Mijn jongste dochter kan zich heel goed terugtrekken. Dat vind ik zo bijzonder. In het weekend zat ze in een zweefmolen. Terwijl een heleboel kindjes riepen: " Mama!!! Kijk eens! Mag ik straks nog een keer?", zat Ella heel ingetogen te genieten. Haar blik was naar binnen gericht.
Ze doet dat wel vaker, de stilte opzoeken. Dan zit ze ineens zingend te prutsen met de Lego, in een hoekje.
Ik geloof dat ik dat vroeger ook wel deed.
Nu vind ik het soms moeilijk om me terug te trekken. Het is niet sociaal, niet gezellig. Bovendien is er altijd wel iemand die iets van me wil: eten, tijd, hulp...
Het is zo moeilijk om te zeggen: "nu ben ik er niet voor je." Vooral niet als dat is waar ik altijd mijn werk van maak: er voor anderen zijn (werken met kinderen, hun ouders).
Nu ben ik er dus niet. Ik werk aan mezelf. Ik help mezelf. En als je me ziet en denkt: ze ziet er toch goed uit. Dat is omdat ik aandacht maak voor mezelf.
En ik ben er nog even mee bezig.
