Eigenlijk had ik die functie ook voor die plek bedacht, voor we in het huis trokken. Een mijmerplek. Een verveelplek. Een tot-rust-komplek.
Gisteren ging ze er meteen liggen. Ze wilde er ook slapen. En vanochtend lag ze er met haar kleine zusje in haar armen. Ze lagen echt te genieten samen. En daar geniet ik van.
Laatst bracht ik haar (oudste dochter) naar bed. Ze probeerde tijd te rekken en ik reageerde daar gehaast op. 'Niet zeuren, hup, doe dit doe dat endan naar bed...' Toen ze eenmaal op bed lag was ze geirriteerd. Ze gooide zich met gebalde vuisten achterover op het bed en zei: 'Ik ben zo boos!' Op mijn vraag waarom ze dan boos was, siste ze: 'om alles wat jij zegt!' Ik vond dat zo knap, ze kon dat zo helder zeggen zonder het op mij af te reageren. Ze had gelijk ook, want ik was heel gehaast en de manier waarop ik haar voortjaagde was niet echt relaxed. Toen ik dat toegaf, kroop ze tevreden tegen me aan en hadden we weer contact.
Opvoeden is een wereldbaan.
