Samen

Samen zijn is heel anders dan gezellig, leuk, knus. Echt samen zijn hangt aan een draadje tussen het besef dat ik er alleen voor sta (want je kunt alleen voor jezelf staan) en het vertrouwen dat ik op de perfecte plek met de perfecte man ben. En dat voelt heel raar. Ik kan niet leunen op mijn man. En hij niet op mij. We kunnen een beetje tegen elkaar aan leunen, dan is er balans. Om vervolgens weer stevig op eigen benen te gaan staan.

Ik vind dat lastig. Ik heb liever iemand om tegenaan te hangen. Een schuilplek, in mensvorm. Maar het is vals en onecht. En het levert niet veel op. Alleen maar meer onzekerheid.

Ik ben een prater, een denker, een analysator. Sommige mensen moeten leren praten, leren delen. Ik kom er achter dat ik soms gewoon eens mijn bek moet houden.

Het klinkt heel serieus dit, heel zwaar ook. Maar het zijn de eerste heldere gedachten die ik in weken heb gehad.

En weer begon het met een tekening....wanneer ga ik daar eens op vertrouwen?