Wij zijn tijdelijk kinderloos. De kinderen logeren een paar dagen bij opa en oma in Limburg. Ze gaan zwemmen met opa en oma bakt spek en ei voor hen (en voor andere neefjes, nichtjes en vriendjes).
En wij? Wij klussen in de badkamer. En we maken het kleed uit de woonkamer schoon. We borrelen en eten veel te laat en kijken een filmpje op de bank. We wandelen en doen wat werk. En de tijd lijkt er niet toe te doen.
Heerlijk zo'n doorbreking van het dagdagelijkse. En tegelijkertijd mis ik ze. Mijn lijf mist hun knuffels, huiltjes en lachjes. En mijn hart jubelt, want ik weet dat ze bestaan, deze twee prachtige kleine vrouwen. En dat ik ze over een paar dagen weer zie en in mijn armen sluit.
Loslaten is goed. Het is een kunst. Maar loslaten met de wetenschap dat er over een paar dagen weer vastgehouden gaat worden, is toch het allermooist.
Het leven is een beetje een heen-en-weer-beweging aan het worden. Alles komt in golven. Soms gaat het goed, dan weer wat minder. Soms wil ik de kinderen om me heen, soms kan ik ze wel even missen. Het is een hele toer dit leven, vind ik soms. Maar is het niet gewoon kunnen meebewegen? Stoppen met al te hard nadenken? En even terugzakken in de wachtstand als het nodig is en in de startblokken als het daar weer tijd voor is?
Vandaag had ik weer wat ruimte voor schilderen. Een half uurtje. Effe kliederen. Zomaar om niets.
Maar dat ik er dan weer iets over moet schrijven.....
