5 Dagen was hij hier bij ons thuis, Tony. Een Engelsman van Tjechische komaf die mij 24 jaar geleden liefdevol opnam in zijn mannenhuishouden op een oud boerderijtje in Noord-Engeland. Ik was daar terechtgekomen voor een jaartje cultuur opsnuiven. Eerst woonde ik bij een ander gezin, maar na een heftige tijd (door huwelijksproblemen) liep dat in de soep. Ik ging dagelijks naar de plaatselijke middelbare school, waar ik vrienden maakte en vooral veel Art-lessen volgde.
Eind maart 1992 werd er een nieuw gastgezin gevonden: de familie Hodbod. Ik mocht gaan wonen bij Tony en zijn oudste zoon Peter (de andere zonen waren al uit huis), hond Rebel en poes Daisy. O ja, er waren ook nog een stuk of 50 schapen die op het punt stonden te lammeren.
Ik had er de tijd van mijn leven. Ik voelde me zo welkom. "It's nice to have a woman about the house", zei hij. En ik vond het heerlijk in dit rustige mannenbolwerk. Ik ging af en toe naar school, soms naar de kroeg, maar struinde vooral ook door de weilanden en de prachtige natuur rondom zijn huis. En ontdekte hoe voedend die voor mij was. Daar kreeg ik weer grond onder mijn voeten.
Tony was half boer en half leraar. Overdag ging hij naar een college in de buurt en gaf er oa geschiedenis. En 's avonds en in het weekend, hielp hij de schapen met het lammeren, repareerde hekken en "drystone walls". En kookte hij ook nog eens de heerlijkste lamb curry's voor Pete en mij.
Boer is hij nog steeds, al zijn er nog maar 15 schapen. En 'lectures' geeft hij aan iedereen die wil. Hij is een begenadigd verhalenverteller. En zelfs al snap ik niet altijd waar hij het over heeft, ik hou van zijn verhalen. Hij weet veel, is overal geweest en heeft de gekste dingen meegemaakt, die hij graag (vergezeld van een shaggie en een borrel) graag met je deelt.
Hij is 75 nu. Twee jaar ouder dan mijn eigen lieve papa. Totaal ander mens. En natuurlijk is er niemand zoals mijn vader.
Maar Tony zit in mijn hart, al zie of spreek ik hem maar 1x in de 6 jaar. Ik voel me nog steeds zo dankbaar voor de ruimte die hij indertijd maakte in zijn huis, zo vanzelfsprekend.
Hij is weer thuis nu. Plant af en toe bomen op zijn heuvels, bekostigd dankzij subsidies. Moppert op de spechten en reëen die de bomen vernielen. Moppert op zijn benen die niet meer mee willen werken. Alles gaat zoveel langzamer nu. Gelukkig zijn er veel vrienden, boeren in de buurt die een handje meehelpen. Rebel is dood en Daisy ook. En 's avonds zit hij in de keuken aan zijn tafel en maakt de kruiswoordpuzzel.
Wat fijn dat hij er weer was.
