En ik zie klassen met 6-jarigen die de hele dag aan een tafel zitten. Er is geen hoek meer te bekennen. Waarom niet?
Hoekjes maken in je klas is zo simpel! En zo heerlijk voor kinderen die zich willen terugtrekken of nog even willen spelen. En geloof me, dat willen de meeste kinderen tot een jaar of 8 maar wat graag.
Ja, ik weet dat er vaak een spelletjeskast is en je mag knutselen als je klaar bent met je werk (maar juist de kinderen die spel zo nodig hebben, zijn nooit klaar met hun werk).
Hoe zorgen we er in het onderwijs voor dat we ons naar de behoeften van het kind toebewegen in plaats van dat kinderen zich aanpassen aan dat wat gangbaar is?
Laatst kreeg ik de vraag aan een ouder of ik (yoga) tips had voor haar kind dat moeite had zich te concentreren in de klas. 'Laat me eens met de leerkracht praten', dacht ik. 'Ik wil haar wel eens in de klas zien', dacht ik. 'Wat denk jij als ouder dat zij echt nodig heeft om zich fijn te voelen?', dacht ik.
Dacht ik, maar zei ik niet. Natuurlijk heb ik oefeningen voor kinderen om meer bij zichzelf te blijven. Maar het zijn geen lap-middelen.
De vraag is ook hoe het kan dat leerkrachten zo worstelen om het gemiddelde te halen, te voldoen aan alles wat er op hun bord komt. En daarmee vaak hun eigenheid verliezen.
'You reap just what you sow'. Geef je jezelf geen ruimte om krachtig voor de klas te staan, dan is precies dat wat je terug ziet. Staat je hart open voor dat wat zich aandient in je klas, dan krijg je openhartigheid terug.
Geef je jezelf stress en druk om het vooral goed te doen, dan krijg je dat ook.
En zo geldt dat overal natuurlijk. Als ik stevig sta voor mezelf en mijn kwaliteiten, dan zie ik dat terug in mijn gezin. Voel ik me incapabel, wat maar al te vaak gebeurt hoe Awesomes ik ook ben, dan druipt het huis van ellende.
'If you want to master something, teach!', zei Yogi Bajan geloof ik. En ik wil grootsheid en Awesomeness meester worden. Dus daarom deze preek. Zodat ik het zelf ook weer even hoor!
