Gisteren deed ik een prachtige Kundalini meditatie online geleid door Marieke en Tim van kundaliniyogaschool.org (https://www.facebook.com/kundaliniyogaschool/videos/715764868628546/)
Ik had de klad er weer in laten komen, de yoga. En ineens was het er weer, voelde ik dat diepe verlangen er weer naar. Dus ik was weer gestart met elke ochtend op de mat. En gisteravond dus de meditatie. Een vollemaansmeditatie. Sjonge...
...het was afzien
...en er kwam toch een verdriet en boosheid opzetten
...alles deed zeer
...ik deed mee alsof mijn leven er van af hing
...het was prachtig en ontladend
...mediteren is echt niet saai!
Maar goed, waar ik het over wilde hebben is over oud zeer, boosheid, angst en hoe dat in je lijf en je hele systeem kan zitten. Tijdens zo'n oefening komt er echt van alles naar boven waarvan ik niet wist dat het er zat. En hoe vaak ik ook mijn angsten in de ogen heb gekeken....er zit telkens nog een klein restje wat ik niet gezien had. En dat mag ook nog even gezien. Zo gaat het steeds dieper. Ik zie het als opruimen. En opruimen. En weer opruimen. Steeds weer opnieuw. En zo ik kom steeds beter en sneller tot de kern. Want dat is wat ik wil. Kernachtig leven. Waarachtig. Vol liefde. Zonder angst. Zonder stoppen. Vol overgave.
Maar ik vind dat niet gemakkelijk. Soms hang ik maar in een soort van 'later' gevoel. 'Nu ff niet'. 'Laat me met rust'. 'Kan het niet een keer gewoon'. 'Doe eens normaal'. En dat draag ik dan ook uit in mijn gezin, al zeg ik niks...het is er. Met als gevolg dat mijn kinderen me die energie weer genadeloos terug geven. En dan komt er weer het moment dat ik toegeef, loslaat. Een staat van overgave.
Nee, mediteren is niet saai. Het leven is niet saai. Het is ook nooit normaal. Het gaat zelden 'zijn gangetje'. Want dat wil ik natuurlijk helemaal niet. Ik wil...
