Ik denk dat ik het onderwijs uit ben.
Ik dacht dat ik het zat was.
Ik dacht dat ik geen juf meer wilde zijn. Dat het nu tijd is voor nieuwe ontwikkelingen. En dat klopt ook wel, het is tijd voor iets nieuws.
En toch...dat onderwijs blijft aan me trekken.
Gisteren vond ik deze foto. De foto van de vijfde klas, de klas waar mijn eigen kind nu in zit. De jaargroep waar ik zelf ooit voor stond en zo afhaakte. Ik vond het niet fijn. Ik merkte dat ik geen goede juf voor ze kon zijn. Ik had moeite met dealen met al die tienerenergie. En met die enorme leerstofhoeveelheid.
Ik ging mezelf en daarmee de kinderen voorbij. Ik stond niet langer in mijn kracht.
Mijn eigen meester uit de vijfde klas is nog steeds een voorbeeld voor me. Maar niet zozeer een voorbeeld dat ik nadoe. Hij staat voor mij voor de leider die kinderen zichzelf laat zijn. In zijn klas voelde ik me nooit raar, anders, stom. In dat jaar voerde plezier en samen zijn de boventoon.
En dat is ook waar ik zo naar verlang, wat ik zo graag ontketen: plezier, samen zijn.
Maar ook Awesomeness....mijn bedrijf heet immers Awesomes.
En wat is dat nou precies?
Vandaag vroeg ik aan kinderen of ze wisten wat Awesome betekent. Enthousiaste vingers: te gek, fantastisch!
'Wie van jullie is er geweldig?', vroeg ik. En een heleboel kinderen staken hun vinger op. Mooi zo.
En we gingen aan de slag. De rest zou zijn eigen Awesomenness zo wel ervaren.
Langzamerhand komt de langverstopte aap uit de mouw. Ontdek ik weer het plezier van het leraarschap. Want ik ben een leraar. Het zit er in, het wil er uit. En steeds meer voel ik hoe. Want daarin heb ik een keuze. Ik mag op mijn manier leraar zijn. Voor wie dat maar wil.
En ik ga verder, waar ik indertijd stopte...bij een nare ervaring. Dat betekent niet dat ik moet opgeven. Het betekent niet dat het bijltje erbij neergegooid moet worden. Het betekent alleen dat ik kan onderzoeken waar mijn kracht zit. Waar mijn weerstand. Waar mijn passie. Wat ìk nodig heb. Hier en nu.
Even stilstaan.
En dan hup! Verder!
