Ik ben gestopt omdat ik het onderwijs niet meer fijn vond. Regels regeerden steeds meer & de ziel verdween. Ik bevond mezelf in een spagaat. Ik hou van kinderen, wil dat ze allemaal tot hun recht komen. Maar omdat ze allemaal langs dezelfde lat moeten, doe ik ze geen recht aan. Ik wist niet meer hoe. En ik kreeg steeds meer vragen, die niemand echt bevredigend beantwoordde:
Waarom moet een kind 15 (of 18?) letters kennen voor het naar groep 3 gaat?
Waarom moeten kleuters taakjes doen aan tafeltjes?
Waarom zijn er schoolpleinen met alleen maar tegels?
Waarom zijn rekenen en taal belangrijker dan muziek?
Waarom moet een kind overgaan naar het volgende jaar?
Waarom is de leerstof zo afgebakend per leerjaar?
Waarom moeten kinderen in een groepje zitten?
Waarom moeten andere kinderen twee aan twee zitten?
Waarom wordt voor elk vak een lesmethode gebruikt?
Waarom moeten de kinderen 's ochtends eerst in de kring?
Waarom moet ik als juf altijd beheerst en pedagogisch zijn?
Waarom wordt er bij ruzie of boosheid gestraft?
Waarom zijn er vaak zoveel regels waar kinderen zich aan moeten houden?
Zo veel vragen. En meer. En nog steeds snap ik het niet. Ik geloof in echt leren. Ik geloof dat elk kind een unieke kracht heeft. Ik geloof dat dat stille muisje dat nooit iets zegt een stiekeme powerlady is. En dat dat kind dat altijd ruzie heeft, gewoon heel graag gezien wil worden... Het weet alleen niet hoe. Ik geloof dat het kind dat niet zo'n zin heeft in lezen en wel dol is op tekenen, kan leren lezen door samen haar verhalen te gaan opschrijven. Ik geloof dat het kind dat rekensommen lastig vindt, best snapt hoeveel geld het nodig heeft om de Playmobil te kopen die hij op zijn verjaardagslijstje heeft staan.
Ik geloof dat een leerkracht die af en toe openlijk laat zien dat hij het even niet meer weet, een kado is voor een klas. Ik geloof dat voor een leerkracht die altijd alles onder controle lijkt te hebben, een dwarse groep kinderen een kado is.
Ik geloof dat bezield onderwijs een groot goed is. En ik geloof ook dat onderwijs kinderen (tijdelijk) echt kan ontregelen, de natuurlijke nieuwsgierigheid van een kind doodt.
Mijn droom is dat kinderen mogen zijn wie ze zijn. Dat we ze een prachtige en inspirerende omgeving bieden waarin ze kunnen leren, ontdekken, alleen spelen, samen spelen. Een plek waar verdriet en boosheid en plezier en ernst allemaal een plek hebben. Oók voor de leerkracht. Want ook hij is een mens. Met gevoelens. Met verlangens. Met dromen. Met frustraties.
En ik wil daar met mijn kaartjes een bijdrage aan leveren. Met de Awesomes kaartjes krijgt het gevoel weer een serieuze plek in het leven van kinderen én volwassenen. Niet het DRAMA!!!achtige. Maar de intuïtie die elk mens bezit en die uniek is voor ieder van ons. Zodat we weer leren of niet afleren wie we zijn & wat we hier te doen hebben op aarde.
Zo. Dat is er uit. I shall return!
