Woest

Sinds een paar weken trek ik elke dag een kaartje uit mijn eigen Awesomes Kids-setje of de Awesomes Inspiratiekaartjes. (Bijna) elke ochtend. En elke keer deel ik het kaartje en dat wat het in me wakker maakt op Instagram onder @awesomeskaartjes

Ik begon er mee om een aantal redenen. Ten eerste wilde ik weer eens een challenge aangaan. Gewoon elke dag een kleine actie. Dat helpt mij te gronden in een tijd waarin het leven wiebelig is. Leert me om iets fijns voor mezelf te doen, elke dag. Hoe klein het ook is. 

De tweede reden waarom ik ze deel, is omdat ik deze kaartjes graag verkoop. Ik weet hoe krachtig ze zijn, hoe ze mensen helpen openingen te creëren in oud zeer, pijnlijke ervaringen, dingen waar ze in vastlopen. Daar ben ik ongelofelijk trots op. Laatst kreeg ik een grote bestelling voor een organisatie die in Irak met getraumatiseerde mensen werkt. WauW! Mijn hart maakte een huppeltje. Dat is precies waarom ik ze gemaakt hebt, om te helen. En ik droomde er wel van dat ze de wereld over zouden reizen, maar echt werk heb ik daar nooit van gemaakt. Ik ben niet zo best in marketing. 

De derde reden is, dat ik wilde demonstreren hoe je met zulke kaartjes kunt werken. Dus ik deel niet alleen een foto, maar vertel er ook bij wat er gebeurt in mij. Wat maakt juist dit kaartje in mij wakker, waar raakt het aan? En om dit te illustreren, wil ik vertellen wat er afgelopen dagen gebeurde.....

Het laatste half jaar word ik regelmatig geplaagd door opkomende boosheid. Ik ben me steeds bewuster van de grote innerlijke woede die er af en toe onder mijn vriendelijk natuur ligt te woekeren. Boosheid is niet mooi, niet lief, niet meisjes-achtig, niet gezellig. Dus dat kun je maar beter niet laten zien. Dus onderdruk ik het gezellig, zoals zovelen... Maar de laatste tijd kan ik het niet meer ontkennen of negeren. Af en toe ben ik gewoon woest. Het overkomt me op de meest onverwachte momenten.

Iemand fietst op de verkeerde kant van het fietspad

Mijn dochter mag niet in het door haar gewenste groepje van een club

Er worden regels ingesteld op mijn werk, die ik onwerkbaar vind (en ook niet snap)

En hup....daar komt het opborrelen. Vanuit mijn bekken, recht naar boven richting mijn hart, dat ik vervolgens stevig op slot zet. Ik doe de deur dicht. En dan zie ik bewijs om me heen dat alles stom, slecht en achterlijk is. De wereld, COVID-19, mijn werk, zelfs in mijn gezin zie ik angst, boosheid, frustratie. Daar kan ik me maar beter voor hoeden. Hart op slot dus!

💥

...ah, maar wat had ik nou net tijdens een meditatie gevraagd aan mijn spirituele gids? Welke mantra zing ik al een hele week vol overgave? 

Oscail Ma Chroí..

oftwel Open mijn hart! 

Dat is wat ik wil, een open hart. Voor mezelf en alles en iedereen.... Dat is waar ik naar verlang! Dat is mijn zielsmissie: meewerken aan een wereld waarin we mogen voelen wat we voelen en we elkaar écht zien! Maar op dit moment wil ik mijn eigen gevoelens helemaal niet zien of voelen...

En dan ga ik zitten op mijn meditatie-plek op zolder voor mijn dagelijkse kaartjes-moment. En terwijl ik de kaartjes schudt, steken er twee boven het setje uit. Zodra ik ze zie, weet ik meteen wat ze willen vertellen.  

Het eerste kaartje laat me zien dat ik niet verbonden voel, ik heb het gevoel alsof ik er niet bij hoor, het leven niet snap.

Mensen die mij in de weg fietsen? Ben ik soms onzichtbaar? 

En waarom mag mijn meisje niet in dat groepje? Hoe moeilijk is dat?

En al die regels? Ben ik dan de enige die ziet dat het onzin is?

Een oud gevoel van niet gezien en begrepen worden, heeft zich van me meester gemaakt. Het gevoel dat ik als kind vaak had: dat ik anders denk, anders ben. Wat voelde ik me vaak alleen. Maar het is een oud gevoel. Het dient me niet meer. Het mag geheeld.

Ik heb iemand nodig die me even vasthoudt. Iemand die me begrijpt. En wie weet beter dan ik wat ik nu nodig heb? Ik mag aandacht aan mezelf geven, maar ook hulp vragen aan een goede vriendin of ze even naar me wil luisteren. En ik ga even liggen in bed. Want wat ben ik moe van al deze frustrerende gevoelens. 

Het is nu een dag later en de vriendin heb ik nog niet gesproken. Alleen al het appje sturen waarin ik om hulp vroeg en haar reactie dat ze 's avonds tijd voor me kon maken, was genoeg voor mij. Reaching out. Erkennen dat ik het niet alleen hoef te doen. Weten dat er altijd mensen zijn die mij een warm hart toedragen, als ik het even niet meer weet. 

En het mooiste is, dat ik na mijn dutje weer opgefrist opsta. De gevoelens van frustratie hebben plaats gemaakt voor compassie. Voor mezelf, maar ook voor mijn werkgever, die stomme regels bedenkt. 

En mijn hart...het staat weer open. 

Oscail ma Chroí