Ik lees net Marieke van Dam's laatste PlayPaper, met de speelopdracht van de maand: een lief klein presentje voor iemand maken. Zomaar. Alleen om te geven.
En ik word er heel verdrietig van. Want ik heb net grote onenigheid met diegenen die ik in dit leven het dankbaarst zou moeten zijn: mijn ouders. Zonder hen zou ik zelf niet eens bestaan. Maar, zoals het vaak gaat met familie (behalve dan in damesbladen): 'was sich liebt, das neckt sich'. En zo kom ik nooit helemaal los van hen. Kan ik de manier waarop zij zich zorgen maken niet aan.
En dan lees ik ook nog een boek over 'Geweldloze Communicatie' en ben geinspireerd, maar ben zelf erg gewelddadig in de communicatie: vol van oordelen over en stempels op mensen.
Ik weet het even niet. Ik leg me op 1 oor. Morgen weer een nieuwe dag. Misschien ben ik dan wel dapper & schud ik mijn gelijk over mijn familie van me af..
En kadootjes om zomaar te geven heb ik even niet. Nou, een potje verdriet misschien. Maar of een ander daar nou zoblij van wordt.
