Ik loop op de hei & ga in het gras liggen. Zo voel ik de nog ijskoude wind niet. Ik sluit mijn ogen en neem het zonlicht in me op, van top tot teen. Zo kan ik het vasthouden. Voor dagen die duisterder zijn.
Nu ik geen vaste baan meer heb, voel ik zoveel vrijheid. Ik neem echt de tijd om te voelen wat ik nodig heb. En soms is dat domweg niets doen. Of lezen. Of wandelen.
Toch zit er ook nog dat restje hard werken in me.
"Hup, even doorzetten!"
"Niet zo piepen, hoe denk je anders geld te verdienen!"
"Nee, zo worden je produkten natuurlijk niet bekend"
Meer meer meer doen werken strijden ploeteren.
Ik probeer deze stem een ander podium te geven. Hij mag niet meer zomaar door de poort. Ik heb eerst nog wat vragen.
"Waarom ben jij altijd zo streng?"
"Wat probeer je me nu eigenlijk duidelijk te maken?"
"Bedankt voor je zorgen, maar ik heb je nu even niet nodig"
De stem wegdrukken heeft geen zin. Er zit ook een committment achter: dat ik het goed ga doen AWESOMES. En ploeteren is iets wat we geleerd hebben.
Maar stel dat het anders kan? Stel dat het niet gaat om door door doorgaan ten koste van alles? Maar als in een dans? Soms met wat meer vaart en zwier en soms wat afremmend? Dat vind ik atijd de mooiste vergelijking. Ik denk dat iemand het ooit tegen me zei. En het klopt ook. Niemands energie is altijd gelijk. Daarom slapen we. Daarom hebben we pauzes. Maar ik wil deze pauzes meer laten afhangen van mij, niet van hoe het zou moeten.
En nu ga ik lopen. Want ik ben het bloggen weer even zat. Ciao!
