Zondagavond, na een dag vol gezelligheid met onze beider moeders, kondigde mijn lief aan een rondje (Naarden) vesting te gaan lopen. Ik zei dat ik wel mee wilde. "Maar ik ga wel een podcast luisteren". Prima. Dat wilde ik ook wel. Onze jongste dochter wilde ook mee. En zo gingen we gedrieën op weg, elk met ons eigen verhaal in de oren.
In eerste instantie leek het gek. Dan loop je daar met zijn drietjes en ieder zit op zijn eigen spoor. Van buitenaf zag het er vast vreemd uit. Dan weer liep de 1 voorop, hard lachend om een snedige opmerking in de podcast. Dan weer liepen we met zijn allen hand in hand, stil genietend.
Arthur liep met verhalen over renaissance-kunst, ik met verhalen over liedjes en Ella met het Leven van een Loser (een boek dat ze al zeker 6x heeft gehoord én gelezen).
Het was een magische wandeling. Het was zo samen! En toch ook weer zo heerlijk op mezelf.
En terwijl ik luisterde keek ik mijn ogen uit. De zon op mijn dochter's haar, de manier waarop ze hand in hand met haar papa liep... Er werd niets gezegd, maar onze blikken raakten elkaar veelvuldig.
Van buitenaf zag het er vast vreemd uit. Maar van buitenaf vind ik ook altijd van alles van iedereen.
