Het is zaterdagochtend, heel vroeg. Ik was al sluimerend wakker. Maar toen er in onze straat een enorme knal klonk, was ik echt klaarwakker.
Dus zit ik nu op de bank, met twee om brokjes bedelende poezen naast me.
Het is raar. Sinds ik kinderen heb, lukt het me maar niet om uit te slapen. Soms zijn zij vroeg wakker. Maar als zij eindelijk eens wat uitslapen (tot 7.30 bijvoorbeeld), ben ik juist vroeg op.
En er is niks te doen.
Wat was die knal trouwens? Mijn hele fantasie ging net met me op de loop. Mijn autoband ontploft. De geiser in de garage? Een liquidatie in de straat?
Even later hoorde ik een zelfde knal, een paar straten verderop. Waarschijnlijk een puber met vuurwerk dus.
Harde geluiden in het donker, daar kan ik slecht tegen. Ik word er bang van. Of mensen die knalkende ruzie hebben op straat. Dat in combinatie met de nacht kan me echt de stuipen op het lijf jagen.
Maar goed. Hongerige katten dus.
En even genieten van de stilte dan maar. Voordat zo de trippelende voetjes naar beneden stommelen. 'Mama, mag ik pap?' Want dan begint de dag weer echt.
