Ik praat veel. Ik zit vol mooie en lelijke woorden. Ik ben enthousiast in mijn praten. En soms ben ik gemeen en akelig in mijn praten. Ik vlei, amuseer, irriteer, onderhoud, beschuldig....allemaal met mijn spraak.
Tegenwoordig voel ik vaak geen woorden meer. Ik heb al zoveel gezegd. De woorden lijken niet meer te passen bij wat ik wil, nodig heb, te geven heb. Wie ben ik tussen al die lettergrepen in?
Als ik zing, leen ik woorden. Ik hoef ze niet zelf te bedenken, laten rijmen. Ik voel en proef de woorden die anderen zo mooi gegeven hebben aan hun gevoelens. En ik laat ze rollen door mijn hoofd, mijn ziel, mijn hart, mijn lijf, mijn bekken...en daar landen ze. En voelen ze alsof ze van mij zijn. Die liedjes over hartzeer, pijn, verdriet, woede, stilte, de zoektocht naar mijn ware ik. De zoektocht die iedereen, al dan niet bewust, maakt.
En die zoektocht gebeurt eerder in stilte nu. Ik ben niet vooruit te branden, al voel ik dat er binnenin van alles gaande is waar ik geen woorden aan kan geven. Het is alsof ik langzaam aan naar binnen getrokken word. En alles wat me weer naar buiten haalt, weer ik het liefste af.
Met woorden.
Maar die woorden deden het nu juist niet meer zo goed...
