Nu, bijna 20 jaar later hebben gasten het meegenomen, omdat ze het mooi vonden. Mijn zus heeft het ze meegegeven. Grappig eigenlijk. Ik was al bijna vergeten dat ik het ooit gemaakt had. Nu hangt het bij iemand thuis, ik weet niet wie en waar.
Mijn werk gaat soms op de raarste manier de deur uit. Zelden wordt het verkocht.
Jaren geleden woonde ik in Maastricht op de begane grond van een mooi oud huis. Ik wilde wat bijverdienen en had bedacht dat dat misschien wel zou lukken door mijn schetsen en oudwerk van de academie te verkopen. Een carriere als kunstenaar had ik opgegeven, dus alle werk mocht weg. Achter het raam had ik een papiertje geplakt: 'tekeningen en prenten te koop, vanaf 1,50 (gulden)'. Ik had er niet veel van verwacht, maar na een aantal dagen stond er een geinteresseerde oudere heer voor de deur. Hij wilde graag kijken. Na een interessant gesprek ging de man weg met 8 enorme afdrukken van 1 en dezelfde ets/drogenaaldtekening. Hij betaalde er 100 gulden voor. Ik helemaal in mijn nopjes.
Achteraf bleek dat deze man een groot kunstliefhebber was en directeur van het Bonnefantenmuseum in Maastricht was geweest. Ik vraag me af of hij de prenten nog heeft.
Nu ik sinds lange tijd weer schilder en veel teken, wil ik niets liever dan dat mijn werk verkocht wordt. Maar tegelijkertijd is het lastig om afscheid van mijn werken te nemen. Want ze vertellen ook een verhaal. En wat doet een ander ermee? Misschien belandt het schilderij van Kahlo wel in de garage achter het oud papier. En wat doet mijn werk met die ander? Waarom vindt iemand iets mooi van mij? Heelt het gebroken harten? Doet het denken aan vroeger tijden? Waarom kijkt iemand graag naar mijn werk?
Ik moet daar eens over nadenken. Of misschien lekker loslaten. Sommige dingen zal ik nooit te weten komen.
