Stond vandaag in de kleutergroep op onze school. Het was een drukke dag. Ik wilde veel. Had goede bedoelingen. Heel educatief. Heel doelgericht. Maar vanaf het moment dat de kinderen binnen kwamen gebeurden er al interessante dingen.
Er werd tijdens de erg uitgelopen inloop een enorme KAPLA-toren gebouwd. We hielden de meetlat erlangs, maar die was te kort. 'Die is 12 meter hoog', zei een jongen. Eerst dacht ik dat hij maar wat zei. Maar toen vroeg ik hem waaraan hij dat kon zien. Hij zei dat hij doortelde voorbij de meetlat (die telde 1, 2, 3...voor elke 10 cm). En zo op het oog had hij gelijk. Geniaal.
Tijdens het buitenspelen zochten de kinderen wormen en stopten die in loeppotjes. Er werd druk gegraven en ik zag kinderen in kleine groepjes druk praten (over wormen?).
Ik heb vandaag eens de tijd genomen om te kijken. Zonder oordeel, al is dat verdomde lastig, want ik moet toch iets doen? En ik zag een stel prachtige kinderen, die met elkaar communiceren, onderhandelen, samenwerken, ruzie maken en het ook weer goed maken...meestal heel efficient zonder mijn hulp.
En op zulke momenten twijfel ik vreselijk aan mijn rol als onderwijzer. Ik twijfel aan de verbeterplannen, efficiente werkwijzen, protocollen en reglementen. Alle dingen die gedaan moeten worden, steeds meer en steeds vaker. Totdat het hele onderwijs volgepropt zit met meer en meer. Waar komt dit vandaan? Waar komt dit wantrouwen in de groeikracht van kinderen vandaan?
Ik heb vandaag gekeken en vergat te genieten, want ik dacht de hele tijd: 'maar moet ik niet iets doen....' Waar ben ik het vertrouwen kwijtgeraakt? In de kinderen, maar vooral ook in mezelf. Het vertrouwen dat ik, door goed te kijken, een verschil kan maken. Niet zozeer door veel te doen. Maar door er te zijn, te luisteren naar wat ze nodig hebben om te groeien. Zodat de kinderen kunnen groeien op een manier die bij hen past, niet op een manier die de overheid heeft voorgeschreven.
