dagen later ontdekte ik waarom deze mantra mij zo blij maakt.
Hij huppelt!
En zo kwam het dat ik vandaag op de Veluwse hei, waarschijnlijk gadegeslagen door herten en vosjes uit de bosjes, huppelde en tegelijkertijd Ajai Alai zong. En mijn hart ging open, mijn lichaam voelde het ritme. En de last van het leven gleed van mijn schouders.
