Soms kom je op een plek waar het klopt. Voor mij zijn dat plekken die niet te gelikt zijn. Het moet niet té netjes of gestyled zijn. Ik zie al snel de barstjes in de muur wanneer het ergens heel strak uitziet.
Dan maar liever bij voorbaat wat onaf.
Zo zit ik nu bij De Groene Afslag in Laren. Een voormalige kazerne en asielzoekerscentrum dat nu een duurzaam café is met vergaderzalen, flexwerkplekken.
Omdat ik wat vaker uit huis wil om te werken, vind ik dit wel een fijne plek. Ik ben te vaak in de weer met de was, boodschappen, de afwas als ik thuis werk.
En nieuwsbrieven, blogs en posts voor Insta en Facebook kunnen natuurlijk prima buitenshuis gedaan worden. Dan wordt mijn wereld weer wat groter. Het is zo lang heel klein geweest.
Het was ook wel nodig toen. Tijdens en na mijn burn-out had ik het echt nodig om met een dekentje op mijn zoldertje te zitten. Tekenen, mediteren, veel voelen. Huilen. Rouwen om alles wat me niet was gelukt. Terwijl (ik dacht dat) anderen dat van mij verwachtten. En langzamerhand weer ontdekken wat ik wel wil laten lukken. Niet om anderen te pleasen, maar om mezelf een dienst te doen. Om mezelf opnieuw te leren kennen. En te accepteren wie ik ben, waar ik goed in ben, wat ik te vertellen heb en waarin ik mezelf nog tegenhoud. Alles wat er had geschuurd, moest ik van een afstandje kunnen bekijken. De wereld deed soms pijn. Er kwam teveel binnen en ik had geen grenzen ervoor.
Maar nu stap ik langzamerhand naar buiten. Eerst digitaal. Door mezelf te laten zien in tekeningen, blogs en filmpjes.
Maar nu mag ik meer en meer naar buiten. Ik geef Soothing Songsconcerten met Marcel. Daar word ik zo blij van. Ik trek ineens meer coachklanten aan. Er komt meer ruimte voor bijdragen aan de wereld. Vanuit mijn eigen kern. Dat kan, omdat ik nu ook zo goed voor mezelf kan zorgen.
En nu zit ik hier in dit lekkere levendige en rommelige café. Mijn laptop bij de hand. Mijn agenda. Tijd om meer ‘in the open’ te zijn. Steeds wat meer. Dingen te doen die ik fijn vind. Die me voeden. En uitdagen. Niet uitputten. Geen volle agenda’s en twintig afspraken op een dag. Maar ruimte voor ont-moeten en avontuur. Want avontuur is niet altijd groot. Vaak dient het zich heel klein aan. Als een idee dat ontstaat in een gesprek. ‘Weet je wat mij gaaf lijkt?.....’ en dat het bij die ander aankomt en zij meedenkt. ‘Hoe zou het zijn als....?’
Er is weer ruimte voor. Vanuit vrijheid en ontspanning. En ik voel opluchting. Ik geloof dat mijn burn-out eindelijk voorbij is. Ik hoef niet meer bang te zijn voor de wereld. Ik hoef niet meer bang te zijn dat de wereld mij niet snapt. Ik begrijp mezelf eindelijk.
