Ik heb een nieuwe bijna-dagelijkse bezigheid. En dat is wandelen met mijn hoofd naar beneden gebogen. Waar ik voorheen vooral de lucht, de bomen, de schoonheid om me heen bewonderde, ben ik nu in de ban van de schoonheid van rottende bladeren op de grond. Een paar weken gelden waren het nog net van de boom gedwarrelde prachtig gekleurde blaadjes. Maar inmiddels zijn ze natgeregend, in het asfalt gelopen en half vergaan. En nu komt het....ze zijn nog steeds prachtig! Sterker nog, ze vormen mooie kleurige patroontjes op de stoeptegels, het asfalt. Mijn ogen worden er telkens weer naartoe getrokken.
En het laat me mijmeren over schoonheid die we soms niet zien. Simpelweg omdat we met zijn allen hebben besloten dat het geen schoonheid is. Een bloeiende bloem bewonderen we. Een verwelkte bloem gooien we weg.
En nu heb ik sowieso een melancholische aard. Ik hou ook van droevige liedjes, begrafenissen, zielige films. Ik hou van huilen. Niet de hele tijd hoor, maar toch.....
Gek genoeg gaat het er in mijn eigen leven helemaal niet zo rot aan toe. Ik ben heerlijk muziek aan het maken, veel wandelen (met het hoofd naar die blaadjes op de grond dus).
Maar die blaadjes, zoals op deze foto's, die zijn er over een paar weken dus niet meer. Dan zijn ze echt vergaan, weggespoeld en dienen ze als voer voor de aarde. En zo gaat het met alles. Ook met de leuke dingen die ik doe. Alles gaat voorbij. Ik kan er maar beter goed van genieten, ook als het bijna voorbij is.
Met al mijn zintuigen. Wetende dat als het een voorbij is, het een voedingsbodem zal zijn voor iets nieuws.
Zo heeft alles in mijn leven tot nu toe geleid tot de keuze om een solo-liedjesvoorstelling te gaan maken en performen. Alle mooie gebeurtenissen, maar ook alle akelige, verdrietige en rotte dingen. Alles draagt bij.
Ik vraag me af waarom ik dit zo graag wil delen.....
...We leven in een tijd waarin er van alles mis is. Covid-19, niet vrij kunnen leven vanwege regels rondom het virus. Een demissionaire regering die straks (na maandenlang niet kunnen overeenkomen) toch waarschijnlijk weer gaat regeren. Oorlog. Vluchtelingencrises. Enorm hoge energie-rekeningen.... En misschien heb jij nog persoonlijke problemen. Zit je in een echtscheiding. Of is je vader net overleden.
Maar ik wil zo graag dat je weet: ook dit gaat voorbij. En neem je tijd om te rouwen, om te balen, om het gemis te voelen. Om een lekker potje te janken. Want wanneer je dat aangaat, maak je ruimte voor meer licht. Want het is er wel. Maar we zien het pas als we er doorheen gaan. Er is niks op te lossen. Niks te fixen. Alleen te voelen. Te durven voelen. En dan weer terecht komen in het licht. Bij kansen en mogelijkheden. Dan dienen ze zich vanzelf weer aan. Heb vertrouwen. 💚
