Maar ik was nou net zo lekker begonnen aan een nieuw leven als fulltime zzp-er.
En echt daar geniet ik absoluut van.
Maar ik loop meteen weer tegen mezelf aan. Mij eeuwige twijfel. De 'doe ik het wel goed-ik moet meer doen-hoe kan het dat ik nog geen honderden klanten heb' -modus.
En net op het moment dat ik vind dat ik echt harde actie moet ondernemen, gaat mijn grote liefde en tevens vader van onze prachtige fabeldochters, naar Noord-Korea. En ik ben dan wel een vrouw, maar multitasken kan ik niet zo goed. Dus na 3 dagen alles zelf doen (en ook nog werken), ben ik gesloopt.
Een klein dun stemmetje binnen me zegt: 'Maak het jezelf eens gemakkelijk. Geniet maar. Het komt heus wel, het succes. Geef jezelf wat tijd.' Om vervolgens te worden overschreeuwd door: 'NEEEEE! WERKEN MOET JE. FOLDERS RONDBRENGEN, YOGALES GEVEN, KAARTJES LAEN UITGEVEN, JEZELF VERKOPEN. VOOR NIETS GAAT DE ZON OP. STRAKS HEB JE GEEN GELD MEER. EN DAN? JE HAND OPHOUDEN? GA JE NU ELKE KEER EEN EXCUUS BEDENKEN OM NIETS TE DOEN'
Ik vind het lastig om niet naar die schreeuwerd te luisteren. Hij is zo luid en zo oud. Dat andere, zachte stemmetje is nieuw. Dat heb ik jaren verdrongen.
En ik weet het wel, die schreeuwerd in me gunt me succes, grootsheid. Maar ik weet ook dondersgoed dat dat pas komt, wanneer ik mezelf ook kan koesteren.
Dus wat moet er deze week echt? En wat kan even wachten? Welke 'hard werken' kan ik even parkeren? Misschien totdat A. terug is. En ik in 1 dag niet meer hoef te koken, wassen, zzp-en, ramen lappen, boodschappen doen, lekker en gezond koken, lief tegen mijn kinderen te zijn, familieleden en vrienden bellen, klusjes voor school.......
Zo en dan ga ik nu een fijn boek lezen in bed.
