B. was een klein, mager, onhandig 6-jarig jongetje dat moeilijk stil kon zitten. Leren lukte niet vanzelf. Hij was gewoon met andere dingen bezig, dingen in zijn omgeving. Tijdens de kring mocht hij naast mij op een soort skippybal zitten, een knalgele. Meestal hing hij er overheen en leunde dan met zijn armen op mijn knieen. Prima, ik had er geen last van.
Als het pauze was, schoot hij als een speer in zijn jas en verdween door de deur het plein op. Hierna kwam er meestal al snel een klasgenoot bij me, omdat hij door B. omver gelopen was.
Er zat geen kwaad in B. Hij zat alleen zo vol energie, dat die er nogal ongecontroleerd uit kwam, als de tijd daarvoor gekomen was. Ik kon zo genieten van deze jongen. Van zijn puurheid. Van zijn oprechte emoties.
In de Kinderboekenweek ging het over hobby's. En we maakten een rondje langs alle kinderen in de kring: poezen, voetbal, prinsessen, ballet, honden, touwtje springen...van alles kwam er voorbij.
En toen kwam B: "En wat is jouw hobby? Wat doe jij graag?" B. veerde overeind, met een stralende glimlach (ik zie hem nog voor me, hij miste een voortand) en riep:
"Plezier maken!!"
En zo was het. Deze jongen kende zichzelf. Hij wist wie hij was. En het plezier droop er van af.
En wat een hobby! Zo eenvoudig, maar ook zo onmisbaar!
En zo waren er velen. Allemaal unieke kinderen. De 1 stil en teruggetrokken, een ander luidruchtig en bazig. Weer een ander creatief en hardwerkend. Allemaal met hun eigen kracht en hun eigen strubbelingen.
Ik vond het altijd uitdagend om al deze kinderen passend onderwijs te geven. Ik zag soms dat ze andere hulp nodig had dan ik ze kon bieden. Of die ik ze moest bieden (...want het programma, het boekje, de inspectie....). Maar ze kregen een plek in de klas. Ze waren geweldig, stuk voor stuk. En ik denk met veel plezier en trots terug op de periode dat ik even met ze op mocht lopen.
