Hij komt hij komt

Vandaag met Nora voor het eerst naar de intocht van de Sint gaan kijken. Ik heb alle pieten prima gezien, snoepjes en pepernoten van ze aangenomen, gezellig gekletst en gezongen met vriendin en haar dochter. Nora hing achter mij aan mijn been en zei: "ik wil naar huis" en "ik wil televisie kijken". Maar daar doe ik natuurlijk niet aan mee. Ons culturele erfgoed moet overgedragen worden, desnoods onder dwang.

klem

Heb mezelf weer eens klem gezet in een rare situatie. Iemand heeft een probleem en ik heb hem doen geloven dat ik dat probleem voor hem kan oplossen. Ik zeg nooit nee. Is dat iets wat kinderen zouden moeten leren (thuis en in het onderwijs)? Nee zeggen, bedoel ik? Maar goed, ik ben nu oud en wijs genoeg dat ik mezelf kan sturen, dus maak ik nu een publiek begin:

nee, ik wil niet sporten.
nee, ik vind ook niet dat ik dat moet
nee, ik wil niet naar een film die ik niet leuk vind
nee, ik neem nu even de telefoon niet op
nee, ik heb geen zin in een afspraak met jou
nee, ik ....
nee

mest in utrecht

Vanochtend om kwart voor negen stapte ik uit de trein op Utrecht Centraal. Tot zover niets aan de hand. Maar toen ik de trappen afliep naar het perron waar de boemel naar 's Hertogenbosch vertrekt, rook ik iets bekends. Iets ouds. Iets van heel lang geleden. Het rook er naar Eyserheide, het gehucht waar mijn moeder is opgegroeid. Naar frisse lucht, mest, aarde. Heel even voelde ik me weer klein.
Ik heb dat wel vaker. Regelmatig droom ik weg naar mijn kleine dikke opa. Achteraf blijkt dan meestal dat er iemand met een sigaar of een pijp voorbij liep. En toch. Dat zoiets ongrijpbaars als een geur me terug kan brengen naar bijzondere mensen of mooie tijden op een moment dat ik het niet verwacht, maar het wel heel hard nodig heb. Even iets van thuis.