Eén van hen had heerlijk Surinaams gekookt voor ons. De tafel was mooi gedekt. En ik had een speech voorbereid. Want eigenlijk wilde ik vooral ook deze vrouwen eer betonen. Ik wilde ze graag erkennen voor wat ze voor mij betekenen.
En ik dacht nog....als dit maar niet te theatraal voor ze is, als ze me maar niet raar vinden. Maar onderdeel van mijn speech was juist dat ik me niet meer zoveel wil aantrekken van 'hoe het hoort'. Ik doe dingen de Olga-way.
Het was geweldig. Ik heb genoten. Mijn vriendinnen die elkaar leerden kennen. Samen lachten, serieuze gesprekken voerden, mij uitlachten om gekke dingen die ze met me meegemaakt hadden. Heerlijk.
Maar het allermooiste was het compliment van mijn moeder. 'Zo ken ik je helemaal niet!' En ze zei het vol trots. Nu, na bijna een week, gloei ik er nog van na.
