En toen werd het langzaam stiller in mij.
En vandaag zit ik in de keuken en bedenk hoe weinig ik het mis. Al die prikkels. Elke keer meer inspiratie. Maar geen ruimte in mijn lijf om te landen.
Ik vind het heerlijk om niets te liken. Nergens echt aan mee te doen.
Alleen mijn ding. Dat lijkt heel egoïstisch. Maar volgens mij is het dat niet. Ik heb namelijk meer ruimte voor de mensen om me heen nu. Ik geniet van het kijken naar mijn kinderen. Hoef niet per sé iets aan ze te verbeteren (wat ik wel denk zodra ik opvoedtips lees). Mijn man is helemaal lief en goed zoals hij is.
Volgens mij is Facebook niet goed voor dolende zielen. Kun je zoiets pas aan als je goed en stevig met beide benen op de grond staat.
Dat geldt in ieder geval voor mij. Ik begin langzamerhand te landen. Voel me minder heen en weer geslingerd tussen stromingen, meningen, richtingen, denkers, doeners....
Wie zak ik zijn als ik eenmaal geland ben? Zal ik er achter komen dat ik Awesomes ben. Het al die tijd al was misschien?
