Met enige regelmaat irriteren de mensen om me heen me. Mijn man, kinderen, mijn ouders, zelfs de vriendin over wie ik een week geleden nog laaiend enthousiast was omdat ze mijn leven zo verrijkt heeft. Hoe jan dat? Een week geleden was ik nog zo vol liefde en geluk?
Dan zijn er een aantal opties:
1. Ik stop met me te ergeren en ben lief voor de mensen om me heen. Ik spreek mezelf streng toe dat de mensen om me heen prachtig zijn en helemaal goed.
Vervolgens doe ik er alles aan om door mijn familie heel lief gevonden te worden (lekker koken, bakken, leuke dagjes inplannen)
2. Ik zoek in mezelf waarom ik dat toch altijd doe. Ik ga op zoek wat ik nodig heb om een beter mens te worden. En ga dan hard werken om dat te bereiken. Ik boek een coaching, cursus, struin Facebook af naar opkikkertjes.
3. Ik denk: 'ok, dat is wat er nu is. Ik zie even niet hoe mooi alles is.' Dan ontdek ik dat ik mezelf eigenlijk ook niet zo ok vind. Daar schrik dan van. Ik neem tijd voor mezelf, geef mezelf wat liefdevolle asndacht en spreek mezelf hoopvol toe ( voor de spiegel).
Dat laatste is mijn beste optie. Want zodra ik ervaar dat de wereld vervelend is en stom, blijkt ik de sleutel toch zelf in handen te hebben. Niet zozeer liefde voor de mensen om me heen, maar liefde voor mezelf kan het slot op mijn hart weer openen. De buitenwereld laat me zien hoe het er met mij voor staat.
Ik hoorde net het lied ' woman in chains'. Ja, zo voel ik me soms ook. Geketend.
En dan is het altijd weer wonderlijk als ik mijn eigen boeien weet af te werpen.
Ik heb niemand nodig daarvoor.
Maar god, wat ben ik dankbaar voor mensen om me heen.
