Als ik de goede dingen doe, gaan ze moeiteloos. Maar dan moet ik wel eerst door een heleboel weerstand heen, taaie stroop die me op mijn plek houdt. Dagenlang, wat zeg ik...wekenlang maak ik me druk over wat ik bedenk (een bijeenkomst, een workshop, een yogales, een feestje) en zie voor mijn geestesoog alles wat mis kan gaan, gebeuren. Of ik bedenk welke personen er allemaal niet van gecharmeerd gaan zijn. En die weet ik altijd wel te vinden.
De vraag is, moet ik me bezighouden met diegenen die het niet interesseert?
Wat wil ik? Ik weet eigenlijk wel wat ik wil. Ik wil inspireren, prikkelen, verbinden, mensen tot denken aanzetten, omvergooien.
Maar dat klinkt zo niet-serieus. En zo simpel kan het toch niet zijn? Zo moeiteloos?
Ik denk dat die weerstand vooral van mezelf komt. Die stroop smeer ik zelf elke keer weer zelf op mijn pad. En het verslapt me. Zouden er stroopwekkers bestaan? Alarmbellen tegen doemdenken?
Of ervaar ik soms heimelijk genoegen in het elke keer weer verbaasd zijn hoe moeiteloos het was. Is het uit de stroop komen lekker?
"Some people need drama in their lives", zei mijn wijze Kinderyoga-leermeester ooit. Ik ben bang dat ik 1 van die mensen ben.
De vraag is, ben ik bereid het drama op te geven?
