Ik ben een paar dagen bij mijn ouders geweest met de kinderen.
Nu ben ik weer thuis en ineens staat alles in bloei in de tuin.
De oude appelboom zit plotseling vol prachtige witte bloesems.
Ik kan dan wel een pauze nemen, maar de dingen om me heen gaan gewoon door.
Wat zou het mooi zijn als alles even helemaal stil stond.
Dat alles net zo'n tempo had als ik...soms een versnelling, dan weer even op de plaats rust.
Maar alles gaat maar door. En ik moet mee. Of mag ik wel even pauzeren? Het leven even aan me voorbij zien trekken?
Ik adviseer veel mensen (vrienden, leerkrachten, ouders van leerlingen) om me heen om soms eens een stapje terug te doen. Kalm aan, zeg ik dan.
Dat wil ik ook zo graag tegen mezelf zeggen. Maar ik neem mezelf niet altijd serieus.
Of misschien moet ik harder roepen.
