Ga ik tobben? Niet meer zoals vroeger. Dan tobde ik over alles wat mis was gegaan en nog mis kon gaan.
Deze keer moest ik ineens denken aan Schaap, de knuffel die mijn jongste sinds een half jaar kwijt is. Ik wist niet dat ze zo aan hem gehecht was, ze is niet zo van de vaste onmisbare voddige knuffel die overal heen gesleept wordt en nooit in de was mag. Zoals Jaf, de nekloze giraf van haar grote zus, die echt onmisbaar was. En vaak kwijt raakte. En op wonderlijke wijze weer opdook in de plaatselijke bibliotheek. En wiens labeltje ik keer op keer moest vervangen, omdat het er afgelabeld (dat is het zachtjes friemelen met het labeltje terwijl je de knuffel tegen je wang houdt en je duim in je mond zit) was.
Maar goed, nu was het dus Schaap. Nergens meer te vinden. Ik had er al eens 'n lapje opgenaaid, dat wel. Het was niet zo'n heel solide beestje.
Ze praat er weken niet over. En dan ineens, pruilerig: "ik mis Schaap zo erg mama!" En dat snap ik. Ik vind het ook heel stom dat ie weg is. Ik heb het hele huis afgezocht. En een oproep op Facebook gezet. Niks.
Zij beweert dat hij gewoon in haar bed lag. En dus waarschijnlijk gestolen is door een dief.
Maar vannacht moest ik er weer zo over nadenken, dat ik een mail gestuurd heb naar de fabrikant. Het is een oud model, niet meer te krijgen in winkels... Misschien hebben ze er nog 1 liggen? En dat we die met een smoesje of een brief aan haar geven? Zou ze dat dan geloven?
Of is het leven nou eenmaal zo en moeten we gewoon im hem rouwen?
Ja, van die nachten
