Ik was blij met de sneeuw laatst. Ik heb gesleed en sneeuwballen gegooid.
En het ijs kon me ook bekoren. We hebben drie keer geschaatst op een plaatselijke vijver. Heerlijk. Ik genoot van de winter.
En toch, toen ik afgelopen maandag een wandeling maakte met mijn jongste dochter op mijn rug, in het zonnetje...
En toen ik om de hoek een man groette, die op een bankje in de voortuin zat te lezen in een krant, met de zon op zijn gezicht...
En ik vervolgens een paar tuinen verderop een klein gazonnetje zag, waaruit een twintigtal krokussen vrolijk hun helblauwe kopjes omhoog staken...
...toen verlangde ik ineens zo naar het voorjaar. De eerste warme zonnestralen, bloemknopjes, het lied van de eerste merel in onze tuin. Mijn zware, donkere, vastgeroeste winterlijf wil lucht & licht. Ik heb de zon nodig om door de kieren in mijn hart te schijnen. Ik heb een zacht zuchtje lente-wind nodig dat door diezelfde kieren blaast en het stof van wekenlang tobben verjaagt.
Maar het is een verlangen. Ver-Lang-en. Dus het is nog ver en nog lang. En dat weet ik ook wel. En toch...
