En ik heb lol gehad. Ik ben trots op de resultaten.
En dan...
Tja, dan is het 'out of my hands' dus. Geven is geven. Ik ben niet verantwoordelijk voor de rest.
Maar dan krijgt onze jongste op school haar door mij genaaide tasje.
En ze vindt het niks. Ze vindt het stom en wilde eigenlijk iets anders. Andere kinderen kregen wel mooie tassen.
En dan begint de automatische piloot te starten in mijn gedachten:
'Wat een verwend nest' (Ella)
'Ondankbare hond' (Ella)
'Zie je wel, ik had toch iets anders moeten maken' (ik)
'Ik weet ook nooit wat mijn kinderen willen' (ik)
'Ik ben een stomme moeder' (ik)
'Zal ik het oplossen en vanavond nog iets amders maken, zodat ze weer blij is?' (Ik)
'Die achterlijke vrije school' (het instituut)
'Uitslovers!' (De andere ouders)
Het komt er op neer dat iedereen fout is.
En ik baal dat ze het niet leuk vindt.
Maar er is niks aan te doen. Ze vindt het stom, ze is teleurgesteld.
Ze huppelt weer verder.
En ik? Ik blijf vertwijfeld achter. Met weer een reden om mezelf klein te maken. Iets om lekker over te piekeren...
Waarom doe ik het ook, die kado's? Waarom wil ik iedereen blij maken?
Eigenlijk wil vooral mezelf blij maken.
En dat doe ik nu.
Ik laat het los...pfffffffff
En ik ga genieten van de rest van de avond.
Want morgen begint het hele geven en ontvangen & bijbehorende gedachten helemaal opnieuw. Goede oefening!
