Bij mij is alles altijd zo zwaar. Voordat er een lichtpuntje komt, moet ik eerst door de modder.
"Some people need drama in their lives", zei een yogi tegen me. En knipoogde.
Ja, dat ben ik. Dol op drama. Dol op tobben over hoe het anders zou moeten en innerlijk verzet tegen alles om me heen. "Alles moet anders!", denk ik.
En niet lang daarna: "het komt nooit meer goed!"
Maar langzamerhand ontdek ik dat ik de ruimte, die ik zoek voor mezelf, mezelf vaak ontneem door deze gedachten serieus te nemen. Hoe cliché zeg, letterlijk blokkerende gedachten. En het klinkt simpel: als je dat eenmaal doorhebt, laat je je nooit meer in de luren leggen.
Ha!
En dat is dus niet zo. Want ze komen op nieuw en opnieuw en opnieuw.
Ben ik helemaal trots en vervuld, omdat ik een geweldige workshop heb ontwikkeld en uitgevoerd....sluipt er weer 1 binnen: "maar hierna gaat het mis". Of: " die mensen deden wel of ze het leuk vonden, maar mensen zijn nooit helemaal eerlijk."
Laatst zei iemand tegen mij, dat het tijd wordt dat ik mijn pauweveren laat zien, dat ik mijn grootsheid accepteer.
"Maar ik ben heel normaal..."
Dus ik oefen mezelf in mezelf laten zien, zonder vrees, met die nare gedachten in mijn hoofd. Ik zeg stilletjes "bedankt voor die gedachten" en doe wat ik doe.
En, al blijft de weerstand tegen mezelf, het leven wordt echt leuker.
