En ik weet dat ik daar niet zo best in ben: moeiteloosheid. Ik doe altijd veel en heb altijd plannen.
Het eerste wat er gebeurde toen ik naar beneden liep, was denken: "de kinderen zitten al veel te lang tv te kijken, dat moet maar afgelopen zijn". In de kamer aangekomen, nestelde ik me in de grote oranje leunstoel en dacht: "ach, ik laat ze gewoon nog even. Ik hoef ook nog even niets." En zo geschiedde. Ik las rustig mijn krantje. Daarna een kalm ontbijtje.
En toen....begon het hoofd weer. Mijn oudste moest haar werkstuk afmaken en ik zou twee rokjes naaien. Maar er kwam een telefoontje. Of N. mee wilde om de fietsexamenroute nog eens te fietsen met haar vriendin en diens ouders. Kon dat wel? Ze moest toch haar werkstuk. Mopper mopper. Ok, dan ga maar.
"Ik wil ook met een vriendinnetje spelen", jammerde E. inmiddels. Vriendinnetje gebeld, niet thuis...
Om een lang verhaal kort te maken. Een half uur later zaten we met koffie en limo en kindertjes en vriendinnetje en oudersin de speeltuin. Kinderen fijn ravotten. Ouders goed gesprek.
Zo liep de dag gewoon door. Alles kwam af: de rokjes, het werkstuk, de was, het avondeten. Maar alles ging moeiteloos. Zonder verzet. Zonder 'oh, getver nou miet ik weer' of 'en nu is het klaar en ga je'. Gewoon fijn. Lekker rommelig.
Het was een topmoederdag.
En net werd ik gebeld door mijn eigen moeder, die ik vergeten was. Mijn eigen lieve lieve mamsie. Die was ik in mijn nonchalance van de dag helemaal vergeten. Maar ik hou van haar. Ook als ik niet bel. Dubbel en dwars!
