Vanochtend om kwart voor negen stapte ik uit de trein op Utrecht Centraal. Tot zover niets aan de hand. Maar toen ik de trappen afliep naar het perron waar de boemel naar 's Hertogenbosch vertrekt, rook ik iets bekends. Iets ouds. Iets van heel lang geleden. Het rook er naar Eyserheide, het gehucht waar mijn moeder is opgegroeid. Naar frisse lucht, mest, aarde. Heel even voelde ik me weer klein.
Ik heb dat wel vaker. Regelmatig droom ik weg naar mijn kleine dikke opa. Achteraf blijkt dan meestal dat er iemand met een sigaar of een pijp voorbij liep. En toch. Dat zoiets ongrijpbaars als een geur me terug kan brengen naar bijzondere mensen of mooie tijden op een moment dat ik het niet verwacht, maar het wel heel hard nodig heb. Even iets van thuis.
