Het kleine mensje in mijn buik lijkt er uit te willen. Maar de tijd is nog niet rijp.
Ik heb al van alles gedaan om mijn buik tot rust te krijgen. Ik heb uitgebreid in bad gezeten, uren op de bank gelegen, mijn buik zachtjes gewreven en mijn kleintje streng doch liefdevol toegesproken dat het echt nog anderhalve week moet wachten. Mijn mogelijkheden tot communicatie zijn uitgeput, althans bijna dan. Dit bericht is mijn laatste hoop. Misschien krijgen we een heel modern kind, een nieuwetijdskind dat graag toegesproken wordt via het net. Dus vandaar.
Hier komt ie dan: 'Moppie, blijf nog even zitten. Anderhalve week, meer hoeft echt niet! Dan zijn jij en ik allebei sterk genoeg om jou op gezamenlijke kracht in de wereld te helpen. Dan doen we het samen. Voor die tijd wordt het een ingewikkeld verhaal, met artsen, ziekenhuizen, enge tests... Dus alsjeblieft, blijf nog even bij me. We zijn er bijna.'
