Leidraad voor keuzes: Cito of Het Eigen Motief?

Ik mocht vandaag wat ouders te woord staan op de school van mijn dochter. Mensen die overwegen hun kind te laten overstappen naar een andere school. Het was heel interessant en ik vind het altijd leuk om met ouders over onderwijs te praten. Maar wat me vooral opviel was dat de keuze voor onderwijs vaak zo beladen is. Vooral in een omgeving waar veel hoogopgeleide en goedverdienende ouders vertoeven, is de Cito-score zo heilig. 'Als mijn kind maar naar het VWO kan straks', hoor je ouders denken. Want als die niet goed genoeg is, kan het kind niet naar de gewenste vervolgopleiding.

Waar komt die angst vandaan? Waarom willen ouders zo graag dat hun kinderen een hoge opleiding krijgen en later een goede baan? Is dat je garantie voor geluk in het leven?
Enerzijds snap ik het wel. Je gunt je kind het allerbeste en je referentiekader daarbij is je eigen situatie.
Maar anderzijds zie ik hoe hoog de druk soms ligt en hoe weinig ruimte ouders hun kinderen gunnen, ruimte om hun eigen pad te leren volgen. Een pad dat niet alleen gebaand wordt door het referentiekader van de ouders.

Ik betrap mezelf er op dat ik ook te vaak wil bepalen wat goed is voor mijn kind. En in zekere mate moet ik dat ook doen, ze is immers pas 5 en heeft wel wat begeleiding nodig (..en als ze UGG's wil dan krijgt ze die niet van me). Maar laatst had ik een fijne gedachte over Nora's toekomst. Nora leert gemakkelijk. Ze is leergierig, neemt veel nieuwe informatie snel op. Ze is daarnaast ook creatief en energiek. Zo was ik ook. Ik ging (als vanzelfsprekend, want een snel stel hersens) naar het VWO en heb me daar vervolgens doorheen gesleept. Ik was niet gemotiveerd en vond bijna geen enkel vak leuk. Ik was een ongelukkige puber, die wel alles haalde zonder veel moeite ervoor te doen.
Nu, stel je voor dat Nora na het behalen van een goede Cito-score op de basisschool zegt: ' Mam, pap, ik wil naar het VMBO, want ik wil zo graag iets met mode gaan doen!' Ik word warm van die gedachte. Stel je voor dat mijn kind op de basisschool haar mogelijkheden en onmogelijkheden leert ontdekken en dan een keuze maakt om (altijd voorlopig, want volgens mij is een vervolgopleiding nooit een eindstation) haar creativiteit verder te ontwikkelen. Dat lijkt me echt geweldig. Maar misschien kiest ze ook voor het VWO en dan is dat ook goed, zolang ze die keuze maar gemotiveerd maakt.



En dan mogen wij als ouders en zijzelf natuurlijk ook best eerst wat twijfelen. Een keuze is altijd een kwestie van een beetje vooruit en achteruit kijken, afwegen en vevrolgens in het diepe springen. Maar daarvoor verwijs ik je naar een stuk dat ik eerder deze maand op dit blog plaatste.